1 чэрвеня 1949 года ў Парыжы кангрэсам Міжнароднай дэмакратычнай федэрацыі жанчын быў заснаваны Міжнародны дзень абароны дзяцей, першае святкаванне якога адбылося ў 1950 годзе. Мэта свята - нагадаць аб неабходнасці абараняць правы дзяцей.
У гэты дзень прадстаўнікі грамадскіх аб'яднанняў, арганізацый ладзяць розныя мерапрыемствы, накіраваныя не толькі на забавы, але і на прыцягненне ўвагі да праблем дзяцей, якія засталіся без апекі бацькоў або падвергліся гвалту ў сям'і.
У беларускай сталіцы пройдуць такія мерапрыемствы, як:
- "Падары радасць дзецям" (у Цэнтральным батанічным садзе);
- свята для шматдзетных і малазабяспечаных сем'яў (на Цнянскім вадасховішчы), арганізаванае дабрачынным аб'яднаннем «Вялікая сям'я» сумесна з ГА «БРСМ» і прыходам храма св. князя Уладзіміра г. Мінска (час правядзення 12.00-17.00).
Давайце памятаць пра тое, што дзеці - гэта будучыня нашай краіны. І ад таго, наколькі камфортнае іх жыццё сёння, шмат у чым залежыць наша агульная будучыня. Бо кожнае дзіця рана ці позна становіцца дарослым.
У 1988 годзе Сусветная арганізацыя аховы здароўя аб'явіла 31 мая Сусветным днём без тытуню. Штогод у гэты дзень праводзяцца мерапрыемствы, накіраваныя на прыцягненне ўвагі да праблемы тытунекурэння і барацьбы з гэтай згубнай звычкай.
Толькі ўдумайцеся: смерць кожнага дзясятага дарослага жыхара планеты звязана з тытунекурэннем. З 6 мільёнаў чалавек, якія памерлі з-за "тытунёвай эпідэміі", 600 тысяч - гэта пасіўныя курцы, якія падвергліся ўздзеянню тытунёвага дыму.
І сёння, 31 мая 2017 года, давайце задумаемся, ці вартая цыгарэта таго, каб разам з яе дымам выдзімаць уласнае жыццё?
«Дайце тое, падайце гэта, зрабіце наадварот ...» Яшчэ паўстагоддзя таму апісаны Сяргеем Міхалковым хлопчык Віця з верша «Мімоза» лічыўся ізгоем. Самастойнасць тады была нормай. Сёння ж далёка не кожны бацька можа пахваліцца ўменнем дзіцяці прыбіраць за сабой ложак, смажыць яечню ці хаця б самастойна выконваць хатняе заданне. І справа не ў тым, што дзіця на гэта не здольнае. Даволі часта бацькі аказваюць яму мядзведжую паслугу (хоць і не жадаюць гэтага). З-за празмернага клопату і апекі, дзіця спачатку пазбаўлена магчымасці праявіць самастойнасць, а затым у яго спакваля знікае і ўсялякае жаданне рабіць што-небудзь самому.
Прывучаць дзіця да самастойнасці трэба з самага ранняга дзяцінства. Натуральна, аднагадоваму малышу заўчасна даручаць месці падлогу, а 3-х гадоваму – прасаваць сабе футболкі. Але ў кожным узросце можна вылучыць сферу, дзе трэба даць дзіцяці магчымасць праявіць сябе. Галоўнае, што патрабуецца ад бацькоў: арганізаваць бяспечную, камфортную прастору, набрацца цярпення і не перашкаджаць. Паверце, вучыць малое самастойнасці з 1,5-2 гадоў значна прасцей і лягчэй, чым пачынаць гэта рабіць у 10.
Ёсць 5 правілаў, выконваючы якія крок за крокам, вы без асаблівых цяжкасцей зможаце выхаваць у дзіцяці самастойнасць і адказнасць.
Як правіла, першыя спробы зрабіць штосці без дапамогі бацькоў дзіця здзяйсняе ўжо ў год-паўтара. У гэты час малыш цягнецца за лыжкай, каб самастойна пакласці кашу ў рот, спрабуе сам прыбрацца, пачысціць зубкі і без напаміну, «па-даросламу» схадзіць у туалет. Дазвольце яму праявіць самастойнасць. Размазаная па стале каша, выпэцканае адзенне і надзетыя шыварат-навыварат штаны – дробязь у параўнанні з атрыманым бясцэнным вопытам.
Каб мінімізаваць страты, «падаслаць саломкі»: хай у ваннай заўсёды будзе маленькае крэсла, так дзіця зможа лёгка дацягнуцца да крана. Трымальнік для ручніка прымацуеце на ўзроўні росту малечы. Пакажыце яму, дзе стаіць гаршчок ці сядзенне для ўнітаза. Яны заўсёды павінны знаходзіцца на прызначаным месцы, а не «гуляць» па кватэры.
Ва ўзросце да 3-х гадоў мякка, праз гульню пачынайце ўцягваць дзіця ў хатнія абавязкі. Арганізоўвайце спаборніцтвы па прыбіранні цацак: хто больш збярэ ці хто раней справіцца. Натуральна, падыгрывайце малышу, хай напачатку перамагае ён. Дайце яму «імянную» анучу, каб ён мог праціраць пыл ці мыць падлогу; губку – для мыцця посуду; палівачку – для кветак...
Калі пераймаецеся з-за ўлюбёнага сервіза ці бабулінай герані, прапануеце малышу «патрэніравацца» на пластыкавых талерках, а кветкі паліваць разам, але палівачку ён будзе трымаць сам! У краме даверце дзіцяці самастойна знаходзіць прадукты са спісу і класці іх у каляску. Ужо ва ўзросце 4-5 гадоў дзеці здольныя рабіць гэта фенаменальна, і які гонар пры гэтым адчуваюць ад уласнай значнасці!
Зрабіць дзіцёнка самастойным у імгненне не атрымаецца. Не варта ў тую ж секунду кідацца на дапамогу, калі бачыце, што ў яго нешта не атрымліваецца. Не можа сам засунуць нагу ў чаравік? Пачакайце, хай патрэніруецца. Калі вы не адразу адрэагуеце на просьбу дзіцяці аб дапамозе, ён паспрабуе справіцца з цяжкай задачай самастойна. І нават перад тым, як праявіць спагаду, пацікаўцеся: ці сапраўды яму патрэбная вашая дапамога і ў чым менавіта?
У больш старэйшым узросце, калі дзіця пойдзе ў школу, прывучыце яго з першага класа рабіць урокі самастойна. Не прапануйце варыянт рашэння задачы да таго часу, пакуль ён не пакажа свой. Інакш дзіця будзе штовечар чакаць вас з працы, не спрабуючы навучыцца самастойна выконваць хатнія заданні.
Ніколі не прыспешваеце малога. Тое, што для вас хвілінная справа, для яго – складаны і працаёмкі працэс. Але толькі спачатку. Дайце дзіцяці столькі часу, колькі яму неабходна, каб справіцца з задачай. Абавязкова будзьце паслядоўнымі. Старайцеся пазбягаць сітуацый, у якіх вы аднойчы дазволілі яму, напрыклад, самастойна зашпіліць гузікі на кофце, а наступным разам зрабілі гэта самі, матывуючы паспехам.
Знайдзіце вечарам 15 хвілін вольнага часу і прапануеце дзіцяці цацку-шнуроўкі, пакажыце, як правільна завязваць бант. Дайце кофту з гузікамі – хай практыкуецца. Сумна рабіць гэта проста так? Нахай апранае і прыбірае лялек. У яго ўсё атрымаецца, нават калі не з першай спробы. Затое наступным разам, калі часу будзе сапраўды мала, вы абавязкова ў думках падзякуеце сабе за вечаровыя трэніроўкі.
Не забывайце, што нават самае простае, на ваш погляд, даручэнне для дзіцяці – падобна подзвігу. Абавязкова пахваліце яго і падбадзёрце, нават калі шапка надзетая набакір, а чаравікі не на тую нагу. Не крытыкуйце, калі ён па ўласнай ініцыятыве вымыў посуд ці прыбраў ложак, але зрабіў гэта не вельмі акуратна. Лепш адзначце праяўленую самастойнасць і падзякуйце малому. Памятаеце: матывацыя – гэта дзве траціны поспеху ў развіцці самастойнасці ў дзяцей.
