Спадзяюся, усе памятаюць, адкуль такая назва ў гэтага свята? Бо нашыя продкі лічылі, што на Саракі прылятае 40 птушак (праваслаўныя ж узгадваюць у гэты дзень 40 севасційскіх пакутнікаў)! Праўда, з сёлетнім надвор’ем шмат ужо ў якіх мясцовасцях назіралі самых розных пералётных птушак. Мы ж з братам 20 сакавіка на свае вочы бачылі 2 невялікія групы. І адна з іх на вачах выстраілася ў клін!
Даўней сяляне прыкмячалі: калі на Саракі будзе мароз, значыць, чакаць нам іх яшчэ ажно 40! Гляджу я на прагноз Белгідрамету па Чэрвеню на 22 сакавіка – і што бачу?! Ноччу і раніцай – мінус 2-4, удзень – 0, увечары – мінус 1-3. На нас насоўваецца зіма?!
А мы – усё роўна на вуліцу! З выпечанымі птушачкамі. Падкідваем іх уверх ды Вясну клічам. І колькі ж радасці прыносяць гэтыя жавароначкі з цеста – адным сваім выглядам! А ўжо калі зробленыя ўласнымі рукамі…
Пасля таго, як летась я напісала ў блогу пра сваю сімпатыю да гэтага свята, некалькі маіх добрых знаёмых з розных раёнаў Беларусі адгукнуліся: «А мы таксама выпякаем жаваронкаў!» І гэта так здорава, калі народныя традыцыі не губляюцца, а аб’ядноўваюць людзей.
Звычайна калі па вясне згледжваю жаваранкаў, дзікіх гусей, лебедзяў альбо буслоў, дык дужа радуюся. Бо сапраўды яны быццам нясуць на крылах вясну. І проста прыемна, бо люблю гэтых птушак.
Чаго не скажаш пра варонаў (воранаў). Гэткіх нахабніц (нахабнікаў) яшчэ пашукаць! Там, дзе яны гняздуюцца, няма магчымасці хоць калі пабыць у спакоі. У нас у Чэрвені бліжэйшыя да нашага дома месцы гнездавання – ля цэнтральнай раённай бальніцы (на бярозах) і ля дзіцячага садка (у елках).
І калі адна з гэтых кампаній рэзка зрываецца з дрэваў і пачынае рабіць «колы гонару» проста над галавой… Ага, страшнавата. І чамусьці ўвесь час прыгадваецца гэтае: «Добра, што каровы не лётаюць!» 🙂 А паколькі насупраць бальніцы якраз і знаходзіцца аўтобусны прыпанак, з якога я еду на працу… Можаце ўявіць мой ранішні стан!
Не забываюцца вароны і наведвацца да смеццевых кантэйнераў, якія таксама знаходзяцца ў полі майго зроку. Ну што магу сказаць… Бывае, яны трыбушаць пакеты са смеццем не горш за сабак ці катоў, разносячы, да ўсяго, па наваколлі… Карацей, калі іх няма, дык неяк значна спакайней пачуваешся, а не чакаеш штохвіліннага «артабстрэлу».
Як вы ўжо зразумелі, Саракі – не толькі свята вясны, але і свята птушак. Таму сёння мы прыгадваем і ўшаноўваем іх (можна пакарміць), а таксама назіраем за імі.
Як жа мне падабаюцца лебедзі! Раней, калі непадалёк знаходзілася нядобраўпарадкаваная копанка з зарослымі берагамі, адна пара часта прылятала туды. А бывала, плаваў толькі адзін (адна?!) лебедзь.
Пасля таго, як высеклі кустоўе па берагах, вычысцілі копанку, надалі ёй форму, яна зрабілася нават на выгляд… якойсьці нежывой. І хто ведае, што сталася таму прычынай. Ужо даўнавата да яе не падыходзіла. Магчыма, штосьці змянілася ў лепшы бок. І мы сёлета зноўку пабачым там прыгожых птушак. А ў вас ёсць любімыя сярод пярнатых?!
Я яшчэ вельмі люблю буслоў. Па дарозе на дачу мы праязджаем міма воданапорнай вежы, на якой ужо не першы год яны гняздуюцца. І так цікава назіраць дзень пры дні, як спачатку там бачная адна галава. Дзве… Зноў адна… А пасля тры ці чатыры! Гэта калі ўжо малыя бусляняткі становяцца на свае доўгія ножкі і з цікавасцю аглядаюць навакольны свет.
А некалькі гадоў таму буслы палюбілі збірацца перад адлётам непадалёк ад нашай дачы! І звычайна столькі іх развітальна кружыцца ў паветры! Прыгожае, але і сумнае відовішча ўвосень... Таму не будзем пакуль пра яго ўзгадваць. Мы ж пра прылёт! Пра сустрэчу!
Да гэтага часу памятаю матэрыял майго брата-журналіста ў «раёнцы», у якім ён зазначаў, што на Дабравешчанне (7 красавіка) замест буслоў да нас прыляцелі… завеі! Не атрымаць бы нам такі сцэнар і сёлета…
Але пакуль тое будзе… Выпякаем птушачак, гукаем Вясну і ўсміхаемся сонейку! Усім – цудоўнага дня, здароўя і… Смачна есці – адмысловую выпечку!