Я яшчэ памятаю той час, калі ў нашым Чэрвені на вуліцы Барыкіна ўвесну можна было падчас цвіцення каштанаў злавіць свой дзэн. 🙂 А ўлетку не так цярпець ад гарачыні, праходзячы пад ценем іх шатаў.
Цяпер дрэў зусім мала. А вялізных – яшчэ меней. На адным баку доўгай вуліцы каштаны і ўвогуле зрабіліся, так бы мовіць, ахвярамі цывілізацыі. З-за таго, што яны часцяком былі прычынай адключэння вулічнага (і не толькі) асвятлення, ім пачалі не тое што верхавіны зразаць, а добра так абалваньваць.
У выніку дрэвы хварэлі, засыхалі. Іх спілоўвалі, выкарчоўвалі… І цяпер тое веснавое хараство – толькі ў нашай памяці…
Але ёсць, ёсць яшчэ і ў нас сапраўдныя астраўкі некранутай прыроды, дзе можна зараз палюбавацца на каштаны ў свечках. А ў вас ёсць такі астравок?! 🙂
А яшчэ, па патрэбе, можна сабраць іх, каб… палячыцца. Толькі, зразумела ж, у экалагічна чыстай зоне. Загазаваныя вуліцы робяць каштанавыя свечкі непрыдатнымі для выкарыстання ў лекавых мэтах.
Увогуле, свечкі каштана ўтрымліваюць прыродныя біяфлаваноіды, якія не толькі падтрымліваюць імунітэт, але і амалоджваюць арганізм. Для лячэння можна выкарыстоўваць як свежыя, так і высушаныя кветкі.
Што тычыцца настоек, якія раяць рабіць з выкарыстаннем гарэлкі і затым пэўную колькасць кропель прымаць унутр… Я нават не ведаю. І такога раіць дакладна не буду. А вось прымяняць настойку вонкава… Можна і паспрабаваць.
Зразумела, што рэцэптаў у сеціве – шмат. Толькі хочацца нагадаць, што з урачом (па магчымасці) параіцца ўсё ж трэба.
А мяне вось гарбата зацікавіла. Так-так! Лекавая гарбата з каштанавых свечак. Тым больш, што адна з яе ўласцівасцяў – танізуючая. А то ўжо надакучыла ў гэты сезон дажджоў, які, прынамсі, абрынуўся на наш горад у маі, хадзіць соннай мухай…
А яшчэ сцвярджаюць, што гарбата тая палягчае стан пры захворванні печані, абараняе клеткі мозгу, умацоўвае сценкі сасудаў… Штосьці мне ўжо захацелася даведацца, якая ж яна на смак! 🙂
А рэцэпт?! Ды ён немудрагелісты. Жменьку кветак каштана заліць кіпнем і настаяць. Піць па 1-2 шклянкі ў дзень. Праз месяц зрабіць перапынак.
І яшчэ хачу адну свечку паставіць на стале. Як букет. 🙂 Трэба будзе паспрабаваць разжыцца… 🙂
А вас, шаноўныя сябры, ці натхняюць на штосьці свечкі каштанаў?! У мяне, напрыклад, яны ўзгадваюцца ў песні «Вальс надзеі»:
Свята вясновае пахам мімозы нас заварожыць,
Свечкамі белымі дрэвы каштаны свет упрыгожаць.
Ветрык ласкавы шэптам пяшчотным нас абнадзеіць…
Расчараванне саступіць нарэшце месца надзеі…
А майго тату яны натхнілі калісьці на ўзнёслую прозу.
Уладзімір Адамовіч
КАШТАНАВАЯ МАГІЯ
«А вы любіце гэты цуд прыроды?
Каштаны… Форма. Свечкі, белыя свечкі, свечкі-піраміды… Пах. Колер. Плады. Лекі…
Растуць каштаны – на Барыкіна, на Мінскай, у Сельгастэхніцы. Цвітуць каштаны. Падаюць каштаны. Жывуць! Сваім адметным, незвычайным жыццём. Хораша з імі, спакойна, цёпла… Неверагодна!
Майскія… Восеньскія… У калючай зялёнай шкарлупіне плады. Выспяваюць і падаюць. Нібы круглыя шакаладныя цукеркі. Лісце… Зялёныя пальчаткі, а ўвосень – іржавыя.
Каштаны, як і куранятаў, па восені лічаць. І раяць:
- У кішэні насіць тры каштаны, дзе мабільнік.
- Два-тры каштаны перад маніторам камп’ютара.
- Каля мікрахвалёўкі.
- Перабіраць каштаны ў руках.
- Пяць-шэсць каштанаў пад падушку. Але не больш за дзесяць. Ад стрэсу, неспакойнага сну.
- Восеньскія каштаны ў кішэні – добры настрой, адчуванне шчасця.
Квітнее каштан на вуліцы Казінца ў Мінску, сніцца беларусу ў Амерыцы. Настальгія… У Францыі каштан – сімвал краіны. Яму прысвечанае нацыянальнае свята.
А як не ўспомніць Кіеў?! Крашчацік. Каштаны. Цвітуць свечкамі. І незабыўны «Кіеўскі вальс» з маёй маладосці:
Снова цветут каштаны,
Слышится плеск Днепра.
Молодость наша,
Ты счастья пора!
У кожнага свае каштаны, свае свечкі, свая маладосць і старасць…»
Таму, калі сёння дазваляе час, а галоўнае – надвор’е, гайда дзівіцца на каштанавыя свечкі! З Вас – фота каштанаў у квецені, шаноўныя сябры! Чакаю! 🙂