Яшчэ нашы бабулі казалі: усе гігіенічныя працэдуры, у тым ліку макіяж, жанчына павінна праводзіць сам-насам. Мужчына бачыць усе гэтыя пераўтварэнні не павінен ні ў якім разе. Сумеснае пражыванне рэдка дае нам магчымасць прытрымлівацца такіх правілаў. Ды і стаўленне зрабілася прасцейшым: «Калі кахае, дык прыме любой».
Доўгія і трывалыя адносіны могуць вытрымаць не толькі калупанне ў носе, галенне ног і маску на твары, але і адначасовае наведванне прыбіральні, у той час як другая палова чысціць зубы. Блізкасць гэта ці распушчанасць? Як насамрэч рэагуюць мужчыны на такія паводзіны сваёй партнёркі? Ці праўда, што быт у любым выпадку разбурыць любую страсць?
Пра гэта наша размова ў пастаяннай рубрыцы «Пра што маўчаць мужчыны».
Чаму так адбываецца?
Эгаізм, пабудаваны на ўласным інфантылізме. Калі людзі бяруць шлюб, у адносінах з'яўляецца трэці – дзяржава. Яна дыктуе свае правілы, з'яўляецца слова «павінен». У кожнага сваё ўяўленне пра тое, як паводзіць сябе жонка, што робіць муж. І калі штосьці выходзіць за рамкі, пачынаюцца праблемы. Таму перад тым, як ажаніцца, трэба заўсёды пытацца: «Што ты маеш на ўвазе пад словам «шлюб», што ўкладваеш у паняцце «муж», «жонка»? Калі б людзі маглі казаць шчыра, дык 50% шлюбаў не адбыліся б. Тых, хто потым разводзіцца. Добрае слова – статус. Звычайна так: статус здабыў – чалавека страціў. Да чаго імкнуўся?
У наш час нарцысізм у модзе. Мы хочам здавацца лепей, чым ёсць насамрэч. Перад тым, як выкласці фота, апрацоўваем яго фільтрамі. Тады прад'явіць сябе сапраўднага яшчэ страшней. Тым больш у быце, дзе ўсе ўразлівыя месцы прыкметныя.
Падчас нарцысізму і навязвання ідэалаў вельмі важная рэальнасць, праўда, простыя і прамыя рэчы. Людзі ж хаваюцца за гэтымі фільтрамі. Але ж іншым яны бачныя. А чалавек лічыць, што не. Гэта самападман, ілюзіі. Яны выгадныя, бо дазваляюць хаваць недахопы. І тады варыянтаў толькі два: я магу сустрэцца са сваімі слабасцямі і павысіць уласную значнасць, інтэлектуальны, духоўны статус. Або застаюся інфантылам, які сам ад сябе хавае рэальнасць і хоча падмануць іншых. Страшна, калі гэта робяць мужыкі.
І ўсё ж такі ці важна старацца выглядаць максімальна прывабна, пачынаючы жыць разам у рэальнасці і апускаючыся ў быт?
Мы жывем у добрыя часы. Раней такога пытання не было. Трэба было трымаць гаспадарку, грошай мелі мала. Надышоў час важнасці эстэтычнага, захавання прыгажосці, сябе ў адносінах. Хочацца ідэал. Але хто б ён ні быў, у яго ўсё роўна ёсць трэнікі, ён ходзіць у прыбіральню, не заўсёды прыемна пахне, не заўсёды выглядае прыгожа. А па праўдзе сказаць, вялікую частку часу ён можа быць страшным. Трэнікі, няголеныя ногі, вусы, валасы на ложку, пыл, дыван брудны – тое, што было, ёсць і будзе. І калі жанчына, выходзячы замуж, спрабавала гэтага пазбегнуць, дык гэта глупства. Бо ўсе людзі рэальныя.
Ці не руйнуе бытавое пытанне страсць, каханне?
