Пра мацярынскі інстынкт, вялікую розніцу ва ўзросце паміж дзецьмі, пра страту дзіцяці, рашэнні нарадзіць пасля 40 і рызыцы страціць зрок зараз раскажу. (Спойлер: будзе ода айчыннай медыцыне. Не спяшайцеся кідаць у мяне камяні, я ўсё аргументую).
Мацярынскі інстынкт
Мядовы месяц расцягнуўся на два гады: мы былі маладымі, вучыліся разумець адно аднаго і саступаць, весці сумесную гаспадарку, вырашалі жыллёвае пытанне. Нам было цікава і весела ўдваіх, пакуль аднойчы ў мяне штосьці не шчоўкнула ў галаве. Я «захварэла» на мацярынства, вось ажно да адурэння: хачу – і ўсё!
Я, вядома, не палюбіла ўсіх дзяцей на свеце, але пачала так хацець СВАЙГО, што дах зносіла. Маніякальна зазірала ў каляскі на вуліцы (уяўляю, што думалі пра мяне матулі) і нават у кіно сцэны з дзецьмі не магла спакойна глядзець – наварочваліся слёзы.
Усе планы па дасягненні бытавога дабрабыту ў маёй асобна ўзятай сям'і, старанна вывераныя і шматразова пралічаныя, былі рашуча адкладзеныя на потым. А за душой – толькі 10-метровы пакойчык у аблезлым інтэрнаце ды два вельмі сціплыя заробкі.
Нябёсы злітаваліся: запаветныя дзве палоскі тэст паказаў практычна адразу.
Таксікоз
І пачалося... Памятаю, ідзем з мужам па вуліцы, насустрач людзі – хто ў кінатэатр заходзіць, хто ў кавярню, хто проста шпацыруе. А я гляджу на іх і думаю: як гэта – проста ісці, і каб не ванітавала? Бо нават ноччу я прачыналася ад млоснасці. Пагаршала стан спякота, ад якой і дома не было паратунку: у цёмны час сутак, калі на вуліцы рабілася больш прахалодна, адчыніць фортку перашкаджаў смурод з боку мясакамбіната.
На працу трэба было хадзіць штодня, і гэта сталася няпростым. Спробы выйсці з дому часам займалі некалькі гадзін. Толькі атрымлівалася справіцца з чарговым прыступам млоснасці, аддыхацца, як тут жа накатваў наступны, і наступны... Так, у абдымку з тазікам, я адчайна марыла выбрацца хаця б за парог.
У грамадскім транспарце галоўнае было – не страіць прытомнасці. Калі адчувала, што ўжо на мяжы, дык старалася хутка і выразна вымавіць: «Я цяжарная, мне дрэнна, дапамажыце». І, як правіла, людзі саступалі месца, дапамагалі сесці, перш чым страчу прытомнасць. Навучылі моцна расціраць падушачкі мезенцаў, каб палепшыць кровазварот.
А ў метро неяк не пусцілі ў прыбіральню (у пераходах тады не было): ідзіце, маўляў, на вуліцу, пад кусцік...
На тэрміне 8 тыдняў здарылася шчасце: шпіталізацыя з-за моцнага таксікозу. Цяпер можна было пэўны час пакутаваць, лежачы ў ложку, нікуды не хадзіць, і гэта такая палёгка...
Засунулі ў баракамеру. Выдалі шэрую баваўняную піжаму, загадалі легчы ў герметычную капсулу і задраілі люк. Медсястра пастаяла з хвіліну нада мной – і пайшла. Вось тады я даведалася, што такое клаўстрафобія... Потым урач прабірала нас, безадказных цяжарных (а такіх аказалася дужа шмат), за адмову працягваць карысную кіслародатэрапію і злавалася, калі мы называлі баракамеру саркафагам.
5-я радзільня. Да апгрэйду
... Калі надышоў час, муж адвёз мяне ў 5-ю радзільню. Чутак пра гэтае месца хадзіла шмат, і часткова яны пацвердзіліся.
