Вось і Ірынчына мама хуценька пацалавала яе: «Будзь разумніцай, здымі шапку, павесь паліто ў шафку, пераабуйся… Не сумуй, пазногці не грызі… Не… Ну, ты ж у мяне дарослая! Сама ўсё павінна ведаць!» І пабегла.
А Вожык падумаў: «Калі Ірынка дарослая, то навошта ёй хадзіць у дзіцячы садок? А калі малая…» Далей Вожык не паспеў падумаць, бо іх з Ірынкай абкружылі дзеці.
– Ой, які прыгожанькі!..
– Маленькі зусім…
– Дзіўны такі, паглядзіце, які ў яго нос!
«Які ў мяне нос?» – затурбаваўся Вожык.
– А што ён умее? – пацікавіўся ўпэўнены хлапечы голас.
Ірынка не сумелася.
– Ён умее быць вожыкам! А яшчэ ён цэлы год жыў за шафай і цяпер зусім не баіцца цемры!
«Я не баюся?» – не паверыў Вожык, але ўслых гэтага не сказаў.
Дзяцей паклікалі на сняданак, але Выхавацелька ўзяць яго за стол не дазволіла, таму Вася чакаў Ірынку і яе сяброў у пакоі для гульняў.
Там было шмат розных цацак.
Першым яго заўважыў Мячык.
– Глядзіце! – радасна падкаціўся ён да Вожыка. – Ён падобны да мяне. Толькі не такі гладкі і бліскучы.
– Не! Ён да мяне падобны! – запярэчыў Цягнік.
– Ён… Ты ўмееш хадзіць па коле і пыхкаць? – звярнуўся Цягнік да Вожыка.
– Ну… Так! – той крыху разгубіўся.
– Вось! – пераможна загудзеў Цягнік. – Я ж кажу…
– Кожны гэта можа! – не пагадзіўся Мячык. – Хай лепш скажа, ці ўмее ён скакаць!
Лялька згодна апусціла вейкі.
– Не… – зажурыўся Вожык. – У мяне для гэтага занадта кароткія лапкі…
– Калі ты не ўмееш скакаць і каціцца па зямлі, то застаецца толькі паспачуваць, – падсумаваў Мячык, – бо тады ты – сапраўды цягнік!
– Я не цягнік – я Вожык. Вася.
– Вы толькі паслухайце! – залямантаваў Цягнік. – Ён не хоча быць цягніком!
– І няхай! – прымірэнча заўважыла Лялька. – У нас ужо ёсць Цягнік і Мячык. Няхай будзе яшчэ і Вожык!
Вася ўздыхнуў з палёгкай. Яму чамусьці было вельмі прыемна, што ён менавіта Вожык, а не Цягнік ці Мячык. І добра, што ён не пасварыўся са сваімі новымі сябрамі…
Калі ж са сняданку прыйшлі дзеці, то ім было цікава гуляць з усімі цацкамі.
Праўда, Ірынка свайго вожыка надоўга нікому не давала.
«Добра ў садку, – думаў Вожык вечарам па дарозе дадому. – Але і дома – таксама добра. Шкада, што іншыя цацкі ніхто не забірае вечарам з сабою. Ім, відаць, сумна там – адным… Ноччу… Нібыта за шафай».
І Вожык паабяцаў сабе абавязкова што-небудзь прыдумаць!
Вожык Вася малюе пейзаж
Была ўжо ноч, калі вожык Вася вырашыў намаляваць для сваіх сяброў з Ірынчынага дзіцячага садка прыгожую карціну. Каб яны не сумавалі, пакуль у садку няма дзяцей.
Але што намаляваць? Сябе? Вожык ажно пачырванеў ад такой думкі. Не! Гэта будзе нясціпла з яго боку… Тады – іх саміх: Мячык, Ляльку, Цягнік і іншыя цацкі, якія жывуць у садку. Але ж яны і так увесь час там!.. Урэшце Вожык вырашыў намаляваць тое, што ён бачыў па дарозе з садка.