Апрача іншага дазвольце дзіцяці хоць бы часам і крышачку пабыць дарослым: прымаць рашэнні ў простых сітуацыях, выказваць своё меркаванне. Даверце, напрыклад, выбраць адзенне, якое ён хацеў бы надзець на шпацыр, альбо спытаеце рады наконт колеру вашых караляў ці шыйнай хусткі. Маленькая хітрасць (альбо вялікая шчырасць – гэта ўжо як вы хочаце) раз і назаўсёды забяспечыць вам у вачах дзіцяці аўтарытэт не толькі ўлюбёнага бацькі ці маці, але і дарослага сябра, які бачыць у ім перш за ўсё Асобу.
Зразумела, ніякіх выразных нормаў і стандартаў няма, калі гаворка ідзе пра развіццё самастойнасці ў дзяцей. Межы занадта рухомыя і ўмоўныя, а набыццё тых ці іншых навыкаў залежыць ад мноства фактараў, у ліку якіх характар і тэмперамент не толькі дзіцяці, але і бацькоў. Тым не менш, з пэўнага ўзросту практычна ўсе дзеці могуць дэманстраваць навыкі самастойнасці.
Заўсёды ёсць спакуса гадаваць зручнае дзіця, – якое не будзе блытацца пад нагамі, разводзіць дома вэрхал і маляваць на шпалерах, – супакойваючы сябе тым, што прыйдзе час, і ён стане самастойным. Сапраўды, час прыйдзе. Але і шанец, што хтосьці абавязкова назаве яго «мамчыным сынком» ці абвінаваціць у інфантыльнасці, 50 на 50. Затое калі прывучаць дзіця да самастойнасці з ранняга дзяцінства, паступова пашыраць зону яго асабістай адказнасці і дэлегіраваць частку абавязкаў, вы гарантавана выгадуеце чалавека, які не толькі зможа забяспечыць камфортны побыт сабе і блізкім, але і ў стане будзе прымаць узважаныя, разумныя рашэнні. Ад гэтага непасрэдна залежыць, наколькі свабодным і паспяховым дарослым стане ваша пакуль яшчэ маленькае дзіця.
У «Тытаніку» Джэймса Кэмерана ёсць адзін пранізлівы эпізод. Высакародная публіка занятая свецкай бяседай, мітусяцца з падносамі афіцыянты. А келіх на століку пачынае павольна рухацца да краю, затым падае і разбіваецца. Ніхто не звяртае на гэта ўвагі. А дарма...
Бяда здарылася не ў момант падзення келіха, калі судна дало крэн, і нават не ў момант сутыкнення карабля з айсбергам, а значна раней.
Нярэдка факт ужывання дзіцем наркотыкаў у сям'і заўважаюць занадта позна. На «караблі» пачынаецца паніка, робяцца захады, каб выратаваць дзіця і зразумець, з чаго ўсё пачалося. Але ж былі «званочкі», і не адзін...
Дзе ж ён, пункт невяртання, які можна і трэба ўбачыць, каб зберагчы дзяцей ад наркотыкаў?
Адкажыце на наступныя 7 пытанняў. Яны дапамогуць разабрацца ў прычынах ужывання наркотыкаў дзецьмі і дадуць зразумець, ці ёсць пагроза наркатычнай залежнасці канкрэтна ў вашага дзіцяці.
1. З кім мае зносіны ваша дзіця? Хто для яго аўтарытэт?
Кожнаму падлетку патрэбны лідар, узор для пераймання. Калі такога няма ў сям'і, то можаце не сумнявацца: знойдзецца ў школе, у двары ці ў сацыяльных сетках. Пытанне толькі, які гэта будзе ўзор.
Патрапіўшы ў ненадзейную «крутую» кампанію, падлетак будзе старацца стаць сваім, каб у ім не бачылі слабака. Прыём псіхатропаў у такім узросце ўспрымаецца не як пагроза жыццю і здароўю, а як забаўка, сродак самасцвярджэння, збліжэння з аднагодкамі.
Вялікая колькасць дзяцей пачынае ўжываць наркотыкі, таму што «ўсё так робяць», не звяртаючы ўвагі на тое, што гэта папулярны міф. Праўда ж у тым, што «ўсё» — гэта яго кампанія. І хутчэй за ўсё, не кожны з гэтай тусоўкі дажыве да 20 гадоў.
2. Ці даводзілася вам чуць ад уласнага дзіцяці: «Ты мяне не разумееш», «Табе пляваць на мяне»?
Неразуменне ў сям'і, непрыманне інтарэсаў, захапленняў, крытыка знешняга выгляду падлетка — усё гэта толькі аддаляе вас адно ад аднаго. Не знайшоўшы паразумення ў родных людзей, дзіця будзе шукаць яго ў чужых.
Адкажыце шчыра: чаго больш у вашых стасунках — крытыкі або падтрымкі? Забаронаў або імкнення разабрацца ў тым, што яго (або яе, калі гэта дачка) хвалюе?
Дзіця не павінна заслугоўваць вашу ўвагу і разуменне. Вы павінны стаць такім бацькам (маці), каб ён вас паважаў і мог даверыць самае патаемнае.
3. Ці прысутныя ў вашым метадзе выхавання крайнасці?
Як адсутнасць кантролю з боку дарослых (бацькі ўвесь час аддаюць працы, уладкоўваюць асабістае жыццё ці не лічаць патрэбным займацца выхаваннем дзіцяці), так і гіперапека аднолькава згубныя. Як ні старайцеся, але вы не зможаце кантраляваць кожны крок свайго нашчадка, а давер знішчыце. Завышаныя патрабаванні з боку бацькоў прывядуць хутчэй да нізкай самаацэнкі падлетка, і, калі з'явіцца магчымасць расслабіцца з дапамогай наркотыку, адчуць сябе значным — хто ведае, што ён абярэ...
4. Ці імкнецца ваш сын (дачка) сысці ад рэальнасці?
Жаданне пазбегнуць рэальнасці ўзнікае ў падлетка не на пустым месцы. Да вышэйпералічаных прычын варта дадаць скандалы ў сям'і, праблемы ў школе і сярод аднагодкаў, адсутнасць мэты і неразуменне сэнсу жыцця, няшчаснае каханне, страту роднага чалавека ды інш.
Дарослыя адказныя за стварэнне прыдатнага соцыума для маладога пакалення. Паспрабуйце ўявіць, чаму ён (яна) так паступае, спытайце, падстаўце плячо — і вы зможаце ўберагчы падлетка ад ужывання наркотыкаў.
5. Ці імкнецца падлетак браць ад жыцця як мага больш задавальненняў?
Калі ідзе гаворка пра наркатычную залежнасць у дзяцей і падлеткаў з вонкава шчаслівых сем'яў, грамадства здзіўляецца: чаго яму не хапала? А корань зла — у дэфектнай сістэме каштоўнасцяў, няправільна расстаўленых прыярытэтах.
Чалавек, якому з дзяцінства дараваліся капрызы ды істэрыкі, які прывык не зарабляць, а атрымліваць, будзе імкнуцца да задавальненняў. Тым больш, калі ён лёгка можа іх атрымаць.
6. Наколькі таварыскае ваша дзіця?
Важную ролю могуць адыграць псіхалагічныя адметнасці, індывідуальныя рысы характару. Замкнёныя дзеці, якія па розных прычынах пазбягаюць зносін з аднагодкамі і роднымі, больш схільныя да ўжывання наркотыкаў.
7. Ці ўжываў (ужывае) наркотыкі хтосьці са сваякоў?
Спадчыннасць выключаць нельга. Калі тата на момант зачацця быў нарказалежны або мама прымала якія-небудзь псіхатропныя рэчывы падчас цяжарнасці, то ў плода схільнасць фарміруецца на генным узроўні.
А пабачыўшы, як хто-небудзь з блізкіх ужывае наркотыкі, або маючы зносіны з наркаманам, дзіця падсвядома захавае гэтую мадэль паводзінаў як адну з магчымых.
У аптэках прадаюцца экспрэс-тэсты на вызначэнне наркатычных рэчываў у мачы (сліне). Праўда, гэта не самы дакладны спосаб праверыць дзіця на наркотыкі — яны могуць вызначыць толькі некаторыя віды і наўрад ці распазнаюць новыя, якія нядаўна з'явіліся на рынку.
Таму, калі ёсць сур'ёзныя падазрэнні, а тэст паказаў адмоўны вынік, працягвайце ўважліва назіраць за падлеткам. Калі падазрэнні ўзмоцняцца — неадкладна звяртайцеся па дапамогу.
Не дайце яму дайсці да пункту невяртання — у кожнага ён свой.
Чаму адмова ад тытунекурэння правакуе набор вагі? Высветлім, якія самыя распаўсюджаныя памылкі ў тых, хто вырашыў кінуць паліць.
