Псарыяз: эксперты пра праблему і лячэнне захворвання

Распаўсюджанасць псарыязу ў розных краінах адрозніваецца. Напрыклад, у Японіі захворванне знаходзіцца на ўзроўні 0,3-0,4%, тады як у скандынаўскіх краінах прыкладна 5%. У Беларусі, па словах экспертаў, узровень захворвання на псарыяз высокі: каля 250 тысяч чалавек (3,5% насельніцтва).

Пра тое, чым небяспечны псарыяз, чаму ад яго нельга пазбавіцца і якія метады выкарыстоўваюцца для лячэння хваробы, распавядаюць:

• галоўны дэрматавенеролаг Міністэрства аховы здароўя, галоўны навуковы супрацоўнік лабараторыі рэканструктыўна-аднаўленчай хірургіі РНПЦ анкалогіі і медыцынскай радыялогіі імя М.М.Аляксандрава Аляксандр Лук'янаў;
• загадчык кафедры дэрматавенералогіі Віцебскага дзяржаўнага медыцынскага ўніверсітэта, старшыня Беларускай грамадскай арганізацыі дэрматавенеролагаў і касметолагаў Уладзімір Адаскевіч;
• загадчык кафедры дэрматавенералогіі і касметалогіі Беларускай медыцынскай акадэміі паслядыпломнай адукацыі Алег Панкратаў.

Ва ўсім вінаватыя гены?

Псарыяз – аўтаімуннае захворванне і перадаецца ў спадчыну. Калі сярод сваякоў былі выпадкі захворвання, верагоднасць яго развіцця складае 6-7%, калі хворы адзін з бацькоў – 14%, калі бацька і маці – 28 %.

Зрэшты, нягледзячы на генетычную схільнасць, не заўсёды хвароба можа сябе праявіць, хаця рызыка існуе. Спецыялісты вылучаюць так званыя пускавыя фактары, якія могуць справакаваць пачатак хваробы: неспрыяльнае навакольнае асяроддзе, лад жыцця, стрэсавыя сітуацыі, эмацыянальныя ўзрушэнні і г. д.

Існуе залежнасць працякання хваробы ад пары года. Каля 80% выпадкаў абвастрэнняў рэгіструецца ў зімовыя месяцы. Прычына – недахоп ультрафіялету. Прыкладна ў 10% выпадкаў стан пацыентаў пагаршаецца ўлетку – у іх ультрафіялетавае выпраменьванне з'яўляецца правакацыйным фактарам. Яшчэ 10-15% пацыентаў маюць так званыя змешаныя формы, распавёў Алег Панкратаў.

Дарэчы, многія вучоныя ў свеце сыходзяцца ў меркаванні, што псарыяз – не самастойная паталогія, а цэлы шэраг захворванняў.

Як папярэдзіць абвастрэнне?

Псарыяз – хранічнае запаленчае захворванне скуры. Зрэшты, упэўнены Аляксандр Лук'янаў, з гэтым захворваннем «можна жыць – і жыць добра». Галоўная ўмова – весці правільны лад жыцця: высыпацца, старацца пазбягаць стрэсаў, не пераядаць, не грэбаваць фізічнай нагрузкай, старацца кантраляваць сваю вагу.

Лячэнне псарыязу

Як патлумачыў Аляксандр Лук'янаў, у свеце прапанавана каля 100 спосабаў лячэння псарыязу.

Але ні адзін з іх, у тым ліку і самы сучасны, не можа гарантаваць 100% лячэння хваробы.

Цяпер даследаванні ідуць па шляху таргетнай (малекулярна-прыцэльнай) тэрапіі. Яе сутнасць у тым, што малекулы «выхопліваюць» пэўныя звёны патагенезу ў ланцужку ўзнікнення захворвання. Зрэшты, гэта не значыць, што адна малекула можа дапамагчы абсалютна ўсім пацыентам, сказаў спецыяліст.

Па словах Алега Панкратава, прыкладна 5-9 тысяч пацыентаў сярод усіх хворых на псарыяз маюць цяжкае працяканне захворвання. У іх высокая верагоднасць інвалідызацыі, асабліва калі разаўецца псарыатычны артрыт або іншая сістэмная паталогія.

Кафедра БелМАПА, распавёў эксперт, актыўна ўдзельнічае ў клінічных выпрабаваннях медыцынскага абсталявання, прызначанага для лячэння пацыентаў з псарыязам.

Адным з самых перспектыўных напрамкаў з'яўляецца святлолячэнне з выкарыстаннем вузкапалоснага ультрафіялетавага апрамянення з даўжынёй хвалі 311 нанаметраў.

Сёння яно эфектыўна выкарыстоўваецца на базе ўсіх абласных і Мінскага гарадскога клінічнага скурна-венералагічнага дыспансера, адзначыў Алег Панкратаў.

Ён дадаў, што сёння ў свеце найбольшыя поспехі па лячэнні псарыязу дасягнутыя з выкарыстаннем біялагічнай тэрапіі. Яна дарагая, бо выкарыстоўваюцца высокатэхналагічныя прэпараты.

Напрыклад, курс лячэння пацыента адным з такіх лекавых сродкаў сёння складае 10-12 тысяч беларускіх рублёў у год.

У сваю чаргу Уладзімір Адаскевіч падкрэсліў, што біялагічныя прэпараты прымяняюцца толькі пры самых цяжкіх формах псарыязу, якія пагражаюць жыццю.

Не стаць адзінокімі

Псарыяз – яшчэ і сацыяльнае захворванне, лічыць галоўны дэрматавенеролаг Міністэрства аховы здароўя. Ён упэўнены, што пацыенты з такім захворваннем павінны весці актыўнае жыццё.