Site icon Слушна

З фізкультуры – у рэанімацыю. Як пачынаецца «дзіцячы» дыябет (+відэа)

  • Святлана Стахоўская
    • Дзіцячы дыябет. Як правільна ўводзіць інсулін

    Арцём вучыцца ў 4 класе. Актыўны хлопчык заўсёды ў руху. Займаецца вакалам, ушу, скалалазаннем, марыць стаць відэаблогерам. Першыя відэа пра закінутыя будынкі зняў з сябрамі. А яшчэ – пра тое, як правільна ўводзіць інсулін. Аднойчы без прычыны Арцёма стала моцна ванітаваць у школе, на «хуткай» хлопчыка даставілі ў бальніцу і адразу паклалі ў рэанімацыю. Такім чынам бацькі даведаліся, што ў дзіцяці цукровы дыябет.

    На жаль, дзяцей з такой праблемай становіцца ўсё больш. І гэта сусветная тэндэнцыя. У Беларусі больш за 2 тысячы хлопчыкаў і дзяўчынак, якія пакутуюць ад дыябета 1 тыпу (інсуліназалежны). 500 з іх жывуць у Мінску.

    Гісторыі гэтых сем'яў розныя. Але аб'ядноўвае іх агульная бяда: у нейкі момант кожны з бацькоў сутыкнуўся з дыягназам і жыццё перавярнулася.

    Дзіцячы дыябет

    Диабет у ребёнка. Что делать? Как начинается «детский» диабет.

    Узаемадапамога – не пусты гук

    Жыць з дыябетам можна доўга і паўнавартасна. Але для гэтага важна валодаць інфармацыяй і адчуваць падтрымку, не заставацца ў адзіноце.

    Вось ужо 6-ы год у Мінску працуе спецыяльная праграма для дзяцей з цукровым дыябетам 1 тыпу. Разам з тым, хто суправаджае, (мамай, татам, бабуляй, дзядулем і г.д.) яны могуць прыехаць у аздараўленчы цэнтр «Спадарожнік» на 18 дзён. У гэтым годзе заезд быў падвойным. Замест 30 чалавек аздаравіліся 70.

     
    Таццяна Падольская
    Эндакрынолаг Гарадскога дзіцячага эндакрыналагічнага цэнтра
    Такая праграма – выдатная магчымасць для нашых дзяцей і іх бацькоў. На жаль, ні адзін лагер з кругласутачным знаходжаннем іх да сябе не бярэ. А тут на свежым паветры мы праводзім навучанне ў школе дыябету ў гульнявой форме, камунікуем і падтрымліваем адзін аднаго. Чым мы толькі не займаліся: чыталі лекцыі ў доміку бабы Ягі, ладзілі квэсты і спартакіяды, даглядалі жывёл. Для нашых дзяцей, якія часта бавяць вольны час толькі ў камп'ютарах і планшэтах – гэта велізарная дапамога. Зарадзіцца энергіяй змаглі і бацькі. Узаемадапамога сярод такіх сем'яў – не пусты гук.

    Чаму бацька сыходзіць?

    Кожны перажывае бяду па-свойму. Часта жанчыны ў стане стрэсу ўсю агрэсію пераносяць на мужоў, бывае, што муж і жонка ўзаемна абвінавачваюць адзін аднаго. Па сумнай статыстыцы, праз год пасля дыягназу ў дзіцяці, палова мужчын пакідае сем'і. Ставіцца да гэтага можна па-рознаму. Хтосьці асуджае, а хтосьці кажа пра тое, што праблему магла б вырашыць прафесійная псіхалагічная дапамога.

    Калі бацькі даведваюцца пра такую цяжкую хваробу ў свайго дзіцяці, першая рэакцыя – шок. Кожны спрабуе ўспомніць, што зрабіў не так, у чым памыліўся: «Мы не закармлівалі дзяцей прысмакамі. Чаму гэта адбылося менавіта з намі?» Праўда ў тым, што захворванне – аўтаімуннае. І з ім трэба навучыцца жыць. У рэжыме падліку хлебных адзінак і дозы інсуліну. Такія дзеці разумныя не па гадах. Многія з іх ужо з 6 гадоў самі колюць сабе ўколы.