Нікацін, калі трапляе ў арганізм, спрыяе актыўнай выпрацоўцы гармону адрэналіну. Абменныя працэсы дзякуючы гэтаму ўзмацняюцца, павялічваецца патрэба ў пажыўных рэчывах. Акрамя таго, нікацін правакуе ў печані распад глікагену, які ператвараецца ў глюкозу і з’яўляецца крыніцай энергіі для арганізма. У выніку апетыт падаўляецца. Нікацін уплывае і на мозг чалавека.
Падчас курэння ў клетках галаўнога мозгу сінтэзуюцца «гармоны шчасця» – эндарфіны, якія памяншаюць напружанне ў нервовай сістэме, дапамагаюць зняць праявы стрэсу. Дарэчы, таксама супрацьстрэсавае дзеянне мае і ежа.
Праблема набору вагі пасля адмовы ад тытунекурэння сапраўды існуе, аднак чалавек не папраўляецца толькі з-за таго, што развітаўся са звычкай паліць.
Справа ў тым, што падчас адмовы ад шкоднай залежнасці, чалавек сутыкаецца з так званым нікацінавым ці «цыгарэтным» голадам, які лёгка зблытаць са звычайным пачуццём голаду. Гэта і ёсць асноўная прычына спажывання лішніх калорый, што спрыяюць павелічэнню вагі. Разам з тым, вага нармалізуецца ўжо праз паўгода пасля адмовы ад курэння, калі арганізм адновіцца ад доўгага тытунёвага атручвання.
Набору вагі спрыяюць некаторыя фактары.
У прыватнасці, гэта змена абмену рэчываў. Наша цела – складаны і энергаёмісты арганізм. Пры пастаянным атручванні нікацінам і смоламі, якія ёсць у цыгарэце, яму патрабуецца нашмат больш энергіі для аднаўлення і паўнавартаснага функцыянавання. Адпаведна і пажыўных рэчываў трэба больш. Пасля зніжэння таксічнай нагрузкі на арганізм энергіі на нармальнае функцыянаванне расходуецца ўсё яшчэ шмат, адсюль і патрэба ў дадатковай ежы. Таму пры адмове ад цыгарэт, сапраўды можа назірацца некаторае павелічэнне вагі.
Цыгарэту трэба нечым замяніць. Як правіла, салодкім і смачным. У ход ідуць семечкі, цукеркі, ледзянцы і іншыя прысмакі. Павялічваецца колькасць перакусаў і часта каларыйных. Чалавек пачынае бескантрольна есці. Выхад толькі адзін – кантраляваць рэжым харчавання і меню. Частае дробнае харчаванне (5-6 разоў у суткі) з перавагай у меню бялкова-расліннай ежы будзе спрыяць захаванню аптымальнай вагі.
Хуткія (простыя) вугляводы добра засвойваюцца арганізмам, з'яўляюцца асноўным «ворагам» добрай фігуры. У асноўным імі багатыя любыя салодкія прадукты. Аднак «чэмпіён» па колькасці простых вугляводаў - газаваныя напоі. Другую пазіцыю займаюць кандытарскія вырабы: цукеркі, марожанае, шакалад, торты і розныя віды печыва. Трэцяе месца належыць садавіне. Гэта вінаград, персікі, бананы, абрыкосы, чарэшня, дыні, кавуны, разынкі. Хуткія вугляводы ёсць і ў некаторай гародніне, гэта бульба, рэпа, гарбуз і буракі. Багаты імі і хлеб з дражджавога цеста, шліфаваны белы рыс. Зусім адмаўляцца ад такіх прадуктаў не варта, многія з іх (гародніна і садавіна) усё ж такі карысныя для арганізма. Толькі есці іх варта ў першай палове дня і няшмат.
Трымайцеся! Самае складанае – пражыць тры першыя дні свабодныя ад звычкі паліць.
Каб не спакусіцца зноў зацягнуцца цыгарэтай, старайцеся пазбягаць месцаў, дзе паляць. Навучыцеся кантраляваць свой апетыт. Дарэчы, жанчынам спецыялісты раяць спланаваць адмову ад тытунекурэння на дні, калі ўжо прайшла менструацыя. У крытычныя дні і так «цягне» на салодкае, а адмова ад курэння будзе правакаваць лішні раз пацягнуцца за пірожным.
Станьце больш актыўным: шпацыруйце на свежым паветры, наведвайце выставы. Аднак не варта адразу ж налягаць на спорт. Фізічную нагрузку варта нарошчваць паступова. Усё ж такі арганізму трэба аднавіцца і нагрузкі для яго павінны быць пасільныя.
Знайдзіце сваё хобі, чытайце, арганізуйце вячэрнія прагляды любімых фільмаў. Магчымасцей і спосабаў заняць сябе, каб не думаць пра тое, як бы папаліць, шмат, варта толькі ўключыць сваю фантазію.
Кадзіраванне — псіхатэрапеўтычны метад лячэння. Яго заснавальнікам быў савецкі псіхіятр-нарколаг Аляксандр Даўжэнка. У 80-я гады мінулага стагоддзя ён распрацаваў методыку пазбаўлення ад рознага кшталту залежнасцяў, заснаваную на стрэсавай (шокавай) тэрапіі.
Сутнасць метаду ў тым, што падчас сеанса псіхатэрапіі з элементамі гіпнозу пацыенту унушаецца агіда да алкаголю, даецца ўстаноўка на цвярозы лад жыцця. Адначасова праводзіцца псіхічнае праграмаванне (у падсвядомасць закладваецца код — адсюль і назва метаду «кадзіраванне») наступстваў у выпадку ўжывання алкаголю.
Дужа непрыемныя фізічныя адчуванні — ад млоснасці, галавакружэння, гіпатаніі да сутаргаў і страты прытомнасці — гэта псіхасаматычныя праявы, выкліканыя прыёмам алкаголю ў перыяд дзеяння кадзіравання.
Псіхатэрапеўтычны метад лячэння ад алкагалізму проціпаказаны людзям з хваробамі псіхікі і сардэчна-сасудзістай сістэмы, а таксама ў перыяд абвастрэння хранічных захворванняў і пры алкагольным абстынентным сіндроме.
Кошт кадзіравання ад алкагалізму па краіне — ад 100 да 250 рублёў. Працэдура праводзіцца ў дзяржаўных спецыялізаваных клініках (наркалагічных дыспансерах) і прыватных медыцынскіх цэнтрах, якія маюць ліцэнзію Міністэрства аховы здароўя Рэспублікі Беларусь на адпаведную дзейнасць.
Вячаслаў Цыплін, псіхолаг, спецыяліст па залежнасцях:
— Сутнасць кадзіравання ад алкагалізму заключаецца ў адным: зрабіць так, каб чалавек баяўся піць. Кадзіраванне ставіць бар'еры страху, у пэўным сэнсе эмацыйную абарону ад ужывання: калі я вып'ю, са мной здарыцца нешта жудаснае, ажно да смяротнага зыходу. Але з улікам таго, што алкагалізм можна разглядаць як пралангіраваны суіцыд (чалавек не цэніць уласнае жыццё і сам сабе робіць шкоду), спалохаць асобу з суіцыдальнымі памкненнямі вельмі складана, калі не сказаць немагчыма.
Кадзіроўка як сацыяльны запыт, каб чалавек перастаў ужываць спіртное, можа дапамагчы п'яніцы — асобе, якая злоўжывае спіртным, але яшчэ не залежыць ад яго. У яго сістэме каштоўнасцей жыццё ўсё яшчэ стаіць вышэй за алкаголь. І калі п'яніцу напалохаць, то ён сапраўды можа перастаць піць да канца жыцця.
Калі ж мы гаворым пра алкаголіка, то ў яго спісе жыццёвых каштоўнасцей першае месца займае алкаголь. Таму алкагалізм так цяжка паддаецца лячэнню. Акрамя таго, сам факт, што чалавек не ўжывае алкаголь, здаровым яго не робіць.
Ёсць яшчэ адзін нюанс, які нельга абысці ўвагай. Усе залежнасці, алкагалізм у тым ліку, грунтуюцца на асобаснай няспеласці, «недаросласці» чалавека. Сітуацыя развіваецца па тым самым сцэнарыі, што і гульня дзіцяці з запалкамі, калі дарослых няма дома. Адну запаліў — спадабалася, запаліў другую, трэцюю, а там і да бяды недалёка...
У структуры асобы алкаголіка няма дарослага чалавека, які мог бы кантраляваць яго ўчынкі і думкі. І калі хворы прыходзіць да доктара з просьбай закадзіраваць яго, даць таблетку, зрабіць што заўгодна, толькі б ён перастаў піць, алкаголік, па сутнасці, займае інфантыльную пазіцыю, перакладаючы адказнасць за далейшае развіццё падзей на старонняга чалавека, урача. А потым некаторыя з тых, каго закадзіравалі, даходзяць да першай піўной і... правяраюць, як іх «вылечылі». Калі зрыў — значыць, дрэнна закадзіравалі.
