Фільм хто хваліць, а хто крытыкуе... Для кагосьці без яго ўжо і Новы год не свята... Як для аматараў «Іроніі лёсу» са стажам. Кожны мае права на сваё меркаванне. Але я проста няшмат ведаю такіх сучасных фільмаў, якія б краналі душу і выклікалі слёзы на вачах.
Сама я гэтую серыю фільмаў пачынала глядзець не з першага, а з трэцяга, здаецца. Гэта пасля прыахвоцілася ўжо. А паколькі апошнім часам добра так узяліся за пірацкія копіі і аўтарскае права... Дык у нармальным разрашэнні і з нармалёвым гукам «Ёлкі» напрыканцы снежня можна паглядзець толькі ў кінатэатры.
У мінулым годзе разам з намі яго глядзела яшчэ адна дзяўчына – 4 чалавекі ва ўсёй зале чэрвеньскага кінатэатра. Сёлета нас, гледачоў, было пяцёра. А шкада... І яшчэ цікава, што на ўсіх афішах напісана, што фільм у кінатэатрах сёлета з 27 снежня. А мы яго паглядзелі ўжо 23-га...
Вядома ж, не буду пераказваць сюжэт. Толькі калі дзесьці пра фрагменты напішу. У асноўным жа – пра ўласныя ўражанні. Дык вось «Ёлкі апошнія» – фільм вельмі добры. Фільм пра веру, надзею і любоў. Пра чалавечыя адносіны. Пра каханне і вернасць. Пра тое, што трэба ўмець дараваць.
У гэтыя перадсвяточныя дні нават самы вялікі скептык у глыбіні душы верыць у цуд. І цуды сапраўды здараюцца. І самі па сабе, і калі хтосьці стварае іх для іншага сапраўды сваімі рукамі... Галоўнае – верыць. У цуды, у іншых і ў сябе.
А яшчэ фільм – пра душэўнасць. Пра тое, што можна адмаўляцца ад многага, толькі каб камусьці стала цёпла, хораша і прыемна. А мы ў большасці сваёй у рэальным жыцці ўжо так навучыліся стрымліваць парывы сваёй душы... З-за таго, што могуць няправільна зразумець, не прыняць нашага дарунку... Нам могуць адмовіць, і гэтага так баімся! Хаця што можа здарыцца ад звычайнай адмовы? Ды нічога кепскага. Усе застануцца жывымі і здаровымі...
Калі чалавек чымсьці моцна пакрыўдзіў, нават калі здрадзіў, усё ж трэба даваць яму яшчэ адзін шанц. На выпраўленне. І ў «Ёлках апошніх» гэта таксама паказана вельмі яскрава. Любы чалавек не павінен заставацца адным і адзінокім... Асабліва ў навагоднюю ноч...
Прыйсці сваім сямействам да чужога сталага чалавека, якому ніяк не даруе ўласны сын, і прапанаваць яму: «Будзьце нашым дзедам! Давайце разам святкаваць! А калі не адчыніце, мы застанёмся пад дзвярыма...» Думаеце, такое бывае толькі ў фільмах??? А я веру, што і ў сапраўднасці. І так кранальна пастаўлена сцэна, што слёзы градам... І хочацца прамаўляць на ўвесь свет: «Не крыўдзіце сваіх састарэлых сваякоў!»
«Эх, мабыць, не засталося на свеце сапраўднага сяброўства, сапраўднага кахання!» – часцяком уздыхаем мы, не робячы нічога для таго, каб самім падтрымліваць гэтыя пачуцці... А сапраўдны сябар – гэта той, каго проста немагчыма адпусціць за тысячы кіламетраў... А сапраўднае каханне – зусім не да знакамітасцяў – яркіх, заваблівых, але ўжо чыіхсьці мужоў і жонак у рэале, а да таго, хто побач з намі...
Вось такія яны, гэтыя «Ёлкі»... Прымушаюць перажываць, смяяцца і плакаць, задумвацца над сваімі ўчынкамі. Яны робяць нас, гледачоў, хаця б трошачкі чысцейшымі душой. Сапраўдная магія кіно... Навагодняя...