Але, каб маляваць, трэба алоўкі, а яны – вунь! – спяць у скрынцы… Вожык асцярожна наблізіўся.
– Шаноўныя алоўкі! Даруйце, калі ласка, што турбую. Але мне трэба намаляваць падарунак для сяброў. І вы мне вельмі патрэбныя!
Са скрыні высунуўся заспаны Сіні аловак.
– А без нас – ніяк? – раздражнёна пацікавіўся ён.
– Ніяк… – панурыўся Вожык.
– Што за жыццё?! – абураўся Сіні аловак, вылазячы са скрынкі. – Толькі захочаш паляжаць спакойна, як цябе выцягваюць і вымушаюць працаваць!
– А вам не падабаецца маляваць?! – здзівіўся Вожык. – Вы ж – алоўкі!..
– І што з таго? – адмахнуўся Сіні аловак. – Гэта ж не азначае, што мы павінны маляваць дзень і ноч! У нас таксама можа не ставаць натхнення і не быць настрою… Але каго гэта хвалюе?! – працягваў бурчаць Сіні аловак.
Тым не менш, ён наблізіўся да падрыхтаванага Вожыкам аркуша чыстай паперы і, пасур’ёзнеўшы, запытаў:
– Дык што маляваць будзем?
Вожык пачаў пералічваць: дрэвы, сцяжынку, машыны, людзей, неба, дамы…
– Але хіба можна ўсё гэта намаляваць адным сінім колерам? – пацікавіўся ён, з недаверам пазіраючы на Сіні аловак.
– А чаму – не? – Сіні аловак зірнуў на яго паблажліва. – Усё залежыць ад таго, як паглядзець!.. Ды і… іх усё адно не дабудзімся! Стаміліся – Ірынка ўвесь вечар малявала…
Сіні аловак кінуў зайздрослівы позірк на скрынку, з якой чулася соннае пахрапванне іншых алоўкаў.
– Э-э-х! Ну, давай маляваць!..
Нарэшце малюнак быў закончаны. Усё на ім было сінім: і вуліца, і дамы, і людзі, і неба… І раптам аказалася, што гэта – неверагодна прыгожа!
– Няўжо так бывае? – Вожык ад захаплення не мог адвесці позірку ад карціны.
– А ты зірні за вакно… – пазяхаючы, параіў Сіні аловак і схаваўся ў скрынку.
Вожык паглядзеў.
На вуліцы пачынала днець. І ўсё было сінім-сінім, зусім як на яго малюнку.
«І чаму я раней не заўважаў? – падумаў Вожык, засынаючы. – Можа, не так глядзеў…»
Вожык Вася і Страшыдла-з-пад-ложка
Вожык спаў увесь дзень. А калі прачнуўся, ужо быў вечар і Мама ўгаворвала Ірынку класціся спаць.
– Ты ж у мяне дарослая дзяўчынка! – Мама пачынала губляць цярпенне. – Павінна разумець, што ноччу трэба спаць!
– Ага, а яно прыйдзе і забярэ мяне… – прашаптала Ірынка.
– Не выдумляй, Ірына! Ты ж ведаеш, я гэтага не люблю!.. Лепш засынай хутчэй – ніхто цябе нікуды не забярэ, а заўтра ў садок рана ўставаць – не забывайся!.. Усё – добранач! – Мама пацалавала Ірынку і выйшла з пакоя, шчыльна прычыніўшы за сабою дзверы.
Тады Ірынка выскоквае з-пад коўдры, бяжыць да падваконня і, схапіўшы Вожыка, хуценька вяртаецца назад.
Яны сядзяць пад коўдрай удвух.
– Ты, Вожычак, галоўнае не бойся! – просіць Ірынка.
