Дзякуючы вашым відэа, Васіль, я цяпер ведаю, што хачу пабачыць на свае вочы. Камаі!
Сапраўды, тамтэйшы касцёл варты гэтага. Ён вельмі незвычайны, спецыфічны, абарончага тыпу. Пачатак 17 стагоддзя. Я раней у нас у Беларусі такой архітэктуры і не бачыў… Да гэтага быў ужо аднойчы ў ім. Там такі класны арган…
І вам жа ўдалося зайсці ўнутр?!
Так! І ў папярэдні раз, і цяпер. Гадоў 15 таму я ездзіў у Камаі з чэрвеньскай групай турыстаў. І тады мы паслухалі арган, мне вельмі спадабалася. Але ж гэтым разам для аднаго мяне ніхто граць не стаў (смяецца). Глядзіце відэа вышэй па спасылцы – там усё ёсць.
А далей, міма шматлікіх азёраў, я паехаў у бок Астраўца. І па дарозе – вёска Варняны (першы пісьмовы ўспамін пра Варняны датуецца 1391. – аўт.) Таксама варта заехаць і палюбавацца на вялізны касцёл.
А далей у нас – БелАЭС.
І мы ўсё глядзім на відэа! У тым ліку і тое, як вы чакаеце, пакуль смоўж перапаўзе дарогу. Феерычна!
А затым вы кіруеце, нягледзячы, што дзень хіліцца да вечара…
… У Гервяты. Дзе адна з самых прыгожых жамчужынаў Беларусі – касцёл. Гэта такое цудоўнае месца! Я б сказаў – месца сілы. Даўно хацеў пабачыць на свае вочы – і ніяк у мяне не атрымлівалася чамусьці.
Так, і цямнела, і ўнутр не трапіў. Але там такая прыгожая тэрыторыя! І так велічна глядзіцца касцёл!
А мы вось патрапілі! І я не хацела з касцёла выходзіць, хаця таксама варта было ўжо паварочваць дахаты… Вялікі дзякуй сям’і брата, якая запрасіла мяне ў аўтамабільную вандроўку!
Значыць, мне трэба будзе яшчэ раз прыехаць, каб трапіць унутр! (смяемся)
А яшчэ на гэтым відэа паказаны быт велавандроўніка ў цемры! Каму цікава, абавязкова дагледзьце да заканчэння!
Ну, і такое бывае… Гэтае месца начоўкі ў мяне было запланаванае зараней – на беразе вадасховішча. Там таксама зона адпачынку з альтанкамі. І яна ёсць на картах. Я з Гервятаў хутчэй пакруціў. Бо сонца садзіцца, а мне ж трэба яшчэ пакупацца. І я паспеў!
Выдатна!
На раніцу – у Астравец. А непадалёк ад Астраўца ёсць вядомая чыгуначная станцыя Гудагай…
А вось туды мы і не трапілі. Бо цямнела ўжо… Трэба было спяшацца дадому. Затое незапланавана заскочылі ў маё горача любімае Крэва!
Таксама цікава. А станцыя вельмі прыгожая. У старажытным стылі. Я туды прыехаў, дастаў відэакамеру – і давай здымаць. І тут прыходзіць чалавек у чыгуначнай форме і сварыцца. Маўляў, ніякіх здымкаў! Памежная станцыя!
Кажу яму:
– Дык я ж не ўнутры здымаю, а звонку…
– Нідзе нельга!
І прагнаў мяне. Але штосьці я паспеў зняць…
За станцыяй Гудагай ёсць вёска Малы Гудагай. Там касцёл, ён драўляны. А побач – вялізная тэрыторыя. Там сцэна, лаўкі. Мабыць, ладзяцца хрысціянскія святы.
У Малым Гудагаі мяне напаткала вялікая навальніца! І гэтая сцэна з навесам якраз мяне і выратавала. Я там зварыў сабе кавы, з’еў каўбасу з сырам…
З камфортам уладкаваліся! (смяемся)
Так! Вось для гэтага і патрэбныя запасы… Перачакаў навальніцу – і паехаў у бок Ашмянаў. Там мяне цікавіла сінагога. І я вельмі доўга, мусіць, з гадзіну ездзіў па горадзе ў пошуках яе.