На шчасце, цяпер усё больш людзей разумеюць, што алкагалізм — гэта не шкодная звычка, а цяжкае захворванне, адно з самых складаных у сучаснай псіхіятрыі. Алкагольная залежнасць — фізіяпсіхасацыядухоўны феномен. У адзіночку гэтую праблему не вырашаць ні медыкі, ні псіхолагі, ні сацыяльныя работнікі, ні прадстаўнікі духоўнай сферы. Трэба комплексны, мультыдысцыплінарны падыход.
Тое, што курэнне – шкодная залежнасць, якая спрыяе развіццю сур'ёзных захворванняў, ведаюць многія. Толькі вось мала хто задумваецца, што акрамя нікаціну і смол, пра наяўнасць якіх папярэджваюць на пачках, цыгарэта і тытунёвы дым утрымліваюць шмат іншых небяспечных для арганізма хімічных рэчываў і атруты.
Вырабы, што маюць тытунь, складаюцца прыкладна з 4 000 хімічных рэчываў і злучэнняў. Цыгарэтны дым – з 5 000. Кожнае з іх негатыўна ўплывае як на чалавечы арганізм у цэлым, так і на кожны орган паасобку.
Атрута і наркатычнае рэчыва, здольныя хутка трапляць у кроў, назапашвацца ва ўнутраных органах, парушаючы іх функцыі.
Нікацін нашмат больш таксічны, чым мыш'як. Разам з тым, менавіта гэты складнік цыгарэты з'яўляецца асноўным «вінаватым» цягі чалавека да курэння і развіцця залежнасці.
Нікацін выклікае ў мозгу выпрацоўку гармона «задавальнення» – дафаміну, што правакуе хуткае і моцнае прывыканне.
Акрамя гэтага, доўгае атручванне арганізма нікацінам прыводзіць да ўзбуджанасці, з'яўлення бяссоння, зніжэння рэакцый, звужэння сасудаў, павышэння крывянога ціску, учашчанага сэрцабіцця, кіслароднага галадання і інш.
Цыгарэтныя смолы – гэта тое, што застаецца ў арганізме пасля скуранай цыгарэты. Яны асядаюць на лёгкіх, тым самым блакіруюць іх здольнасць самаачышчацца, зніжаюць імунітэт. Падчас курэння тытунёвы дым пранікае ў выглядзе аэразолю ў моцнай канцэнтрацыі. У арганізме ён астуджаецца, адбываецца працэс кандэнсацыі і ўтвараюцца смолы. І менавіта яны літаральна нашпігаваныя шкоднымі і атрутнымі рэчывамі.
Пранікаючы ў арганізм, рэчывы, якія ўтрымліваюцца ў смолах, правакуюць анкалагічныя і іншыя хваробы лёгкіх. Менавіта смолы цыгарэт з'яўляюцца асноўнай прычынай развіцця кашлю і хранічнага бранхіту у курца.
Тытунёвы дым змяшчае 76 металаў, у тым ліку кадмій, нікель, свінец, хром і іншыя. Дарэчы, у табліцы Мендзялеева цяпер налічваюць 118 элементаў.
Мыш'як, трапляючы ў арганізм, мыш'як з крывёй пераносіцца ў сэрца, лёгкія, ныркі, селязёнку і печань. Негатыўна ўздзейнічае і на нервовую сістэму. У тытунёвым дыме ўтрымліваецца невялікая колькасць мыш'яку, у асноўным у складзе неарганічных злучэнняў, якія і з'яўляюцца моцнымі канцэрагенамі, што выклікаюць рак. Акрамя гэтага, мыш'як можа назапашвацца ў арганізме курца. Да прыкладу, значная яго колькасць у шчытападобнай залозе правакуе развіццё эндэмічнага валяка.
Кадмій - цяжкі метал, які негатыўна ўплывае на нервовую сістэму, можа «асядаць» ў печані і нырках. Зніжае мінеральную шчыльнасць касцей. Наяўнасць у арганізме жанчын кадмію павялічвае верагоднасць заўчасных родаў.
«Вінаваты» у развіцці астмы і анкалагічных захворванняў. Часціцы нікелю пры ўдыханні выклікаюць запаленне нават самых дробных бронхаў.
Свінец назапашваецца ў касцях і выклікае іх разбурэнне. Па сваім уздзеянні на арганізм у некалькі разоў больш небяспечны для дзяцей, чым для дарослых. Ён можа выклікаць затрымку росту і разумовага развіцця, хваробы крыві, страты слыху, зніжэнне ўвагі і працаздольнасці.
Хром – яшчэ адзін «правакатар» развіцця астмы. Ён жа выклікае рак лёгкіх.
Фенол, які таксама ўтрымліваецца ў тытунёвым дыме, парушае ў арганізме функцыі нервовай і сардэчна-сасудзістай сістэм.
Ацэтон раздражняе слізістыя насаглоткі, вачэй. Яго доўгае ўздзеянне разбурае печань і ныркі. Да таго ж, ацэтон – магутны растваральнік. Дарэчы, такую ж уласцівасць мае і бензол, які ёсць у цыгарэтным дыме і можа стаць прычынай лейкеміі.
Бензіпрэн – моцны канцэраген. Яго доўгае ўздзеянне прыводзіць да бясплоднасці, анкалагічных захворванняў лёгкіх і скуры.
Кратонавы альдэгід правакуе збоі ў працы імуннай сістэмы і можа прывесці да зменаў у ДНК.
У значнай канцэнтрацыі ў тытунёвым дыме змяшчаецца чадны газ. Трапляючы ў арганізм, ён злучаецца з гемаглабінам, з-за чаго здольнасць крыві пераносіць кісларод памяншаецца, і зніжаецца талерантнасць арганізма да фізічных нагрузак.
Усё вышэйпералічанае – толькі невялікая крыха таго, што ўдыхае чалавек з кожнай зацяжкай. Не варта забывацца і на тое, што пакутуюць ад курэння не толькі самі курцы, але і тыя, хто знаходзіцца побач. Кожнае рэчыва асядае ў арганізме і паступова робіць сваю "чорную" працу па разбурэнні арганізма, кожнага яго органа і клеткі.
Кінуць паліць ніколі не позна. Бо ўжо з першых дзён адмовы ад цыгарэты прыкметна паляпшаецца самаадчуванне, становіцца лягчэй дыхаць, вяртаецца нюх, зніжаецца рызыка развіцця анкалагічных і сардэчна-сасудзiстых захворванняў.
Сёння існуе шмат метадаў і спосабаў пазбавіцца ад гэтай згубнай звычкі, пра якія мы распавядзем у нашым наступным артыкуле.
https://bel.24health.by/delo-tabak-ili-kak-vrachi-mogut-pomoch-brosit-kurit2/
Ці магчымыя ў рэальным жыцці ідэальныя адносіны? Гэтым пытаннем рана ці позна задаецца, мабыць, кожны дарослы чалавек, які мае вопыт узаемаадносін з процілеглым полам. Чаму ж усё зноў заканчваецца, калі так добра пачыналася? Ці рэальна на самай справе стварыць ідэальную пару, а ў будучым – моцны шлюб?
Як сцвярджаюць нямецкія навукоўцы, самыя распаўсюджаныя прычыны разрыву адносін у парах – гэта здрада, дэпрэсіі, стрэс, страта працы, захворванні. Але ж нехта спраўляецца з гэтым разам з партнёрам, а хтосьці перапыняе адносіны.
Безумоўна, у кожнага ёсць мадэль ідэальных адносін альбо сям'і, закладзеная яшчэ ў дзяцінстве. Яна ўзнікае з казак, якія дзецям чытаюць перад сном, і з адносін паміж бацькамі ў сям'і. Нярэдка юнакі падсвядома выбіраюць жонку, падобную да іх маці. Ці ж, у выпадку напружаных адносін паміж бацькамі, дзяўчына кажа, што не хоча мець мужа, падобнага да бацькі.
А з узростам ідэальны вобраз будучага мужа пачынае карэкціравацца ў залежнасці ад патрэбаў, якія маладыя людзі хацелі б рэалізаваць з дапамогай другой паловы.