Вожык думае: «А мне зусім не страшна!» І адразу ж робіцца вельмі смелым… Праўда, ненадоўга. Бо потым Ірынка расказвае яму пра тое, што чула ад дзяўчынкі ў садку… Нібыта пад ложкам жыве Страшыдла, якое апоўначы выпаўзае са свайго сховішча і забірае дзяцей, што кепска сябе паводзілі ўдзень…
– А я, Вожычак (ты толькі Маме не кажы!), сёння была вельмі кепскай… Я ў Кацечкі фламастэр узяла. Ружовы… Ну, скажы мне, нашто ёй ружовы фламастэр?!. У яе ж ёсць шмат іншых! А калі яна пасля шукала яго, то я сказала, што не бачыла… Але я заўтра вярну – абавязкова!.. І прабачэння папрашу!..
А Вожык думае, што ён сёння таксама быў не самым лепшым вожыкам… Увесь дзень праспаў! А добрыя вожыкі павінны ўвесь час быць занятыя! Іначай гэта не вожыкі, а лайдакі нейкія!..
І тут Вожык уяўляе, як з-пад ложка выпаўзае страшнае-страшнае Страшыдла і цягне да яго, Васі, свае доўгія лапы… У той самым момант Вожык забываецца, што ён вельмі смелы і глыбей хаваецца пад коўдру.
«Я заўтра рана-рана ўстану і ўвесь дзень буду займацца чым заўгодна, – цвёрда абяцае сам сабе Вожык. – Толькі няхай яно не прыходзіць!..»
–Вожык, – не вытрымлівае цішыні Ірынка, – а як ты думаеш, што есць Страшыдла-з-пад-ложка?
Пра гэта Вожыку чамусьці зусім не хочацца думаць…
А вось Ірынку гэтае пытанне вельмі цікавіць, і яна разважае:
– Наўрад ці яно любіць суп ці кашу… Катлеты? Але ж тады з-пад ложка пахла б катлетамі… Мне падаецца, Вожык, што часам адтуль пахне цукеркамі! Праўда-праўда! А аднойчы ў мяне туды закацілася цукерка – і я яе так і не знайшла!..
Ірынка раптам адкідвае коўдру і на пальчыках бяжыць да заплечніка, з якім звычайна ходзіць у дзіцячы садок. Вяртаецца яна з пераможнай усмешкай і цукеркай у далоні!
– Вось! Сёння ў Марынкі быў дзень народзінаў. І яна ўсіх частавала цукеркамі. Па дзве кожнаму! Як добра, што я не з’ела другую!..
Вожык таксама думае, што гэта вялікая ўдача. Але раптам Страшыдла ўсё-ткі не любіць цукеркі?..
– Давай ты занясеш цукерку пад ложак, а Вожычак? – Ірынка просіць так умольна, што Вожыку не застаецца нічога, як моўчкі пагадзіцца.
Думку пра тое, што Страшыдла можа любіць зусім не цукеркі, а маленькіх вожыкаў, Вася думаць не хоча. І з цукеркай на спіне спускаецца пад ложак, дзе цёмна так, што ў цемры можа схавацца хоць цэлы тузін страшыдлаў. Праўда, Вожык на ўсялякі выпадак не расплюшчвае вочы, аж пакуль Ірынка не паднімае яго з падлогі (ужо без цукеркі) і захутвае ў коўдру. Пасля яны доўга прыслухоўваюцца, каб пачуць, калі зашамаціць паперка…
– Ты ў мяне такі смелы, Вожычак! – шэпча дзяўчынка яму на вуха.
І Вожык думае, што нават калі Страшыдла-з-пад-ложка і не любіць цукеркі, то вожыкаў яно, здаецца, таксама не любіць. А значыць, Ірынку ёсць каму абараніць!.. Ён яшчэ доўга не спіць, але з-пад ложка так ніхто і не паказваецца…
Напэўна, баіцца яго, смелага вожыка Васю!..
Гук – Андрэй Васкрасенскі.
https://bel.24health.by/vozhyk-vasya-i-yago-prygody/