Беларуская казка
Тое, што працавітаму Бабру Зубовічу парэкамендавалі напрамкі наведацца да кіраўніка будаўнічай канторы «Новае жыллё» Ліса Пятровіча, было своечасовым. І вельмі ўдалым.
Кіраўнік на тое ж і кіраўнік, каб адчуваць чым дыхае кожны яго падначалены. Нават калі ён яшчэ толькі кандыдат у падначаленыя. Яго лёгка разгледзець у той момант, калі ён бліжэй за ўсё да самаўдасканалення. А гэта якраз падчас запаўнення анкеты і субяседвання.
– Дык вы, паважаны Бабёр Зубовіч, з такой бездакорнай працоўнай кніжкай і анкетай можаце прама ва Ўрад падавацца! А для нашай фірмы вы проста знаходка! Будзеце ў нас самым галоўным сярод рабочых – майстрам. Ваш заробак будзе пачынацца вось з гэтых лічбаў, - ён працягнуў паперку з лічбаю з чатырма нулямі.
– Ну як, згодны?
– Так, згодны, Ліс Пятровіч! – не задумваючыся выпаліў кандыдат на вакансію майстра. – Пра такія заробкі я і не марыў! Чуў толькі калі ў размовах, а тут такое... – А чым я горшы за іншых? Затое буду кум каралю, - нос згібаўся ад шчасця ад яго роздумаў пра будучыню.
– Вось і цудоўна! Віншую вас! Усё астатняе – у кадравай службе.
– Дзякуй вам! Век буду памятаць вашую дабрыню! – кланяўся ажно да самых дзвярэй новы штатны работнік.
Бабёр Зубовіч амаль выбег ад шэфа. «Вельмі зваблівая прапанова» – пачэсваў нос і свяціўся радасцю яго твар. Гэта ж колькі ўсяго можна купіць… Сэрца зайшлося, а шчокі ды вушы пачырванелі, быццам у шкаляра.
У кадрах ён даведаўся, што толькі самых надзейных залічваюць у штат на такіх умовах.
– А працоўная дамова?
– Вам сам Ліс Пятровіч! Ці гэтага мала?
– Добра, добра, прабачце!
– Толькі вось тут распішыцеся. І працуйце, Бабёр Зубовіч, шчыра і самааддана! І будзеце ў “шакаладзе”!
– Я вас не падвяду!
І працаваў майстар як і абяцаў. Рабочыя яго паважалі. Аднак не ўсім рабочае гарэнне майстра Бабра было даспадобы. Іншым разам яму прыходзілася не толькі даказваць такую неабходнасць, але і апраўдвацца.
– Я не рвач, звычайны працаўнік, які хоча быць карысным і канторы, і для сябе, і кожнаму з вас. Проста мая рэальнасць адрозніваецца ад вашай.
Не ведаў майстра, што ўкладвалі ў сваю незадаволенасць іншыя рабочыя. А калі затэмпературыў, і прыйшлося пайсці на бальнічны, адразу прымчаўся сам шэф. І не з пустымі рукамі, з … канвертам. Ён памятаў пра ўяўны статус сваёй фірмы. А яшчэ памятаў, што страхавыя ўзносы і падаткі ў агульную лясную казну не дадаваў. Таму і прыкрываў свае хітрыкі, наяўным рублём. Каб маўчалі. Не хапала яшчэ каторы (чаго добрага!) патэлефануе куды патрэбна. Вось ён і выратоўваў сітуацыю.
– Вось, паважаны Бабёр Зубовіч, вазьміце, калі ласка. Звяртайцеся, калі што якое. І не хварэйце! Мы вас чакаем!
Прыадкрыў Бабёр канверцік, а там як не за месяц заробак. Ну як такога кіраўніка падводзіць!? А мне што, болей за ўсіх патрэбна? Жыццё ёсць жыццё. Хай ідзе як ідзе. І засмяяўся.