Шмат хто хоча пабудаваць ідэальныя адносіны, нават не задумваючыся пра тое, што змяшчае гэтае паняцце! А як можна дасягнуць мэты, не канкрэтызаваўшы яе? Вельмі карысна, застаючыся сам-насам, прадумаць, чаго вы асабіста хочаце ад адносін. І не ўкладаць у гэтае паняцце, у першую чаргу, рашэнне побытавых альбо фінансавых праблем, а падумаць аб пачуццёвым, фізічным, эмацыйным аспектах адносін. І калі вы выразна зразумееце, чаго менавіта чакаеце, пачынайце працаваць над адносінамі – самі па сабе яны ідэальнымі не стануць.
Ніхто не сказаў, што будзе лёгка, давядзецца навучыцца разам праходзіць крызісы і трымацца адзін аднаго ў дабрабыце, аддаваць адзін аднаму свой час, стрымліваць раздражненне і ахвяраваць асабістымі інтарэсамі ... Без гэтага ніяк. Можна разам ісці па жыцці, служачы і саступаючы адзін аднаму, а можна спрабаваць змяніць партнёра, лічачы сябе правым ва ўсім. Перспектыва такіх адносін відавочная...
Хтосьці трывае, бо лічыць, што наяўнасць больш-менш ніштаватых адносін лепш, чым іх поўная адсутнасць. Вось толькі час, на іх выдаткаваны, ніхто не верне. А ружовыя акуляры здымаць не хочацца роўна да таго часу, пакуль не прыходзіць усведамленне, што далей так працягвацца не можа.
У большасці выпадкаў перспектыўнасць адносін можна ацаніць, адказаўшы сумленна на ўсё 5 пытанняў.
Сакрэт ідэальных адносін просты: гэта поўнае супадзенне ўяўленняў аб ідэальнасці ў абодвух партнёраў і супадзенне іх патрэбаў.
Разыходжанні па адным з гэтых пунктаў немінуча будуць правакаваць непаразуменне.
У псіхалогіі ёсць такая класіфікацыя сумяшчальнасці сярод мужчын: мужчына-бацька, мужчына-мужчына, мужчына-сын. У жанчын, адпаведна, жанчына-маці, жанчына-жанчына, жанчына-дачка.
Разабраўшыся ў сабе ды вызначыўшы ўласны тып, вы зможаце зразумець, каго шукаць сабе ў пару для дасягнення гармоніі ў адносінах.
Так, напрыклад, добрым будзе саюз мужчына-бацька – жанчына-дачка. У гэтым выпадку патрэба мужчыны-бацькі ў пацвярджэнні свайго аўтарытэту, у тым, каб несці адказнасць, клапаціцца аб кімсьці, ідэальна будзе дапоўненая адсутнасцю такіх жаданняў у жанчыны-дачкі, якая пагодзіцца падпарадкоўвацца мужу, і нават залежаць ад яго, калі будзе адчуваць сябе побач з ім у бяспецы.
У пары мужчына-мужчына – жанчына-жанчына кожны з бакоў адчувае сябе роўным іншаму, што робіць такія адносіны даволі моцнымі. Пры гэтым першую скрыпку будзе іграць адзінства інтарэсаў, роўная адказнасць перад партнёрам, адсутнасць ціску. Часцяком сэксуальны бок становіцца асновай для такіх узаемаадносін.
У выпадку мужчыны-сына ідэальным будзе саюз з жанчынай-маці, якая гатовая будзе прыняць на сябе адказнасць, даць яму неабходны клопат, апеку. Гэта жанчыны, у якіх высокая патрэба у тым, каб аддаваць сябе, дзяліцца сваім жыццёвым вопытам, якія маюць вялікі запас энергіі і клопату.
У выпадку супадзення гэтых патрэбаў даволі высокая верагоднасць пабудовы ідэальных адносін.
Іншы аспект адносін быў закрануты доктарам Рурскага ўніверсітэта Гансам-Вернерам Б'ерхофам, які сцвярджае, што яму ўдалося знайсці формулу ідэальных адносін, па якой відавочна, што кожная рэзкая, крытычная заўвага павінна быць кампенсаваная мінімум пяццю кампліментамі. Доктар сцвярджае, што менавіта кампліменты з'яўляюцца тым цэментам, які здольны трывала замацаваць любыя адносіны. Акрамя таго, яны здольныя павялічваць патэнцыял чалавека да шчасця.
Яшчэ адзін аспект – гэта сацыяльная роўнасць, як ні дзіўна. Хоць і не сярэднія вякі за вакном, але ўсё ж ёсць доля праўды і тут. Калі і юнак, і дзяўчына раслі ў прыкладна аднолькавых умовах, поўных сем'ях, блізкіх па светапоглядзе, стылі жыцця і каштоўнасцях, у такой пары шанцы на поспех значна вышэйшыя. Вядома, у кожнага правіла ёсць свае выключэнні, і людзі з розных сацыяльных слаёў могуць быць шчаслівыя, але ў іх, як правіла, вельмі мала агульных кропак судакранання.
Часцяком мы не надаём належнай увагі пачатку адносін, не жадаючы марнаваць намаганні на тое, што яшчэ вельмі далікатнае, нестабільнае і эфемернае. А між тым, менавіта ў гэты момант закладаецца падмурак ідэальных адносін, і ад таго, наколькі якасна вы яго закладзяце, будзе залежаць іх развіццё.
Для пачатку неабходна, як ні дзіўна, сустракацца. Толькі так у поўнай меры можна ацаніць усе вартасці і недахопы патэнцыйнага партнёра. Бясконцыя размовы па тэлефоне ці рамантычнае ліставанне і днём, і ноччу зусім не гарантуюць, што ў рэальным жыцці вам будзе так жа камфортна і цікава разам.
Зносіны – вось ключык, які адкрые ўсе патаемныя дзверы сэрца выбранніка ці выбранніцы. А вясёлыя, нязмушаныя зносіны – гэта той субстрат, які дазволіць скласці ўражанне пра партнёра і зразумець, ці падыходзіць ён вам.
І памятайце, што сапсаваць як адносіны, так і моцную сям'ю могуць:
Ва ўсе часы мужчыны цанілі ў жанчынах сумленнасць і адданасць. Таму менавіта гэтыя якасці і варта дэманстраваць перад сваім выбраннікам.
Калі лічыце, што размовамі пра вялікую колькасць прыхільнікаў справакуеце ў мужчыны жаданне стаць першым і лепшым з іх, займеўшы вас як трафей, то час пазбавіцца гэтай памылкі. Нічога, акрамя сваёй даступнасці і нясталасці вы гэтым не прадэманструеце. Таму пакажыце свае станоўчыя якасці, паважлівыя паводзіны да аб'екта сімпатыі.
Хочаце быць ідэальнай у адносінах з мужчынам? Пазбягайце залішняй дакучлівасці! Падумайце аб тым, што вы знаходзіцеся ў пачатку адносін, і ніхто не павінен даваць справаздачу, вы пакуль яшчэ не маеце ніякіх правоў на гэта. Не варта абрываць тэлефоны, закідваць паведамленнямі і, ужо тым больш, высвятляць, дзе і з кім ён знаходзіцца. Лепш займіце час доглядам сябе, рашэннем надзённых пытанняў, сустрэчамі з сябрамі. А калі хочаце даведацца, наколькі мужчына ў вас зацікаўлены, пакіньце яму свой нумар тэлефона, не пытаючыся яго нумар.
Знешні выгляд – гэта тое, на што ў першую чаргу звяртаюць увагу мужчыны. І тут зусім не трэба прытрымлівацца апошніх модных тэндэнцый, паколькі разбіраюцца ў іх далёка не ўсе прадстаўнікі моцнай паловы чалавецтва. Значна важней адпаведнасць фасону вашай фігуры, нагодзе, а таксама дарэчнасць макіяжу.
Памятайце пра тое, што стрыманасць, прыгажосць і загадкавасць яшчэ ні адной дзяўчыне не нашкодзілі.
Як распазнаць ідэальныя адносіны? Вядома, у кожнага чалавека свае ўяўленні пра іх, але можна вылучыць наступныя прыкметы добрых адносін і моцнай шчаслівай сям'і:
Такім чынам, калі вы хочаце стварыць ідэальныя адносіны, скарыстайцеся наступнымі парадамі:
І не забывайце пра тое, што любыя адносіны – гэта праца, і для таго, каб яны сталі ідэальнымі, трэба прыкласці намаганні і прайсці разам праз пэўныя выпрабаванні.
Калі чарговыя адносіны сышлі на нуль, магчыма, варта задумацца над прычынамі? Колькі заўгодна можна казаць пра тое, што хтосьці не разгледзеў вашу цудоўную душу і такога чалавека ён (яна) больш ніколі не сустрэне, але прычыны часта хаваюцца ў тыповых памылках у вашых жа паводзінах.
