Я сапраўды сумую па тым часе, калі з нецярплівасцю чакала паштальёна. Альбо, не згледзеўшы яго, па некалькі разоў падбягала да паштовай скрынкі. І там амаль штодня знаходзіліся альбо лісты, альбо тыя ж паштоўкі. Асабліва мне падабаліся з выявамі розных гарадоў.
Бывала, у скрынцы, акрамя газет і часопісаў, ляжалі адразу тры-чатыры лісты і паштоўка. Пісалі мне, брату, пісалі бацькам… Якімі ж чаканымі былі тыя паштовыя адпраўленні! Колькі радасці яны прыносілі!
Не скажу, што менавіта па гэтай прычыне хацела б вярнуцца ў мінулае. Я пра тое, як павінны мірна суіснаваць традыцыйнае і найноўшае, электроннае. Кнігі, лісты, паштоўкі… Апошняе – сапраўдная рэдкасць.
А калісьці, няпрэдадні розных святаў, якіх за савецкім часам было не так ужо і мала, мы, дзеці, з нецярплівасцю чакалі паштовак віншавальных, якія дасылалі сваякі, знаёмыя, сябры… Сваякі – адну на ўсё сямейства. І калі раптам кагосьці не называлі па імёнах… Колькі крыўдаў было!
Адзін час я, як і многія мае аднагодкі, збірала паштоўкі. Менавіта дасланыя. Гэта толькі здаецца, што ў часы СССР яны былі досыць аднатыпнымі. Розныя былі. І я старалася, каб у калекцыі яны не паўтараліся.
Затым цікавасць да калекцыянавання знікла, а вось звычка захоўваць паштоўкі ў нашай сям’і прыжылася. І калі ўсё ж хаця б раз на год даводзілася іх выкідваць… Ну, сапраўды было адчуванне, што ад сэрца адрываеш… А з іншага боку… Для таго, каб прыходзіла штосьці новае, трэба своечасова пазбаўляцца ад старога.
Тады гэта, менавіта так сфармуляванае, не было на слыху. Але пра сам прынцып мы аднекуль ведалі.
Цяпер, вядома ж, шкадуеш, што не пакідалі самыя-самыя, вартыя любой калекцыі… Затое я захоўваю, напрыклад, музычную паштоўку, падораную мне як класнаму кіраўніку маім другім класам, які я, учарашняя настаўніца пачатковых класаў, давяла да дзявятага…
На той час яны толькі-толькі пачыналі ўваходзіць у моду. І не прадаваліся, як пазней, літаральна на кожным вуглу. Можа, менавіта таму я тую паштоўку да 8-га Сакавіка так беражліва захоўваю… І яшчэ таму, што разам з ёй захоўваецца і цеплыня сэрцаў маіх вучняў…
Усё ж такі як мы, у большасці сваёй, прывязваемся менавіта да матэрыяльнага ўвасаблення, калі яно было ў жыцці! Не, электронныя, альбо віртуальныя, паштоўкі я таксама люблю… Іх разнастайнасць так лашчыць вока! Але нават у думках няма раздрукаваць іх, напрыклад, на прынтары, каб былі перад вачыма.
Так, у іх ёсць прыгажосць – феерычная, казачная. А вось той душэўнасці, якая застаецца ў радках, напісаных рукой і… сэрцам, чамусьці не адчуваецца… Хаця, паўтаруся, яны гэтаксама вельмі і вельмі радуюць.
Апошнім часам набірае абароты посткросінг, дзякуючы якому ахвотныя могуць атрымліваць паштоўкі з усяго свету. Прычым сюрпрызам. І толькі на афіцыйным праекце, як сцвярджае Вікіпедыя, 24-га студзеня гэтага года была атрыманая 60-мільённая паштоўка! Уяўляеце, колькі іх, так бы мовіць, папяровых, і да гэтага часу ходзіць па ўсім свеце?!
Так што сёння вельмі добрая нагода даслаць камусьці сяброўскае прывітанне, набыўшы і падпісаўшы папяровую паштоўку. Толькі не забывайцеся затым зазіраць раз-пораз у паштовую скрынку: а раптам сюрпрыз атрымаеце і вы таксама?! А яшчэ сёння ёсць асобнае « заданне» для мужчын, якія сваіх жанчын любяць і кахаюць! Якое? А давайце ўзгадаем, на якія традыцыі багаты Рыгораў дзень! 🙂