У Нацыянальным мастацкім музеі Рэспублікі Беларусь адбылася ўрачыстая цырымонія адкрыцця выстаўкі “Сямён Дамарад. Краявіды радзімы”, на якой прадстаўлена каля 50 жывапісных твораў з майстэрні аўтара і фондаў музея.
Імя Сямёна Уладзіміравіча добра вядома знатакам выяўленчага мастацтва як у Беларусі, так і за яе межамі. За гады сваёй творчай дзейнасці мастак працаваў у самых розных тэхніках і жанрах: манументальным роспісе, мазаіцы, акварэлі. У апошнія дваццаць гадоў Сямён Уладзіміравіч займаецца пейзажным жывапісам.
Краявіды Дамарада выкананы ў рэалістычнай манеры, але пры гэтым складаныя па вобразнай сістэме, насычаны эмацыйна, рамантычныя і паэтычныя па настроі. Дамарад — мастак імпрэсіяністычнага светаадчування, які імкнецца ўлавіць уражанне ад адыходзячага імгнення. Таму на яго палотнах часта прадстаўлены пераходныя станы прыроды — вясна і восень, вечар і раніца, — калі яе зменлівасць выяўляецца асабліва інтэнсіўна. Асабліва прыцягваюць увагу мастака віды роднай Бабруйшчыны, а таксама Нарачанскага краю.
Хоць у апошнія гады Сямён Дамарад аддае перавагу жывапісу, у яго работах адчуваецца ўплыў акварэльнай тэхнікі.
Усё пачынаецца з дзяцінства - гэта дакладна пра Сямёна Дамарада. Таму што гены бацькі, вядомага лірычнага пейзажыста Уладзіміра Дамарада, маглі б і не прарасці ў сыне, як гэта здарылася з яго братам і сястрой, калі б хлопчык не пасябраваў з прыродай, што называецца, з малодшых пазногцяў. Спачатку хадзіў з бацькам у грыбы, пасля на начную рыбалку, калі можна было глядзець, слухаць ... Потым пленэры ў наваколлях Бабруйска — на іх вывозіў сваіх вучняў выкладчык студыі выяўленчага мастацтва бабруйскага Дома піянераў Барыс Фёдаравіч Бяляеў, яго любімы настаўнік. А дома натхнялі альбомы рэпрадукцый Васняцова, Несцерава, Левітана, Шышкіна...
— Люблю пісаць ваду, — адзначае Сямён Уладзіміравіч. — З ёй звязана шмат адчуванняў. Напрыклад, такое — ты вяртаешся з рыбалкі, а пад табой шэсць-восем метраў глыбіні. Заходзіць сонца, да вёскі яшчэ далёка, і ты знаходзішся ў нейкім адхіленым свеце, як бы паміж вечарам і ноччу, паміж святлом і цемрай. Адчуваеш сувязь з часам, з продкамі, якія тысячы гадоў таму сапраўды гэтак жа плылі па вадзе, але не пакінулі слядоў. Вада нясталая, яна ўбірае падзеі, але ўсё трымае ўнутры сябе, раскрываючы то радасны свой бок, то сумны, то жорсткі.
У глебаўскую мастацкую вучэльню ён прыйшоў з цвёрдым перакананнем: без кахання да прыроды добрым мастаком не станеш. І працягваў з эцюднікам калясіць на ровары па наваколлях ужо Мінска. Потым тэатральна-мастацкі інстытут, паходы па сталічных музеях, з якіх заўсёды спяшаўся дадому: хутчэй да мальберта, не расплюхаць бы пачуцці, якія нарадзіліся ў ціхіх залах ля вялікіх палотнаў.
— Я, мусіць, наогул імпрэсіяніст па адчуваннях. Памятаю, аднойчы ўвесну мяне паланіла вада — сваім колерам, была незвычайна блакітная! А можа, я проста засумаваў тады вясной?.. На беразе былі раскіданы галінкі, і кожная кропелька на іх іскрылася, пералівалася, жыла. А яшчэ запал у памяць колер гэтых галінак на фоне блакітнай вады. Гэта было - святло!.. На карціне трэба перадаць гэтыя адчуванні гэтак жа абвострана, але я да гэтага часу не ведаю, як гэта зрабіць.
На яго карцінах як скрозь прызму паэтычнага суму ў стане засяроджанай разважлівасці глядзяць на нас неба і зямля, сонца і вада, дрэвы і вясковыя хаткі з вачыма-акенцамі. Да самых дробязяў, да паўтонаў, да зыбкіх прадчуванняў, якія нараджаюць жывыя выявы зменлівага свету, яго работы складаюць маляўнічая выявы радзімы, дарагія сэрцу, далікатныя і трапяткія, як сама і прырода.
Сям’я як натхненне. Выстаўку Юрыя і Вольгі Крупянковых прэзентавалі ў Мінску