Не спяшаецеся казаць словы кахання свайму партнёру. Сапраўдныя пачуцці не могуць паўстаць у адно імгненне. Верагодней за ўсё, гэта запал, закаханасць – стан, які хутка праходзіць. І калі заслона спадзе, вы самі зможаце ўсвядоміць, як памыляліся. Акрамя таго, такая паспешнасць можа напужаць патэнцыйнага партнёра, паколькі каханне – гэта адказнасць, да якой ён можа быць пакуль не гатовы.
Не варта ва ўсім патураць свайму партнёру і імгненна ўсё яму дараваць. Вас могуць пачаць банальна выкарыстоўваць.
Безыніцыятыўнасць здольная разбурыць нават моцныя адносіны. Па-першае, чалавек, на чые плечы кладзецца літаральна ўсё, ад планавання вольнага часу да куплі мэблі, вельмі хутка стоміцца ад гэтага. А па-другое, паколькі ён усё зробіць на ўласны густ, гэта можа прывесці да непатрэбных канфліктаў з-за несупадзення поглядаў.
Не пазбягайце канфліктаў! Успрымайце іх як спосаб данесці да партнёра свой пункт гледжання. Вы не здабудзеце шчасця і гармоніі ў адносінах, калі будзеце ва ўгоду сваёй палове з усім слепа згаджацца.
Празмернае ўручэнне падарункаў. Гэта як ні дзіўна, можа ўспрымацца партнёрам як спроба купіць адносіны, а не заваяваць каханне. Зусім пакідаць без падарункаў сваю палову ці дарыць іх толькі па святах, вядома, таксама нельга, але ведайце меру.
Адсутнасць увагі да партнёра і сумесна праведзенага часу спрыяе аддаленню вас адзін ад аднаго. Таму ў мітусні паўсядзённага жыцця знаходзьце магчымасць і час правесці разам выхадныя, з'ездзіць адпачыць альбо наведаць якое-небудзь мерапрыемства.
Як высветлілі навукоўцы з Універсітэта Хартфардшыра, пары, якія ў сне абдымаюць адзін аднаго, значна больш шчаслівыя, чым тыя, якія спяць паасобку. Даследчыкі ўстанавілі, што 94% пар, спячых у абдымку, лічаць шчаслівымі, ідэальнымі свае адносіны. Пры гэтым толькі 68% пар, якія не абдымаюцца ў сне, змаглі тое ж самае сказаць пра сябе.
Простая падзяка павышае ўзровень даверу і прыхільнасці ў пары, як сцвярджаюць навукоўцы з Каліфарнійскага ўніверсітэта ў Берклі. Яны звязалі гэта з тым, што слова «дзякуй» спрыяе выпрацоўцы аксітацыну – гармону, які адказвае за давер.
Як аказалася, вялікія фінансавыя выдаткі на падрыхтоўку да вяселля могуць негатыўна ў будучыні адбіцца на сумесным жыцці жаніха і нявесты. Навукоўцы з Універсітэта Эмары высветлілі, што пары, якія аддаюць вялікія грошы на набыццё заручальных пярсцёнкаў, на 30% часцей раставаліся пасля. Тлумачэнне гэтага факта знайшлося вельмі простае – фінансавы стан, які пахіснуўся, крэдыты і пазыкі не спрыяюць стабільным, гарманічным адносінам. Таму задумайцеся, ці так ужо важна запрашаць на вяселле 200 чалавек, але пасля аказвацца ў пазыковай яме.
Тыя ж навукоўцы вызначылі, што пары, адносіны якіх доўжыліся да ўступлення ў шлюб тры гады і больш, на 39% радзей разводзіліся ў параўнанні з тымі парамі, якія сустракаліся менш за год.
Нягледзячы на тое, што большасць мужчын імкнецца да інтымнай блізкасці на першым спатканні, амаль 100% з іх не захочуць з вамі будаваць адносіны, калі вы ім саступіце.
Як паказалі даследаванні, закаханасць доўжыцца не больш за год, пасля чаго пачуцці альбо згасаюць, альбо трансфармуюцца ў спелае, сур'ёзнае пачуццё.
Памятаеце, што для таго, каб пабудаваць ідэальныя адносіны і шлюб, досыць выконваць залатое правіла «Стаўся да людзей так, як хочаш, каб яны ставіліся да цябе». Таму шануеце сваю другую палову, беражыце і турбуйцеся пра яе.
Сёння паняцце «дрэс-код» усё больш на слыху, і кожная сур’ёзная кампанія лічыць сваім абавязкам прымусіць супрацоўнікаў выконваць яго строгія правілы.
Дык што ж такое дрэс-код? Па сутнасці, гэта паняцце ўключае ў сябе як пэўную форму адзення, так і правілы, прынцыпы яе нашэння, што неабходна выконваць пры наведванні розных устаноў, мерапрыемстваў ці падзей. У перакладзе з англійскай мовы дрэс-код абазначае «кодэкс адзення», што само па сабе дапускае сувязь гэтага паняцця не толькі з працай. Свае палажэнні пра дрэс-код могуць мець людзі рознага роду заняткаў, нацыянальнасці, рэлігіі.
Варта адрозніваць паняцці дрэс-кода і ўніформы. Галоўнае адрозненне ў тым, што ўніформа прадугледжвае нашэнне аднолькавага, уніфікаванага адзення, а дрэс-код – неабходнасць захавання пэўных правілаў у нашэнні вопраткі.
Кожная кампанія імкнецца распрацаваць свае правілы дрэс-кода, што адказваюць яе патрэбам, ўражанню, якое яна хоча зрабіць на патэнцыйных пакупнікоў альбо партнёраў.
Трэба адзначыць: у нашай свядомасці сфарміраваўся шаблон таго, што дзелавы дрэс-код – гэта афіцыйны, строгі стыль адзення, па сутнасці, такім не з'яўляецца. Так, напрыклад, касметычная фірма М.А.С. дазваляе сваім супрацоўнікам насіць абсалютна любую вопратку, у тым ліку вельмі крэатыўную. Але патрабуе ад іх, каб яна абавязкова была чорнага колеру!
Мы можам шмат і ўпарта гаварыць пра віды дрэс-кода, пра дапушчальнасць асобных элементаў гардэроба, але нават не здагадвацца пры гэтым, што дрэс-код, як і нашэнне ўніформы, мае пад сабой псіхалагічную падаплёку.
Варта адзначыць, што дрэс-код з'яўляецца неад'емнай часткай стварэння працоўнай атмасферы ў калектыве.
Пэўны, някідкі знешні выгляд не будзе адцягваць супрацоўнікаў ад працы, а кліентаў – ад мэты іх наведвання.
Дзелавы стыль адзення робіць Вас у вачах кліентаў больш адказным, надзейным прафесіяналам, якому можна даверыцца.
Уявіце на хвілінку, што Вы прыйшлі ў паліклініку, і замест урача ў белым халаце ўбачылі мужчыну ў ірваных джынсах і расцягнутай футболцы. Ці адчуеце Вы давер да такога прафесіянала? Хутчэй за ўсё не. Бо той жа белы халат дорыць адчуванне чысціні, надзеі на дапамогу і давер.
Альбо, да прыкладу, афіцыянт у рэстаране. Калі б ён быў апрануты, як большасць наведвальнікаў, мы, па-першае, з цяжкасцю змаглі б вызначыцца, да каго можам звярнуцца па дапамогу, а па-другое – верагодна патрапілі б у няёмкую сітуацыю, прыняўшы за афіцыянта такога ж наведвальніка.
Карпаратыўны стыль – гэта момант найвялікшага даверу да кампаніі.
Яшчэ адзін важны нюанс наяўнасці спецыяльнага працоўнага адзення: зняўшы яго, Вы зможаце псіхалагічна адключыцца ад працоўных заняткаў, пакінуўшы іх да наступнага дня. Вы як бы даеце сабе знак, што ўсё, можна расслабіцца і адпачыць, заняцца асабістымі справамі, сям'ёй. Гэта неверагодна настройвае на адпачынак, так неабходны для прадуктыўнай працы.
Такім чынам, галоўная функцыя дзелавога дрэс-кода – паказаць Вас з лепшага боку, як адказнага, акуратнага, уважлівага супрацоўніка.
Звычайна вылучаюць два асноўныя віды офіснага дрэс-кода: жаночы і мужчынскі.
А калі Вы з'яўляецеся новым супрацоўнікам і з Вамі не падзяліліся нюансамі дрэс-кода на новым працоўным месцы, проста прыгледзьцеся да тых, хто побач. Калі яны апранаюцца строга, аддаючы перавагу класіцы, то і Вам варта апранацца ў офісе падобным чынам. А ў першы працоўны дзень, каб не парушыць правілы дрэс-кода, лепш за ўсё апрануцца сціпла, строга і з густам.
