Калісьці, даўным-даўно, зоркі на небе не проста мігцелі і зіхацелі дзе каторай у галаву ўзбрыдзе. Яны безупынна вадзілі незвычайныя карагоды: зоркі не трымаліся за праменьчыкі, а беглі адна за адной роўненькімі шнурочкамі ўсяго ў двух накірунках.
Так, насамрэч, карагоды былі два. Адзін — з поўначы на поўдзень, другі — з поўдня на поўнач. Яны рухаліся побач, ніколі не збіваючыся са свайго шляху, не спыняючыся ні на імгненне, не перасякаючыся. Гэта было вельмі зручна: зоркі маглі ўвесь час вітацца з наступнай суседкай, хуценька дзяліцца навінамі.
Бывала, якая-небудзь зорка згасала. А недзе ў прасторах бясконцасці нараджаліся новыя зоркі і спяшаліся заняць месца ў карагодзе. Тым, хто з захапленнем глядзеў на неба, здавалася, што ў начной вышыні насустрач адзін адному цякуць два зіхоткія ручайкі.
Так і доўжылася б пэўна, аж да гэтай пары. Але нарадзіліся ў глыбінях космасу дзве зоркі-блізняткі. Былі яны падобныя як дзве кроплі вады. І характары мелі аднолькава вясёлыя і вельмі цікаўныя. Зорачкі адразу дамовіліся стаць у розныя карагоды, каб мець магчымасць хаця б зрэдку сустракацца.
А возера, у роўнядзі якога, нібы ў люстэрку, адбіваліся карагоды, ажно кішэла русалкамі і вадзянікамі. Яны таксама любілі вадзіць карагоды, але іх ніхто не бачыў. Ніхто не захапляўся вытанчанасцю і зграбнасцю русалчаных постацей, ззяннем іх вачэй і серабрыстымі галасамі. А русалкам так хацелася, каб іх заўважылі! Яны нават спрабавалі карагод наладзіць тым жа парадкам, што і ў зорак, але нешта не атрымівалася. І таму русалкі танчылі, пабраўшыся ў мноства невялічкіх карагодаў.
Аднойчы адна з зорачак-блізнятак заўважыла, як прыветна махае ёй рукой русалка з возера. Зорачка зацікавілася.
– Хто махае нам? – запыталася яна ў зоркі, якая на імгненне аказалася побач.
–Не ведаю. Запытайся яшчэ ў каго-небудзь.
Зорачка задала гэтае пытанне наступнай зорцы, і яшчэ некалькім. Але ніхто не мог нічога адказаць. Неўзабаве прыйшла чарга ёй сустрэцца са сваёй сястрыцай-блізняткай.
– Я таксама не ведаю, хто махаў табе. Але абавязкова пацікаўлюся ў сястрыц, якія бягуць за табой следам і з якімі я хутка сустрэнуся, – паабяцала зорачка.
Пытанне пашло гуляць ад зоркі да зоркі па абодвум ланцужкам. І атрымалася так, што неўзабаве ўсіх зорачак зацікавіла адно і тое ж. Усё часцей кідалі яны свае позіркі на возера, спрабуючы што-небудзь разгледзець. Але на роўнядзі возера бачылі толькі сваё адлюстраванне.
Той цікаўнай зорачцы, што першая звярнула ўвагу на возера, раптам прыйшло ў галаву:
– Глянь, сястрыца, – шапнула яна бліжэйшай суседцы, – там жа таксама зоркі танчаць. Пэўна, нашы суродзічы. Як цікава! Трэба было б наведацца да іх, пазнаёміцца.
Гэтая думка таксама хуценька абляцела зорныя карагоды. Цікаўнасць зорак усё расла, і калі зорачкі-блізняткі, сустрэўшыся ў чарговы раз, разам далі нырца на дно возера, следам за імі, нібы дамовіўшыся, пацяклі абодвы зорныя ручайкі.
Якое ж было здзіўленне зорачак, калі замест суродзічаў, яны сустрэліся з ніколі нябачанымі істотамі: Русалкамі і Вадзянікамі. А Русалкі так зарадаваліся незвычайным госцям, што імгненна наладзіла свята і запрасілі зорачак патанчыць разам. Праўда, у возеры нябесным жыхаркам было цеснавата. Але ў цеснаце, ды не ў крыўдзе.
Што і гаварыць, вясёлыя атрымаліся скокі. Адны зоркі, пабраўшыся за рукі з Русалкамі, вадзілі русалчаныя карагоды, другія танчылі самі па сабе. Трэція разам з Вадзянікамі гулялі ў сляпую курыцу. Набегаліся, наскакаліся! Прыйшоў зоркам час на неба вяртацца, а яны не могуць у карагоды свае сабрацца. За бегатнёй пераблыталіся так, што ўжо ніхто не мог дакладна успомніць, хто за кім стаяў. Нават да сваркі справа дайшла.
Адны даводзяць: так трэба, а іншыя – не, не так! Давялося зорачкам на неба вяртацца без усялякага парадку. Яны проста шуганулі з возера адтуль, дзе хто стаяў. І ўжо больш ніколі не змаглі дамовіцца стаць як мае быць. Толькі некаторым удалося захаваць ранейшы парадак.
Яны ўпарта трымаліся разам, не зважаючы на тых сястрыц, што назаўсёды адмовіліся станавіцца ў карагоды. Так утварыліся сузор’і. Нашы зорачкі-блізняткі як танчылі, пабраўшыся праменьчыкамі, так і апынуліся ў адным сузор’і. Ці не таму яно і стала звацца Блізнятамі? Праз нейкі час людзі далі назвы і іншым сузор’ям і склалі пра іх цікавыя легенды.