Вячаслаў Цыплін, псіхолаг, спецыяліст па залежнасцях:
— Сутнасць кадзіравання ад алкагалізму заключаецца ў адным: зрабіць так, каб чалавек баяўся піць. Кадзіраванне ставіць бар'еры страху, у пэўным сэнсе эмацыйную абарону ад ужывання: калі я вып'ю, са мной здарыцца нешта жудаснае, ажно да смяротнага зыходу. Але з улікам таго, што алкагалізм можна разглядаць як пралангіраваны суіцыд (чалавек не цэніць уласнае жыццё і сам сабе робіць шкоду), спалохаць асобу з суіцыдальнымі памкненнямі вельмі складана, калі не сказаць немагчыма.
Кадзіроўка як сацыяльны запыт, каб чалавек перастаў ужываць спіртное, можа дапамагчы п'яніцы — асобе, якая злоўжывае спіртным, але яшчэ не залежыць ад яго. У яго сістэме каштоўнасцей жыццё ўсё яшчэ стаіць вышэй за алкаголь. І калі п'яніцу напалохаць, то ён сапраўды можа перастаць піць да канца жыцця.
Калі ж мы гаворым пра алкаголіка, то ў яго спісе жыццёвых каштоўнасцей першае месца займае алкаголь. Таму алкагалізм так цяжка паддаецца лячэнню. Акрамя таго, сам факт, што чалавек не ўжывае алкаголь, здаровым яго не робіць.
Ёсць яшчэ адзін нюанс, які нельга абысці ўвагай. Усе залежнасці, алкагалізм у тым ліку, грунтуюцца на асобаснай няспеласці, «недаросласці» чалавека. Сітуацыя развіваецца па тым самым сцэнарыі, што і гульня дзіцяці з запалкамі, калі дарослых няма дома. Адну запаліў — спадабалася, запаліў другую, трэцюю, а там і да бяды недалёка...
У структуры асобы алкаголіка няма дарослага чалавека, які мог бы кантраляваць яго ўчынкі і думкі. І калі хворы прыходзіць да доктара з просьбай закадзіраваць яго, даць таблетку, зрабіць што заўгодна, толькі б ён перастаў піць, алкаголік, па сутнасці, займае інфантыльную пазіцыю, перакладаючы адказнасць за далейшае развіццё падзей на старонняга чалавека, урача. А потым некаторыя з тых, каго закадзіравалі, даходзяць да першай піўной і... правяраюць, як іх «вылечылі». Калі зрыў — значыць, дрэнна закадзіравалі.
На шчасце, цяпер усё больш людзей разумеюць, што алкагалізм — гэта не шкодная звычка, а цяжкае захворванне, адно з самых складаных у сучаснай псіхіятрыі. Алкагольная залежнасць — фізіяпсіхасацыядухоўны феномен. У адзіночку гэтую праблему не вырашаць ні медыкі, ні псіхолагі, ні сацыяльныя работнікі, ні прадстаўнікі духоўнай сферы. Трэба комплексны, мультыдысцыплінарны падыход.