Хочам мы гэтага ці не, але ўніформа ці спецвопратка ўплываюць на нас з-за пэўных стэрэатыпаў. Прычым гэты ўплыў адчуваецца як у той момант, калі яна надзета на Вас, так і тады, калі Вы бачыце чалавека ва ўніформе.
І тут няма адрозненняў паміж карпаратыўным адзеннем буйной фірмы альбо белым медыцынскім халатам. Такая форма прымушае нас паводзіць сябе пэўным чынам.
І калі на працоўным месцы Вам даводзіцца насіць уніформу, і Вам здаецца, што яна робіць Вас безаблічным, такім, як усе, задумайцеся на хвілінку, як Вы змяняецеся ў той момант, калі апранаеце ўніформу.
У 2012 годзе ў Паўночна-Заходнім універсітэце правялі такі эксперымент. Удзельнікам выдалі белыя халаты, абсалютна аднолькавыя, і даручылі выкананне аднолькавага задання. Але перад пачаткам людзей падзялілі на 2 групы: першай сказалі, што гэта медыцынская спецвопратка, а другой – што гэта працоўнае адзенне мастака. Атрыманыя вынікі сведчылі пра тое, што першая група, падышла да выканання задання больш адказна і больш уважліва.
А вось яшчэ адзін прыклад. Як паказалі вынікі даследавання Frank і Gilovich, накіраванага на вывучэнне ўніформы каманд Нацыянальнай футбольнай лігі і Нацыянальнай хакейнай лігі, каманды, апранутыя ў чорную ўніформу, былі лідарамі па колькасці атрыманых штрафных удараў. Прычым тыя каманды, якія носяць форму іншых колераў, але, у якасці эксперыменту, апранулі чорную вопратку, таксама сталі атрымліваць больш штрафных. На думку даследчыкаў гэта звязана з тым, што гульцы ў чорнай форме, пачынаюць успрымаць самі сябе больш агрэсіўна. Прычым за адзін раз суддзі пачынаюць іх ўспрымаць гэтак жа! І ў выніку – большая колькасць пенальці.
Асобнай увагі заслугоўвае школьны дрэс-код, які трэба выконваць у нашай краіне. Адным з пунктаў за ўвядзенне школьнай формы з'яўляецца меркаванне пра тое, што яна здольная змяніць самаацэнку вучня і спрыяльна паўплываць на яго паводзіны. Яшчэ ў 1998 годзе Brunsma і Rockquemore правялі даследаванне з нагоды ўплыву школьнай формы на паводзіны школьнікаў старэйшых класаў. Вынікі іх даследавання не выявілі ніякай сувязі паміж нашэннем школьнай формы і паводзінамі, паспяховасцю, а таксама ужываннем вучнямі наркотыкаў і алкаголю.
Для некаторых школьнікаў, безумоўна, школьная форма з'яўляецца сімвалам адзінства, сталення, адказнасці, дзейнічае на іх як мера дысцыпліны і кантролю, але тут важны, хутчэй, момант выхавання. Само па сабе ўвядзенне школьнай формы – занадта малая мера для ўзмацнення дысцыпліны. Тут неабходна прыкласці пэўныя намаганні як бацькам, так і школе, і, безумоўна, самому вучню.
Апранацца ў офіс трэба не так, як Вы сябе адчуваеце, а так, як вы хацелі б сябе адчуваць! Адзенне – гэта свайго роду message, які Вы пасылаеце не толькі людзям побач, але і сабе. А дрэс-код – гэта пасланне кампаніі, кліентам і партнёрам. Таму захаванне дрэс-кода патрэбна для таго, каб тыя, з кім вы ўзаемадзейнічаеце, правільна расшыфравалі Вашы пасланні.
Вялікая колькасць міфаў пра курэнне часта спрыяе таму, што шкода, якую наносіць цыгарэта арганізму чалавека, значна заніжаная. Некаторыя з міфаў нават пераконваюць у тым, што курэнне ў пэўным сэнсе карыснае: стрэс здымае, нервы супакойвае, фігуру дазваляе захаваць...
Разам з тым, перакананы Уладзімір Максімчук, усе існуючыя падманлівыя меркаванні і міфы аб цыгарэтах прыдуманыя для таго, каб хоць неяк апраўдаць прыхільнасць да гэтай згубнай звычкі. Курэнне павольна, але непазбежна шкодзіць чалавеку, з кожнай зацяжкай цыгарэты скарачае яго жыццё. Каб пацвердзіць гэта спецыяліст прыводзіць такія даныя – агульная працягласць жыцця курца у параўнанні з тым, хто не мае гэтай звычкі, у сярэднім скарачаецца на 5-7 гадоў.
Гэтае меркаванне няправільнае. Цыгарэта любой формы ці даўжыні змяшчае тытунь, які згарае пры курэнні. Пры ўдыханні дыму чалавек атрымлівае велізарную дозу розных хімічных элементаў і злучэнняў. Іх у цыгарэтным дыме змяшчаецца больш за 4 тысячы. Усе яны ўяўляюць сур'ёзную небяспеку для арганізма.
Людзі, якія паляць, часта аргументуюць сваю прыхільнасць тым, што такім чынам яны супакойваюць нервы, здымаюць стрэс. На самай справе, такі «седатыўны» эфект выклікае не сама цыгарэта, а штодзённы, а то і штогадзіны рытуал, звязаны з курэннем: дастаў цыгарэту – закурыў, зацягнуўся і выдыхнуў.
Курэнне – гэта моцны стрэс для арганізма. Разам з тым, адмова ад гэтай звычкі прынясе толькі станоўчы эфект і карысць. Іншая справа, што ў залежнасці ад таго, колькі гадоў чалавек курыў і колькі цыгарэт у дзень, пасля адмовы ад курэння можна сутыкнуцца з некаторымі непрыемнымі момантамі. Гэта і сіндром адмены, і вострае жаданне кінуць усё і зноў папаліць, і агрэсія, і павышаная нервовая ўзбуджанасць, моцны голад. У выпадках, калі не атрымліваецца справіцца самастойна, патрабуецца дапамога спецыяліста, які падкажа патрэбны алгарытм дзеянняў. У любым разе варта памятаць, нягледзячы на цяжкасці, адмова ад курэння аказвае толькі станоўчы ўплыў на здароўе чалавека:
Маўляў, рэзкая адмова ад тытуню негатыўна адбіваецца на здароўе, як жанчыны, так і дзіцяці. Разам з тым, калі цяжарная жанчына паліць, яна наносіць непапраўную шкоду свайму малышу. Спецыялісты, якія праводзілі даследаванні ў розных краінах, прыйшлі да высновы, што маса цела дзяцей жанчын, якія палілі падчас цяжарнасці, на 150-240 г менш, масы цела малеч, якіх нарадзілі маці без шкоднай звычкі.
У прыгожай паловы чалавецтва, якая не грэбуе цыгарэтай нават падчас цяжарнасці, у 2-3 разы часцей пачынаюцца заўчасныя роды. Па падліках спецыялістаў, кожнае пятае дзіця, што нарадзілася мёртвым, было б жывое, калі б іх бацькі не палілі. Акрамя гэтага, ужо ва ўлонні маці, якая паліць, немаўля адчувае кіслароднае галаданне.
Па самай рознай інфармацыі, курэнне цяжарнай жанчыны можа аказаць доўгатэрміновы негатыўны ўплыў на здароўе дзіцяці аж да 6 гадоў. Такія хлопчыкі і дзяўчынкі больш схільныя да розных захворванняў, горш ўспрымаюць школьную праграму.
Каб абвергнуць гэта меркаванне, зноў звернемся да даследаванняў спецыялістаў. Яны даказалі, што шкода і небяспека пасіўнага курэння цалкам рэальная. Дым, які вылучаецца цыгарэтай пры згаранні тытуню, – так званы нефільтраваны дым. Ён утрымлівае ў 50 разоў больш канцэрагенаў, удвая больш смол і нікаціну, у пяць разоў больш вокісу вугляроду і ў 50 разоў больш аміяку. Дарэчы, для людзей, якія стала працуюць у памяшканні дзе шмат паляць, узровень пасіўнага курэння можа дасягнуць 14 цыгарэт у дзень. Малышы, бацькі якіх паляць у прысутнасці дзяцей, дрэнна спяць і ядуць. Яны могуць адставаць ад сваіх аднагодкаў у развіцці, як разумовым, так і фізічным.
