Сказаць, што наваколле змянілася да непазнавальнасці, – гэта не сказаць нічога. Усё сапраўды стала дзівосным і казачным. І звычайны куст шыпшыны з чырвонымі ягадкамі на ім…
І бярозы з доўгім голлем, якое пакрылася іскрынкамі. А пры бліжэйшым разглядзе аказалася, што гэта дробныя зубчыкі.
Самае цікавае, што і Мінск сустрэў такім жа хараством! Выйшла на станцыі метро «Каменная Горка» – і таксама захоплена ахнула! Такія ж бярозы, як і ў маім горадзе, з такім жа шчыльным слоем крышталікаў ільду на іх. Праходзячы пад адной, не вытрывала: падняла руку і пакратала галінку. Зубчыкі імгненна асыпаліся. Але адчуванне дакранання (у прамым сэнсе) да казкі засталося.
Так, гэтую пушыстасць, на жаль, не пагладзіш, як цёплую поўсць коткі.
Затое паназіраць захопленымі вачыма – колькі заўгодна! І вось жа дзіва… Размова ідзе пра халодную зімовую прыгажосць, а на сэрцы ад яе цяплее… І настрой такі цудоўны! А ў вас?!
Нават звычайная памытая бялізна, якая сушыцца (сушыцца?! ці вымярзае?) на вуліцы, апранулася ў шэрань. І кадр атрымаўся стыльным. Ці не так?!
А калі ўзнялося сонца і зайграла, заіскрылася промнямі праз махнатыя лапы ялін, выдаўшы цэлы спектр, адчуванне радасці сталася такім поўным!
Праўда, гэтае ж сонца і лёгкі ветрык паціху абцярушваюць шэрань з дрэў…
І ўсё ж менавіта сёння так добра адчуваецца, што Новы год ужо дзесьці блізка… І Дзед Мароз правярае сваю запрэжку з аленямі. А тады разам са Снягуркай садзіцца чытаць чарговы шэраг лістоў ад дзетак і спакоўвае ў свой мяшок заяўкі-падарункі…
Пушыстая казка перад вачыма. Яна так патрэбна ўсім – і дзецям, і дарослым. І дзякуй таму, хто даслаў нам сёння такое ільдзіста-снежнае зімовае прывітанне…