Заўсёды разбурае. Бо як толькі сышліся разам, пражылі доўга, адбылося зліццё. Калі гэта здарылася, уласнае «я» раствараецца. А для таго, каб была страсць, цікавасць, патрэбная свабода. У страсці важныя пачуцці, якіх вельмі пазбягаюць: злосць, агрэсія, страх, сум, нянавісць, смутак. А звычайна, калі людзі сыходзяцца, яны думаюць: «У нас гэтага не будзе ніколі».
Але ж не так проста выказваць такія пачуцці іншаму чалавеку. І не кожны партнёр гатовы іх пачуць.
У гэтым шлюб – не памочнік. Тут патрэбна псіхатэрапія. Яна дапаможа навучыцца гаварыць і вытрымліваць праўду.
Ці можна, жывучы разам у нашых не вельмі прасторных кватэрах, умудрыцца захоўваць цікавасць адзін да аднаго? Пры ўмове, што людзі імкнуцца даць адзін аднаму максімальна прымальную для іх свабоду.
Звычайнае ўспрыманне словы «свабода»: налева будзе хадзіць. А ніхто не думае пра тое, што першапачаткова мы сустракаемся асобамі. І ў кожнага з нас ёсць сваё жыццё. Ніхто не збіраецца здраджваць. А потым чамусьці так атрымліваецца. Ад невыноснасці таго, што адбываецца. Ад таго, што, магчыма, пэўны час разам пажыўшы, трэба было сысці, хаця б на пару дзён. Проста прыгадаць, хто ты.
Жанчыны кажуць: «Я стала яму нецікавая». Вядома, стала. Бо перастала быць цікавай самой сабе, каб дагадзіць розным правілам, якія для сябе і прыняла. Мужчын гэта таксама тычыцца.
Страсць жыве там, дзе жыве чалавек. І ў жывёл, і ў сацыяльных ды духоўных праявах. Выдатны спосаб пасварыць 2 людзей – зачыніць на 3 месяцы ў адным пакоі.
Я ўвесь час арыентую на слова «адказнасць». У першую чаргу, перад сваім жыццём. І калі ты скрыпач і табе трэба ісці на рэпетыцыю, дык лепей ідзі туды, чым слухаць: «Паляжы, не хадзі». Ідзі, бо потым будзе вельмі крыўдна за ўласную безадказнасць у адносінах да свайго жыцця і ўласнай свабоды.
Але ж нездарма кажуць, што дом чалавека – яго крэпасць. Дзе, як ні дома, можна дазволіць сабе расслабіцца.
Я такіх «прыгонных» бачу часта. Мала людзей ідуць дахаты расслабляцца. Многія мужыкі цягнуцца туды, як на катаргу. Яна яму ўжо за гадзіну 20 разоў патэлефанавала: «Ты дзе?». А калі ён прыйдзе, то што там будзе? Вайна. Таму дома з расслабленнем – вялікая рэдкасць. Гэта як брыльянт. Такую атмасферу трэба ствараць сумеснымі намаганнямі. Прыдумляць вольны час, прычым не абавязкова ён павінен быць сумесным. Калі гэтага не будзе, быт заб'е каханне вельмі хутка.
І ўсё ж такі ці адыгрывае важную ролю ў адносінах мужчыны да жанчыны тое, што ён перастае бачыць яе штодня ў прыгожых строях, з макіяжам, пілуючай пазногці, з маскай на твары, у халаце? Ці перастае ён успрымаць яе як жаданую?
У маім жыцці такой праблемы ніколі не ўзнікала. Калі мужчына кахае жанчыну, дык яго пачуцці не паменшацца ад таго, што ён убачыў, як яна голіць ногі. Гэта натуральныя рэчы. Адсутнасць пастаяннай прыгажосці хвалюе толькі гламурных хлопчыкаў, якія яшчэ не дараслі да таго, каб прымаць рэальнасць.