     
    Таццяна Орлікава
    Дачка Жэня вучыцца ў 4 класе
    Мы не ведалі, што такое цукровы дыябет. Думалі, што гэта хвароба бывае толькі ў старых бабак. Але калі Жэне было 8 гадоў, яна стала вельмі часта піць: ваду, малако, сок, зноў ваду. Мне не хацелася думаць пра дрэннае, але калі дачка пачала ўставаць у прыбіральню па начах, вырашылі праверыць узровень цукру ў крыві. Пасля выніку аналізу Жэню адразу паклалі ў рэанімацыю. Многія спрабуюць суцешыць ці нажыцца на нашай бядзе, прапаноўваючы нейкія народныя сродкі накшталт тапінамбура. Хочацца перасцерагчы яшчэ нявопытных бацькоў ад такіх ашуканцаў.
     
    Віктар Старасотнікаў
    Сын Арцём вучыцца ў 4 класе
    Гэта цяжка. З дзіцяці павінен хтосьці ўвесь час знаходзіцца. Аднаму з бацькоў, як правіла, даводзіцца не працаваць і цалкам прысвяціць сябе догляду малога. Снедае Арцём дома, а абедае ў школе. Перад прыёмам ежы тэлефануе мне, распавядае, які ўзровень цукру, і мы разам лічым, колькі яму можна з'есці. На фізкультуру сын ходзіць. Але кожны ўрок я знаходжуся пад дзвярыма спартзалы на выпадак таго, калі яму раптам стане блага. Раней гадзіны ночы не кладуся. Ноччу трэба некалькі разоў памераць цукар. Ва ўсіх рэжым розны. У кагосьці будзільнік стаіць і на 4 раніцы. Сон заўсёды разбіты. Нам выдаюць тэст-палоскі, але іх не хапае. Праз 10 дзён на пальцы дзіцяці страшна глядзець. Яны ўсе сколатыя. Таму праз знаёмых у Германіі набываем адмысловую сістэму маніторынгу цукру, якая ставіцца на 2 тыдні. Узровень цукру можна кантраляваць без праколаў. На жаль, у нас такі прыбор не сертыфікаваны.

    Як распазнаць у дзіцяці дыябет?

    1. Смага. Дзіця пачынае піць і хадзіць у прыбіральню часцей, чым звычайна (у тым ліку ўначы), можа з'явіцца нетрыманне мачы.
    2. Слабасць, стамляльнасць, – невытлумачальная, нематываваная.
    3. Зніжэнне масы цела.

    Калі вы заўважаеце такія прыкметы ў свайго дзіцяці, абавязкова здайце аналіз крыві на цукар.

    Што такое гіпаглікемічны стан і як з ім зладзіць?

    Адно з самых распаўсюджаных ускладненняў – гіпаглікемічны стан (калі цукар у крыві вельмі нізкі, што пагражае комай). Прычыны самыя розныя: магчыма, ад таго, што ўвялі больш інсуліну, чым трэба. Або паелі мала. Ці наадварот і паелі добра, і інсуліну ўвялі дастаткова, але больш рухаліся (фізічная нагрузка зніжае ўзровень цукру).

     
    Таццяна Падольская
    Эндакрынолаг Гарадскога дзіцячага эндакрыналагічнага цэнтра
    Дзеці павінны ўмець распазнаваць гэты стан і ўмець аказаць сабе першую дапамогу. У школе дыябету мы прагаворваем: перад любой фізічнай актыўнасцю неабходна памераць узровень цукру і вызначыць, колькі хлебных адзінак у залежнасці ад планаванай фізічнай нагрузкі трэба з'есці. Для кожнага дзіцяці гэта вельмі індывідуальна. Але ў працэсе жыцця бацькі ўжо разумеюць. Звычайна мы кажам: на 30 хвілін – адна хлебная адзінка.

    Нашы дзеці – такія ж, як і ўсе астатнія

    Пік захворвання на цукровы дыябет 1 тыпу ў дзяцей прыпадае на 5-9 гадоў. І тут бацькі сутыкаюцца з яшчэ адным пытаннем: стаўленне ў садзе і школе.

     
    Таццяна Орлікава
    Дачка Жэня вучыцца ў 4 класе
    Нашых дзяцей часта не хочуць браць у сад. Баяцца комы, баяцца мераць цукар. У школе часта адпраўляюць на надомнае навучанне. А мы гэтага не хочам. Нашы дзеці хочуць па магчымасці жыць звычайным жыццём, камунікаваць з сябрамі. На шчасце, ёсць і вопытныя педагогі, якія настолькі рыхтуюць дзяцей маральна, што цэлы клас імкнецца дапамагчы дзіцяці.

    Пра тое, як хлопцы з дыябетам вучацца калоць сабе ўколы самастойна і як выглядае сістэма манітарыравання цукру, пры якой не патрэбныя праколы, – у нашым відэа.

    Фота і відэа – Генадзь Сукач.

    Exit mobile version