Пра доктара, які прымаў роды, усе казалі, што ён – будучае свяціла ў гінекалогіі, вельмі перспектыўны малады спецыяліст. Ён нагадваў героя моднага тады серыяла «Паскораная дапамога»: круглыя акуляры, карэ.
Памятаю крэсла ў радзільнай зале. Я гарлапаню ад невыноснага болю. Свяціла ўздымае галаву і грозна падносіць мне да твару скальпель: «Чаго крычыш? Бачыш, інструмент востры ў руцэ? Яшчэ раз тузанешся – уяўляеш, што з табой можа быць?» І далей працягвае прымаць роды. Цяпер я павінна была не толькі паспяхова нарадзіць, але і зрабіць гэта максімальна ціха...
Нежаданае дзіця
Яшчэ адзін эпізод урэзаўся ў памяць. У пасляродавай палаце нас ляжала трое, ва ўсіх дзяўчынкі. Адна з суседак, Лена, нарадзіла на світанні. Я чула, як яе везлі з радзільнай залы і строга прабіралі: «Нічога не хачу ведаць, колькі будзеш ляжаць, столькі будзеш карміць! Ніхто тваё дзіця карміць не будзе. І да выпіскі ты павінна яго даглядаць!» Гэтая цвёрдасць у голасе медыка тады непрыемна шкрабанула слых, але пазл сышоўся, калі мы даведаліся гісторыю Лены.
Іншагародняя, развядзёнка, з чатырохгадовым сынам на руках – колькі жанчын пабывалі ў падобнай сітуацыі! Лена вырашыла змагацца за сваё шчасце. Пераехала ў сталіцу, зняла жыллё, уладкавалася на працу і нават сустрэла новае каханне. І ўсё б добра, калі б не аказалася, што жанчына ўжо цяжарная... Сужыцель паставіў пытанне рубам: «Чужое дзіця гадаваць не буду! Аднаго гадую, а другога не буду, і кропка».
Аборт рабіць Лену адгаварылі ўрачы: папярэднія роды былі цяжкімі, пасляродавае лячэнне заняло некалькі месяцаў. Дзяўчынка тады нарадзілася слабенькай, хварэла і пражыла зусім мала. Цяпер – новае выпрабаванне. Вырашылі, што дзіця трэба вынасіць і пакінуць у радзільным доме.
І вось мы ў палаце ўтрох. Лена ў асноўным ляжыць тварам да сцяны і ціха плача. Малая закрэхча – яна яе пакорміць, загорне ў шэрыя бальнічныя пялюшкі, пакладзе ў ложак і зноў моўчкі адвернецца да сцяны. Спрабавалі дастукацца да яе, казалі, што ёсць Бог на свеце і што Ён даў ёй здаровую дачушку наўзамен той, якая пайшла, і роды гэтыя зрабіў лёгкімі і хуткімі. Але пра цуды Лена слухаць не хацела, ляжала бледная і ціха ўсхліпвала.
У суботу яна сышла, сказаўшы, што вернецца ў панядзелак падпісаць дакументы аб адмове.
А ў панядзелак на парозе з'явілася прыгожая, добра апранутая госця. Мы не пазналі ў гэтай жанчыне нашу згорбленую, выцвілую, няшчасную Лену. «Я прыйшла па дзіця!» І яна распавяла, як зразумела самае галоўнае, як развіталася з сужыцелем, як тэрмінова купляла ложак, і каляску, і дзіцячую вопратку...
Я не ведаю, як склалася яе жыццё потым. Веру, што ўсё ў яе добра. Што сустрэла яна свайго мужчыну, і што дзеці яе здаровыя. Бо калі чалавек робіць ТАКІ выбар, па-іншаму быць не можа, праўда?
(Працяг будзе)
Фота маюць ілюстрацыйны характар і ўзятыя з адкрытых інтэрнэт-крыніц.