Добра памятаю момант, калі адкрыла для сябе зачараванне зорнага неба. Аднойчы добра сцюдзёнай зімой, вяртаючыся з вуліцы дахаты ўвечары, я ўзняла галаву ўгору і… літаральна застыла на месцы! Тыя серабрыстыя зорачкі, якія стваралі дзівосныя фігуры (пра тое, што гэта сузор’і са сваімі назвамі, даведалася значна пазней), узялі ў палон маю душу. Бацькам некалькі разоў давялося клікаць мяне дахаты. А я ўсё не магла адарвацца ад свайго адкрыцця…
Тады, на пачатку 80-х гадоў мінулага стагоддзя, усе былі захоплены космасам. Нават школьнікі-пачаткоўцы ведалі на памяць найменні касмічных караблёў, маглі пералічыць усіх членаў экіпажа, назваць даты старту-пасадкі бліжэйшага. Пра самыя важныя моманты ўрачыста паведамлялі дыктары тэлевізійнай праграмы «Час».
Зорнае неба набліжалі да нас, дзяцей, нават вытворцы цацак і развіваючых гульняў! Добра памятаю і заўсёды з цеплынёй прыгадваю адну, якая для мяне і брата стала любімай. Уяўляла яна сабой кругі, якія можна было мяняць. На іх былі адлюстраваны розныя сузор’і на чорным фоне. У камплекце ішлі фішкі ў выглядзе маленькіх ракет і кубікі. Кідаеш фішку, робіш ход, перасоўваючы сваю ракету на пэўную колькасць квадрацікаў па карце-схеме. Нават не памятаю, хто выйграваў, бо была ў захапленнні ад самога працэсу!
Назвы сузор’яў тады запаміналіся бы самі па сабе. Было вельмі цікава адшукваць іх на небе сапраўдным, а не толькі на карце. Пералічваеш зорачкі і разумееш, што іх колькасць застаецца нязменнай. Толькі, бывае, некаторыя свецяцца больш цьмяна, іншыя ж – ярка-ярка! Для мяне і зараз няма большага рэлаксу, чым увечары паназіраць за зоркамі на небе! Таму вельмі люблю кадры са згаданага ўжо мной у іншых разважаннях навагодняга фільма «Сірата казанская».
Гэта калі ўяўны касмічны карабель галоўных герояў (а насамрэч яны сядзяць на канапе) ляціць у Сусвет. І перад імі разгортваецца такая захапляльная карціна зорнага неба! І здаецца, што яны знаходзяцца там, сярод зорак!
І хто б мог падумаць, што кагосьці зорнае неба скорыць настолькі, што, пераадолеўшы ўсе цяжкасці і зямное прыцягненне, ён сапраўды сягне ў Сусвет! Перад гэтым паспяхова прайшоўшы адбор у атрад касманаўтаў «Раскосмасу» ў Зорным гарадку, старанна вучачыся ўсяму, годна вытрымліваючы іспыты! І гэтым «хтосьці» стане… мой аднакласнік, выпускнік СШ №2 г.Чэрвеня Алег Навіцкі! Трэці ўраджэнец Беларусі, які здзейсніў ужо два касмічныя палёты.
І мне выпадзе гонар аб’яўляць аб яго старце ўвосень 2012-га не толькі на старонках чэрвеньскай газеты «Раённы веснік», але і рэспубліканскай «Звязды». Папярэдне хвалюючыся так моцна, як ніколі ў жыцці. Назіраючы старт у прамым эфіры на маніторы камп’ютара…
А затым было нечаканае тэлефанаванне з Космасу!!! З Міжнароднай касмічнай станцыі. Доўгія месяцы стасункаў па электроннай пошце з самым сапраўдным касманаўтам, які знаходзіўся там, у бязважкасці, і шмат чаго яшчэ…
І зорнае неба стала для мяне яшчэ больш прыцягальным. Бо цяпер сярод зорак я імкнулася разгледзець маленькую кропку ў руху – Міжнародную касмічную станцыю, дзе разам са сваімі калегамі ляцеў вакол Зямлі Алег Навіцкі…