На карце ёсць. Еду ў той бок, а там двары, прыватныя домаўладанні. Бачу здалёк – сінагога. Але як жа да яе пад’ехаць? Гэта стары вялікі цагляны будынак…
Затым я ўсё ж знайшоў сцежку паміж дварамі. Можна пад’ехаць, але толькі з аднаго боку. З іншага падыходзяць агароды. Сінагога, канешне, старая, але не дзейнічае. На фасадзе барэльеф з габрэйскай сімволікай. Памятная таблічка, што ахоўваецца дзяржавай. І ёсць інфармацыя пра гэты помнік архітэктуры.
Сінагога перастала дзейнічаць пасля вайны, бо шмат габрэяў знішчылі фашысты. А тыя, хто ацалеў, відаць, пазней з’ехалі… Ну, і для такога вялікага будынка трэба шмат вернікаў.
І пасля Ашмянаў…
… было цудоўнае мястэчка Солы з касцёлам, затым – Смаргонь. Дзе я нечакана трапіў на баль выпускнікоў (смяемся).
І далей пакіраваў ужо ў бок Маладзечна. А па дарозе – цудоўнае возера Белае з месцам для адпачынку. Яно не абсталяванае, проста пляжык. І куча рыбакоў.
Так часта бывае… Раніцай прачынаешся, вылазіш з палаткі… Рыбакі падыходзяць:
– Ну што, налавіў чаго?!
– Ды я ўвогуле-то не рыбак…
І такое расчараванне (смяемся)…
Па шляху трапілася на вочы вёска Залессе. Таксама не думаў заязджаць. А там указальнік: «Музей-сядзіба Агінскага».
Так, і мы былі! Толькі па дарозе туды… І дзякуй вам, Васіль, за відэа адтуль, за такое цудоўнае музычнае суправаджэнне – паланэз Агінскага «Развітанне з Радзімай»…
Мне там вельмі спадабалася! І тэрыторыя, і сам музей, хаця ўнутр не заходзіў, і альтанкі з гісторыяй…
І ў музеі вельмі хораша!
Далей у мяне была прамая дарога на Маладзечна. Але я вырашыў заехаць у вёску Кеўлы. Там невялікая царква, даволі старая. І адтуль паехаў добрай дарогай – не такой, як ажыўленая Смаргонь-Маладзечна. На шляху была вёска Беніца, дзе ёсць і царква, і касцёл. Сам вялікі і прыгожы, але не дзейнічае. Шкада…
А горад Маладзечна гэтым разам быў фінішам майго маршруту. Там я бываў не аднойчы. Праехаўся па пешаходнай вуліцы – і мяне накрыла навальніца. Таму я хуценька вярнуўся на вакзал і сядзеў у чаканні электрычкі. Паехаў да Мінска, адтуль – да Пухавічаў… І яшчэ каля 30 км – на веласіпедзе ў Чэрвень.
Васіль, шчыра дзякую вам за такі цікавы і падрабязны аповед, за досвед і лайфхакі, якімі вы падзяліліся з чытачамі сайта СЛУШНА пра Беларусь і беларусаў. І, наколькі я ведаю, у планах у вас усё ж такі Грузія ўвосень? Удачы!
Дзякуй!
Фота і скрыншоты з архіва Васіля Літвіна.
Велавандроўкі з Васілём Літвіным. Ч. 1. «Ты памятаеш, як усё пачыналася?!» (+відэа)
Велавандроўкі з Васілём Літвіным. Ч. 2. «Я еду – і вітаюся з катамі…»
Велавандроўкі з Васілём Літвіным. Ч. 3. «Аўсянка, сэр!»
Велавандроўкі з Васілём Літвіным. Ч. 4. «Я ў Друі перайшоў мяжу…»
