Талерка сапраўды паляцела! Рынулася да зор так імкліва, што я ледзь паспеў на яе ўскочыць. Імгненне – і мой касмічны апарат апусціўся на невядомую планету.
Тут жа мяне абкружылі іншапланецяне.
– Вітаем цябе, незнаёмец! Адкуль ты?
– З Зямлі!
– Там існуе жыццё? – здзівіліся яны. – Значыць, прафесар Мармелад казаў праўду? Мы не адзіныя ў Сусвеце? А яго асудзілі і збіраюцца пакараць! Хутчэй бяжым да замка!
Пакуль мы беглі, іншапланецяне расказалі, што трапіў я на Цукерачную планету. Яна была з зефіру, рэкі і азёры – поўныя салодкага сіропу. Дажджы тут ішлі ліманадныя, дрэвы былі з пасцілы, а жыхары планеты – карамельныя, ледзянцовыя і мармеладныя.
Усе жылі дружна, пакуль уладу ні захапіў род Чорнага Шакаладу. Гэтыя лічылі сябе найлепшымі! Правіцель планеты, Батончык Горкі Першы, даў загад расправіцца з усімі не шакаладнымі жыхарамі!
Прафесара Мармелада пастанавілі знішчыць першым – мала таго, што ў ім ні грама шакаладу не было, дык ён яшчэ і разумнічаў! Сумны прафесар стаяў ля вогнішча перад замкам – яго вось-вось кінуць у агонь...
– Іменем закона караецца прафесар Мармелад за тое, што падманваў пра жыццё на іншых планетах! – абвяшчала прыгавор суддзя – Малочная Шакаладка.
Але я не даў ёй скончыць:
– Вы памыляецеся! – крыкнуў я гучна. – Я прыляцеў з Зямлі! Значыць, прафесар Мармелад кажа праўду!
Як перапалохаліся ўсе Шакаладкі – з некаторых ажно арэшкі пасыпаліся! Раз-раз-раз! – склаліся яны ў штабялі, са злосных заваёўнікаў імгненна ператварыўшыся ў звычайныя ласункі.
Жыхары планеты радаваліся нечаканай перамозе, дзякавалі мне за вызваленне і прапаноўвалі стаць іх правіцелем. Але ж дома мяне чакалі мама з татам, баба з дзедам, сястрычка і кот. Я не мог застацца.
Тады мне нагрузілі поўную талерку цукерак і выправілі дадому. Каб салодкае не выклікала алергіі, прафесар Мармелад навучыў мяне чароўнаму закляццю:
«Алергія, чу-чу-чу!
Цябе ведаць не хачу!»
Яшчэ прафесар паабяцаў асабіста наведацца на Зямлю, як толькі ў нас складуцца спрыяльныя ўмовы – пойдуць ліманадныя дажджы альбо зямля пакрыецца зефірам. 🙂