Я ў псіхушцы, закрытым жаночым аддзяленні псіхіятрычнай клінікі.
Дзень пяты
– Палаценчыка. Можна я вазьму палаценчыка... На гадзінніку 5 раніцы, да нас запаўзла Галя з 6-й палаты... Яна цягнецца да калоды картаў, што ляжыць на тумбачцы.
– Цыгарэту, Яна, дай мне цыгарэту...
– Ідзі да чорта з нашай палаты, – не вытрымлівае Каця.
Добрай раніцы, блін!
***
На гадзінніку 7.00, у палату залятае санітарка і пачынае ліхаманкава выціраць паўсюль пыл.
– Пад'ём! Устаём! Што гэта за рэчы на падаконніках? У нас рэжым! У любой іншай бальніцы вам тое самае скажуць!
– А можна трохі больш па-чалавечы?
Санітарка злуецца, вылятае за дзверы і больш не вяртаецца.
***
Ідзеш сабе раніцай у прыбіральню, стаяць у калідоры дзве пацыенткі, нібыта мірна размаўляюць. І раптам адна з іх з крыкам «Ах ты курва!» чапляецца ў валасы другой і пачынае матляць яе ў розныя бакі. Іх разнімаюць санітаркі.
***
Раз на два дні сюды прыходзіць бібліятэка. Ну як бібліятэка, санітарка з кошыкам кніг. Кошыкам, у які ў крамах кладуць пакупкі. У «фондзе» – жаночыя раманы, дэтэктывы, а таксама – казкі Андэрсена і «Пакуты маладога Вертара» Гётэ.
– Ну вы дадумаліся прынесці гэтую кнігу ў псіхушку!
– Пацыенткі папрасілі. А што вы адразу «псіхушка»?
Дзіўна, але каля 2-х тыдняў таму я была ў доме-музеі Гётэ ў Франкфурце. Там пісьменнік пражыў да 27 гадоў і напісаў гэты самы твор.
***
«Нават не смей да мяне дакранацца! Люцыфер назірае, дзе ты і чакае цябе. Ох, як добра! А-а-ах!». Лена глядзіць у вакно, па яе целе нібыта праходзіць хваля задавальнення.
Блін, атрымліваецца нейкая сцэна з таннага эратычнага рамана, але гэта true.
***
Да нас у палату перавялі 17-гадовую Веру. Яна некалькі дзён ляжала ў 7-й, палаце назірання. Казала, што спаць там немагчыма. Нейкая бабка ноччу крычала «Нараджаю!», а яшчэ адна згадвала вайну: «Страляюць! Яны хочуць забіць маіх дачку і сына! Я павінна іх выратаваць!» і спрабавала ўцячы праз вакно. А трапіла сюды Вера, бо не вярнулася своечасова ў інтэрнат, а таксама, маўляў, пад машыну кідалася і хацела сябе забіць.
***
Яшчэ заходзіла Оля. Не распавяла гісторыю сваёй вандроўкі ў псіхушачку. Сказала толькі, што проста спала дома, а санітараў выклікалі суседзі – і яе забралі.
Сёння паклалі многа хворых. Кажуць, 6-я палата перапоўненая, там ляжыць ажно 16 чалавек. На ўсіх ложкаў і кушэтак не хапае, дык некаторых размяшчаюць проста на падлозе на матрасах.
***
– Людачка, тут у 7-й палаце бабка на ложак нарабіла. Прыбяры.
– Якая? Лідка? Вось чорт, я ж яе толькі што памыла!
***
Расклад дня нашай псіхушачкі (аказваецца, ён існуе)
7.00 – 7.30 Пад’ём, ранішні туалет.
7.30 – 8.30 Вымярэнне тэмпературы цела.
8.30 – 9.00 Сняданак.
9.00 – 9.30 Прыём лекаў.
9.30 – 12.00 Абход урачоў.
12.00 – 13.00 Прагулка, працатэрапія.
13.00 -14.30 Абед.
14.30 – 15.00 Прыём лекаў.
15.00 – 17.00 Ціхі час.
17.00 – 17.15 Полудзень.
17.15 – 18.30 Прагулка, наведванне пацыентаў сваякамі.
18.30 – 19.30 Вячэра.
21.00 – 21.30 Прыём лекаў.
21.30 -22.00 Вячэрні туалет.
22.00 Сон.
І так – па коле кожны дзень…
Раней: Дзень першы. Дзень другі. Дзень трэці. Дзень чацвёрты.