Пасля Вялікай Перамогі людзі не ўяўлялі сабе маштабы тых жахаў і узрушэнняў, якія перажыў свет. Мільёны людзей вярнуліся не ў хаты, а на папялішча, не пазнавалі ні вуліц, ні гарадоў, ні сёлаў, не знайшлі ўжо нікога з родных і блізкіх, і зразумелі, які страшны шлях яны мінулі, якая бездань гора і пакут на іх абрынулася.
Занадта шмат вакол было няшчасцяў і болі, і з'явілася запатрабаванне ў светлым, жыццёсцвярджальным. Менавіта такое рашэнне было прынята пры аднаўленні з руін Мінска. Перад архітэктарамі і будаўнікамі паставілі задачу адлюстраваць нацыянальныя беларускія матывы ў сваіх работах, даць народу адчуванне таго, што жыццё можа радаваць.
Пасля доўгіх пошукаў і роздумаў архітэктары звярнуліся да дэкаратыўна-прыкладнога мастацтва — слуцкіх паясоў.
Слуцкія паясы, разам з валагодскімі карункамі, багемскім крышталем, мейсенскім фарфорам займаюць важкае месца ў сусветным дэкаратыўна-прыкладным мастацтве. Ткалі гэтыя паясы ў Беларусі яшчэ ў 18 стагоддзі і толькі мужчыны. Паясы з шаўковай, залатой, срэбнай ніткі, створаныя ў складаным пляценні, некаторыя паясы ўтрымлівалі да 200 грамаў золата. Высокае майстэрства ткачоў, дарагі матэрыял былі свайго роду сімвалам магутнасці і багацця, прыналежнасці да эліты грамадства.
Мастакі распрацоўвалі ўзоры для паясоў, іх было сем асноўных: сухары — выява цёмна-зялёнай расліны, гваздзік, кітайскае воблака — хвалістая стужка вакол кампазіцыі, квітнеючыя пні, букет, васілёк — вянкова-медальённы.
Для архітэктуры мастак-кераміст Мікалай Міхалап крыху змяніў раслінны арнамент. Мачты ліхтароў на праспекце Незалежнасці, плошчы Свабоды з выявай слуцкіх паясоў цешаць людзей і дагэтуль.
Матывы слуцкіх паясоў прасочваюцца ў архітэктуры дамоў па праспекце Незалежнасці, 22 і 23, а таксама ў кутнім доме на плошчы Мяснікова.
"Дзе блішча збожжа ў яснай далі,
Сінеюць міла васількі,
Халодным срэбрам ззяюць хвалі
Між гор ліючайся ракі"
Максім Багдановіч
https://bel.24health.by/belaruskaya-karzina-geta-asobny-susvet-alena-gureckaya-raskryla-sakrety-mastactva-lozaplyacennya/