Так працягвалася не год, і не два. Кантора працавала і квітнела. Рабочыя заробкамі задаволеныя. Чаго яшчэ хацець, калі сам кіраўнік да кожнага мае свой падыход. Пры тым што амаль трэць работнікаў была на птушыных правах. Заўжды падкрэсліваў, што форма аплаты і сам працэс ўдасканальваецца. І рабочыя чакалі яшчэ большага.
Час ад часу шэф пачаў «гайкі закручваць», маўляў, нізкая дысцыпліна, правілы ўнутранага працоўнага распарадку парушаюцца.
– Запомніце, мае рупныя памочнікі! Прыбытак фірмы павінен расці! Толькі тады кожны з вас будзе мільянерам! – казаў Ліс Пятровіч.
І ён, прыбытак, рост і папаўняўся. Адначасова з яго ростам павялічвалася колькасць прыпісак і падману, павышаўся дабрабыт шэфа. Жыў бяспечна і без тугі. Як грыбы раслі новыя катэджы і лецішчы з канюшнямі, ды більярднымі, басейнамі ды саўнамі. І калі Бабёр літаральна “выцягваў” рабочыя планы, далікатнае цела шэфа лашчылі лагодныя марскія хвалі і ласкавае сонейка.
І пасля кожнага яго вяртання з адпачынку штат фірмы павялічваўся. Ахвотныя, каго здавальнялі любыя ўмовы працы, былі заўжды. Іх не трэба было шукаць падобна старажытнагрэчаскаму філосафу Дыягену, які сярод белага дня з запаленай газнічкай шукаў сапраўднага працаўніка.
Паколькі шэф лічыўся асаблівым віртуозам і сапраўдным зухам у фінансавых справах, тое асабіста прызначаў і ўстанаўліваў кожнаму сваю даплату “за маўчанне і самаадданую працу”. Усе пагаджаліся мець сініцу ў руках. Тым і дагаджалі.
І так уцягнуліся, што і выйсце не знайсці. Фірма ж Ліса Пятровіча звінеля як песня.
Вось іменна звінела. Пакуль рак на гары не свіснуў.
Свіст той чуцён быў ва ўсім наваколлі. Шчаслівыя ўчора сталі ашаломленымі і разгубленымі. Відаць, не кожны ведаў прапісную рабочую ісціну: “Лепш чацьвяртак зароблены асабістым мазалём, чым пяць тысяч нажытых падманам”.
А тут і госці жаданыя. Мядзведзь са сваёй світай з фінансавай міліцыі наведаліся…
Добры кіраўнік Ліс Пятровіч, і тактоўны, і шчодры. Кожны чыноўнік мясцовай улады яго ведаў як камунікабельнага, з гібкім мысленнем, умеючага прадумваць на некалькі крокаў наперад кіраўніка.
Але зараз твар ўчарашняга перадавога кіраўніка наліваўся марудным румянцам страшнага гневу. А вось стыль і манеры яго паводзін у гэты момант нагадвалі ў нечым раскаянні нашкодзіўшага маладога лісяня. Нечакана? Чаму ж не! Хто б мог паверыць, што ён будзе выбіты з зоны жыццёвага камфорту. Ведаў жа: да пары жбан ваду носіць. Прыйшлося прызнаць і раскаяцца ў сваіх службовых прыгодах і крымінальных дзеяннях з многімі дэталямі і дробязямі, што часам як-быццам заводзіла следства ў тупік. Але насамрэч толькі спрыяла.
Крыўдна, што зваблівая прапанова доўгі час звінела, нібы песня – чыста і бездакорна. Шкада, што яна звінела толькі для аднаго Бабра Зубовіча.
А каб ніхто не паўтараў падобных парушэнняў, скажу выразам старажытных грэкаў: «Калі насы працуюць, не галовы – заўсёды “з носам” будзеш, бесталковы!».
https://bel.24health.by/yakaya-sprava-takaya-slava-kazkaaudyyo/