Кантроль ператварае мужа ў «хатнюю жывёлу». 4 міфы пра шлюбныя адносіны (+відэа)

Як правіла, калі мы гаворым пра прынцып падабенства паміж мужам і жонкай, то тут маюцца на ўвазе агульныя мэты, густы, сэнсы, жыццёвая арыентацыя. Дзякуючы гэтаму ствараецца агульнасць ладу жыцця. Але ёсць і прынцып кампенсацыі. Там як раз важныя адрозненні. Каб людзям было камфортна адзін з адным, яны павінны быць рознымі па тэмпераменце. Халерык добра сыходзіцца з флегматыкам, меланхолік – з сангвінікам. Халерык і сангвінік маюць вялікую патрэбу ў зносінах. Меланхолік і флегматык гатовыя слухаць. Такім парам не будзе сумна, калі ў іх ёсць агульныя мэты, каштоўнасці, інтарэсы, яны выбудоўваюць сваё жыццё вакол нейкіх агульных тэм. А вось стыль гэтых зносін як раз задасць тэмперамент. Калі ёсць патрэба ў больш дынамічным і экспрэсіўным узаемадзеянні, яго можна атрымаць у іншых кантактах, напрыклад, працоўных.

Больш важнае не тое, чым муж і жонка жывуць, а тое, што іх захапляе. Іх сустрэчы могуць быць не вельмі працяглыя, але натхняльныя, сагравальныя. Варта звяртаць увагу на якасць адносін і тое, наколькі яны задавальняюць абодвух. Часта бывае так, што агульнасць побыту, немагчымасць жыць асобна або расставацца хоць бы на гадзіну, наадварот, іграюць не на карысць. Тут, як і ў многіх іншых выпадках, можна дамаўляцца, абмяркоўваць, як бы кожнаму хацелася бавіць час. Дзе разам, а дзе паасобку.

Ведаю жонак, якія раўнуюць да сяброў, да бацькоў, да сваякоў, дзяцей, захапленняў:«твой футбол або рыбалка мяне даканаюць». Але жонка не можа стаць для мужа ні футболам, ні рыбалкай, ні блізкім сваяком. Ніколі адзін, нават самы выбітны чалавек не зможа задаволіць усіх патрэбаў і інтарэсаў іншага. Калі адносіны пабудаваны на кантролі, няма чаго здзіўляцца, што яны ў выніку не задавальняюць абодва бакі. Як толькі мы пачынаем адзін аднаго кантраляваць, маніпуліраваць, пераставаць казаць пра сваё сапраўднае стаўленне адзін да аднаго, адразу ж бачым, што адносіны пагаршаюцца і ператвараюцца ў руціну. Яны становяцца часткай штодзённасці. І муж для жонкі ператвараецца ў «хатнюю жывёлу». Нікому не падабаюцца адносіны, якія абмяжоўваюць. Утрыманне заўсёды становіцца прыкметным, нават калі яно маніпулятыўнае, калі чалавек не кажа наўпрост пра тое, што хацеў бы больш часу бавіць разам ці атрымаць больш увагі. Калі маніпуляцыі выяўленыя, то нічога акрамя раздражнення і жадання аддаліцца яны выклікаць не будуць. Каханне заключаецца ў тым, каб даць магчымасць іншаму быць шчаслівым. Кантраляваць кагосьці самаразбуральна. Мы можам мець пажаданні, але не ў праве патрабаваць чагосьці ад дарослага, свядомага і адказнага чалавека. Іншая справа, ці згодныя мы самі жыць з ім. Такім, які ён ёсць. З яго густамі, звычкамі, стаўленнем да нас. Гэтае пытанне карысна задаваць сабе рэгулярна.

Часта з гадамі каханне становіцца толькі больш моцным. І многія пары сведчаць на карысць гэтага. Так, закаханасць, якая ўзнікае ў самым пачатку, якая падсілкоўваецца жаданнем, можа ўжо не быць такой інтэнсіўнай. Але іншыя рэчы становяцца больш важнымі. Калі людзі з гадамі лепш пазнаюць адзін аднаго, калі яны ўмеюць камунікаваць адзін з адным, кажуць пра свае патрэбы, інтарэсы, тады любоў становіцца глыбей.

У якасці альтэрнатывы да ўсіх гэтых міфаў у мяне ёсць сцвярджэнне, у якое я глыбока веру і якое, мне здаецца, можна ўзяць на ўзбраенне. Быць па-сапраўднаму блізкімі, у якасных адносінах могуць самадастатковыя, вольныя людзі. Калі яны самі арыентуюцца на сябе, свае каштоўнасці, перакананні, калі ўмеюць выбіраць. Калі яны не столькі давяраюць звычкам, традыцыям, таму, што кажуць іншыя, колькі сабе. Тады яны без аглядкі на гэтыя ўсе міфы, якіх можа быць бясконцае мноства, спрабуюць зразумець адзін аднаго. Да адносін варта ставіцца як да прыгоды, цуду, паколькі фінал ніколі не вядомы. «Я выбіраю цябе кожны дзень і кожную хвіліну». Калі чалавек усведамляе, што гэта заўсёды можа спыніцца, тады ўзнікае і каштоўнасць. Часта мы грэбуем сваімі каханымі, успрымаем саюз як дадзенасць. І перастаем думаць пра гэта як пра цуд. Ёсць нейкі ўсполах паміж датай нашага нараджэння і датай смерці. І імгненны ў маштабах вечнасці гэты ўсполах неяк пажадана прачуць і перажыць. І калі я сам так каштоўнасна стаўлюся да свайго жыцця, хутчэй за ўсё, буду пяшчотна ставіцца і да жыцця іншага чалавека. Толькі з павагі сваёй індывідуальнасці і сваёй самасці, на прызнанні сваёй волі вырастае каштоўнасць іншага. Я магу ў гэтым разгледзець партнёра не як рэч, а як жывога, іншага вольнага чалавека. Узамен я разлічваю атрымаць тое ж самае. Калі бачу, што мяне ігнаруюць, што з маім выбарам не лічацца, што маё меркаванне не мае значэння, што час размовы абясцэньваецца, тады я сам пачну задумвацца пра сэнс гэтых адносін і пра магчымасць іх спынення.