Штогод наступствы курэння прыводзяць да смерці прыкладна 6 мільёнаў чалавек у свеце. Прычым 600 тысяч з іх – пасіўныя курцы (тыя, хто па незалежных ад іх прычынах, падвяргаўся ўздзеянню тытунёвага дыму).
Часцяком ад былых курцоў можна пачуць, што пасля таго, як яны пазбавіліся гэтай звычкі, іх вага стала хутка расці. Гэтаму ёсць сваё тлумачэнне. Справа ў тым, што тытунь змяшчае атруту – нікацін. У выглядзе цыгарэтнага дыму ён трапляе ў арганізм і запускае абменныя парушэнні. Як вынік – карысныя і пажыўныя рэчывы горш засвойваюцца. Некаторыя на такой нікацінавай «дыеце» значна скідаюць вагу. Што ж адбываецца, калі чалавек кідае паліць? Ён есць як і еў, але арганізм, ачышчаецца ад атруты і пачынае лепш засвойваць пажыўныя рэчывы, адкладае карысныя рэчывы пра запас. Менавіта таму назіраецца некаторае павелічэнне вагі. Гэта з'ява часовая, і паступова вага стабілізуецца. Варта назапасіцца цярпеннем і выконваць некалькі парадаў: перагледзець свой рацыён на карысць гародніны і садавіны, нятлустых прадуктаў, сачыць за перакусамі і больш рухацца.
Уладзімір Максімчук адзначыў, што памылковых меркаванняў, якія апраўдваюць прыхільнасць да цыгарэты даволі шмат. Мы разгледзелі толькі некаторыя з іх. Разам з тым, апраўданне сваіх слабасцей не дае шанц на выздараўленне. Толькі ўсведамленне, што паліць шкодна і вельмі небяспечна для здароўя, – гэта рэальны крок на шляху да вызвалення ад гэтай згубнай звычкі.
У гэтыя хвіліны вакол «Мінск-Арэны» тысячы неабыякавых людзей прымаюць удзел у дабрачынным марафоне «Забег тысячы сэрцаў»! Такую сардэчную акцыю ўпершыню праводзіць РНПЦ дзіцячай хірургіі пры падтрымцы Міністэрства аховы здароўя Рэспублікі Беларусь, Нацыянальнага алімпійскага камітэта, кампаніі velcom і іншых!
Ідэя для падтрымкі малых вельмі простая - кожны беларус у любым пункце планеты і ў любым месцы Беларусі можа прабегчы ў любы час 27 і 28 мая любую дыстанцыю са сваім смартфонам, на якім устаноўлены фітнес-дадатак, які адлюстроўвае дату, адлегласць і форму маршруту. За апублікаваныя ў сацыяльных сетках скрыншоты сваіх маршрутаў з хэштэгам #velcombegom або #велкомбегом кампанія velcom перавядзе ў падтрымку дзіцячай кардыяхірургіі РНПЦ дзіцячай хірургіі па 2 BYN за кожны кіламетр і па 4 BYN за кожны кіламетр маршруту ў форме сэрца.
Як сказаў сёння на старце акцыі міністр аховы здароўя Валерый Малашка, «атрыманыя сродкі пойдуць на закупку ўнікальнага абсталявання, што дазваляе ажыццявіць раннюю дыягностыку заганаў развіцця сэрца ў маленькіх беларусаў. У нашай краіне здаровы лад жыцця стаў папулярней, з году ў год у нас зніжаецца спажыванне тытуню і алкаголю. Гэта таксама маркеры здаровага ладу жыцця. На вуліцы мы бачым больш людзей актыўных, хто бегае, займаецца скандынаўскай хадой, велатурызмам, ролікамі. Сёння трэба быць здаровым, каб у першую чаргу выбудоўваць сваю будучыню! Бо ад гэтага залежыць будучыня краіны!»
Вакол і ў іншых рэгіёнах Беларусі цяпер бягуць тысячы чалавек - спартсмены, міністры, медыкі, зоркі шоў-бізнэсу і проста неабыякавыя людзі. Маршрут забегу прамаляваны у выглядзе каляровага сэрца вакол «Мінск-Арэны». Усе бегуны атрымліваюць на фінішы памятныя медалі.
Рэспубліканскі навукова-практычны цэнтр дзіцячай хірургіі аказвае хірургічную дапамогу дзецям з паталогіямі органаў грудной клеткі і парокамі сэрца. Спецыялісты цэнтра выконваюць высокатэхналагічныя аперацыі на сэрца, а таксама праводзяць усю неабходную дыягностыку. Пры неабходнасці ў цэнтры ажыццяўляюць трансплантацыю сэрца і імплантацыю сістэм дапаможнага кровазвароту.
«Здавацца» ўрачу толькі тады, калі боль стаў нясцерпным, – суровая і абсалютна няправільная традыцыя. Асабліва калі гаворка ідзе пра такую далікатную тэму, як жаночае здароўе. Прыкладна ў 10% жанчын гінекалагічныя захворванні рознай ступені цяжкасці (у т.л. анкалагічныя) выяўляюцца толькі на звычайным прафілактычным прыёме ў доктара. На фоне поўнай адсутнасці скаргаў могуць працякаць запаленчыя працэсы, якія прыводзяць у выніку да самых сумных наступстваў – ад запалення органаў малога таза і бясплоднасці да анкалогіі.
Выйсце ёсць – рэгулярныя прафілактычныя агляды ва ўрача-акушэра-гінеколага. Выяўленыя на ранніх стадыях праблемы паддаюцца лячэнню і карэкцыі.
З моманту свайго паўналецця, жанчына павінна наведваць «жаночага» доктара хаця б раз на год. Нават калі нічога не турбуе і не хочацца ісці. А пры наяўнасці праблем (эрозія шыйкі маткі, інфекцыі, якія перадаюцца палавым шляхам у анамнезе і г.д.) – раз на паўгода.
Для кожнага ўзросту свае матывы:
Яго называюць яшчэ «бактэрыяскапія, агульны мазок, мазок з похвы». Гэта стандартнае лабараторнае мікраскапічнае даследаванне для аналізу складу мікрафлоры похвы, мачавыпускальнага канала і шыйкі маткі.
Урач забірае матэрыял адразу з некалькіх зон з дапамогай аднаразовага шпаталя: з шыйкі маткі, урэтры і похвы. Працэдура бязбольная.
Затым у лабараторных умовах мазок аналізуюць пад мікраскопам, дадаючы спецыяльныя фарбавальнікі.
Ацэньваюць некалькі паказчыкаў:
Каб аналіз быў максімальна дакладны, да яго здачы варта выконваць некаторыя правілы:
Гэты аналіз дазваляе выявіць перадракавыя клеткі ў вобласці шыйкі маткі. Мазок на онкацыталогію ўрач бярэ пры аглядзе на гінекалагічным крэсле з дапамогай адмысловай цэрвікальнай шчоткі ці гінекалагічнага шпаталя.
Працэдура бязбольная, выконваецца хутка, максімум за 10 секунд. Праўда, на працягу наступных некалькіх дзён магчымы невялікія крывяністыя выдзяленні. Яны не патрабуюць лячэння і праходзяць самастойна.
Узяты мазок доктар змяшчае на спецыяльнае шкло, затым ён апрацоўваецца растворамі, што фіксуюць і афарбоўваюць. Потым клеткі пад мікраскопам даследуе ўрач-цытолаг.
Калі онкацыталогія можа быць недакладнай:
З дапамогай ультрагукавога даследавання кантралююць стан маткі, яечнікаў і фалопіевых труб.
Гінекалагічнае УГД можа праводзіцца рознымі спосабамі:
Як падрыхтавацца да УГД
Працэдура ўяўляе сабой агляд шыйкі маткі з дапамогай адмысловага інструмента – кальпаскопа. Гэты метад дазваляе дакладна вызначыць стан эпітэлія. Доўжыцца даследаванне каля паўгадзіны, па адчуваннях падобна да звычайнага гінекалагічнага агляду.
Паказанні да кальпаскапіі:
Перад кальпаскапіяй, як і перад кожнай гінекалагічнай працэдурай, раяць устрымацца ад палавой блізкасці на працягу 2 сутак, не спрынцавацца і не ўжываць вагінальныя крэмы. Выконваць працэдуру рэкамендуюць на 5-7 дзень пасля менструацыі.
Самае галоўнае правіла ў захаванні жаночага здароўя – рэгулярнасць наведвання ўрача. Жаночыя «балячкі» каварныя тым, што часта напачатку не выдаюць сябе абсалютна ніякімі сімптомамі. Правіла візіту да "жаночага" доктара хаця б раз на год дапамогуць спраўляцца з магчымымі праблемамі ў самых пачатковых стадыях, калі шкоды арганізму яшчэ не будзе.
One fine body…