Адэліны гаспадары надумалі пашырыць асартымент вырабаў з воўны і нанялі на працу Баранчыка. Якой жа незадаволенай Адэля з’явілася да мяне ў той дзень! Яе раздражняла ўсё. На мае роспыты авечачка толькі сярдзіта бурчэла. Тады я паспрабавала непахібнага спосабу: запарыла духмянай гарбаты, дастала печыва, сочыва і запрасіла Адэлю да стала. Яшчэ колькі хвілін Адэля дэманстравала абражанасць, але пакрысе пачала лагаднець.
— Спадарыня Наталля! Як я выглядаю? – запыталася авечачка, змалаціўшы паўслоіка сочыва з печывам.
— Добра выглядаеш, Адэлька, — шчыра адказала я.
— І ўсё? – незадаволена перапытала Адэля.
— Ну, — я прыгледзелася больш пільна, — вельмі добра! Як звычайна.
— Я так і ведала, што нічога талковага ад вас не пачуеш, — абвясціла Адэля і падскочыла да люстэрка. – Маглі б сказаць, што я заўсёды выглядаю бездакорна! Сёння мне гэта вельмі патрэбна пачуць!
— Калі цвёрда верыш сама ў гэта, то чаму пытаешся? – здзівілася я.
— Бо настаў момант, калі ў маё сэрца ледзь не пратачыўся сумнеў. А вы мяне падтрымаць не хочаце, — з дакорам зірнула на мяне прыяцелька.
— Нешта здарылася? – Я падрыхтавалася цярпліва выслухаць яе скаргі.
— Ды ўсё новенькі наш, Баранчык. Уявіце, толькі з’явіўся на ферме, а ўжо так і выслужваецца, так і выстаўляецца перад усімі. Мала таго, што я цяпер мушу пасвіцца з ім на адным лужку, дык ён яшчэ і заляцацца да мяне надумаў. Падыходзіць сёння, такі рахманенькі, і заводзіць: «Ах, вы такая пекная паненка! Мне будзе так прыемна працаваць побач з вамі! Я хацеў бы для вас нешта прыемнае зрабіць». І падае мне букет лугавых кветак.
— Пакуль што ніякай крамолы я не бачу, — уставіла я.
— Вядома ж, — ускіпела Адэля. – Калі вы што бачыце далей свайго носа? Хіба я выглядаю так, быццам да мяне можна заляцацца з букетам лугавых кветак?
— А чаму не? – асцярожна запыталася я. – Табе яны заўсёды падабаліся. Я колькі разоў бачыла ў цябе ў вазах лугавыя кветкі.
— Няўжо вы не бачыце розніцы? Сабе нарваць такі букет я магу, і нават вам падарыць – таксама. Але мне не патрэбны кавалер, які пачынае заляцанні з лугавымі кветкамі. Гэта толькі Малімонка ці Даліктуся на ўсякія кветкі з замілаваннем паглядаюць. А такой вытанчанай і зорнай асобе як я варта было б паднесці ружы, ці лілеі, ці нават архідэі. Я так і сказала гэтаму няўклюдзе: «Хочаце зрабіць для мяне прыемнае – дастаньце зорачку з неба. А гэты венік лугавы я нават есці не стала б».
— Адэля, — абурылася я, — што ты сабе дазваляеш! Нічога крыўднага табе Баранчык не сказаў! Ты мусіла проста падзякаваць. Гэта маглі быць зусім не заляцанні, а жаданне ўсталяваць прыяцельскія стасункі.
— Ну не! Гэта ж смеху варта: другой такой прыгожай і далікатнай авечачкі няма на свеце, а ён са сваім венікам падступаецца!
— Прабач, я хацела б удакладніць. Можа, табе сам Баранчык не спадабаўся?
—Ды вы наогул мяне не слухаеце! Баранчык як баранчык. Я не надта і зважала на яго. Але які самаўпэўнены! Чаму ён здумаў, што найладнейшая і найхарашэйшая на лузе асоба прыме яго заляцанні? Дык жа я сабе цану ведаю! Нават размаўляць з ім не буду, няхай не разлічвае. І наогул, годзе пра яго гаварыць, ён такой увагі не варты. Лепш раскажыце што пра сябе.
— А што ж цябе цікавіць?
— Ну, якая-небудзь гісторыя са шчаслівым канцом. Мне трэба супакоіцца, — Адэля, наважыўшыся слухаць, раскінулася ў крэсле. Я задумалася. І тут ўспомніўся адзін выпадак, які здарыўся са мной яшчэ ў маленстве.
Гісторыя са шчаслівым канцом
— Ну, слухай, Адэлька, — пачала я. – Мне было гады чатыры. Бацькі, узяўшы з сабой мяне і маю старэйшую сястру, паехалі на госці да адных знаёмых. Тыя ўжо былі старыя і вельмі любілі, каб да іх завітваў хто з мясцовымі навінамі. Жылі яны на хутары, а вакол было вялікае жытнёвае поле. Крыху пасядзеўшы ў кампаніі з дарослымі, мы засумавалі ад іх размоў і шмыгнулі за дзверы, паабяцаўшы нікуды ад дому не адлучацца і назбіраць прыгожы букет васількоў. Іх было так шмат у жыце, але здавалася, што найхарашэйшая кветачка расце за некалькі крокаў ад месца, дзе ты стаіш. Вось так я і пайшла па найпрывабнейшыя кветкі. А калі набрала вялікі букет, азірнулася, каб паказаць яго сястрычцы – і пабачыла толькі сцяну каласкоў вакол.
— Вы заблудзілі! – ахнула Адэля.
— Так. Я была такая маленькая, а жытнёвыя каласы такія высокія, што мне было відаць толькі яснае сіняе неба над галавой. Добра памятаю, як вакол лётала мноства розных матылькоў, стракаталі конікі, а ў траве поўзала безліч усялякіх кузурак. Было так дзіўна застацца адной у жытнёвым царстве. Але я чамусьці зусім не баялася. Ішла сабе сярод каласкоў, збірала васількі ды рамонкі і набрыла на закінутую студню на палянцы.
— А-ёй, жах які! – паспачувала Адэля. — І не ўваліліся? Кажуць, са студні нават удзень зоркі відаць. Можна было б спраўдзіць.
— Не, у студню я не лезла.
— А як жа вы знайшліся?
— Я не надта помню. Здаецца, сястрычка знайшла. Яна скора згледзела, што мяне няма і стала гукаць. Дый росту яна была вышэйшага, неяк заўважыла мяне сярод жыта.
— Якое шчасце, што вы знайшліся, — расчулена прамовіла Адэля, — што не заблудзілі назаўсёды, не трапілі ў студню, бо хто б пра мяне зараз кніжку пісаў?
— Мне здаецца, Адэля, ты усё адно знайшла б, як стаць знакамітай.
— Мабыць, але ўсё ж думаю, што нашу сустрэчу наканаваў сам лёс! У нас з вамі склаўся выдатны творчы тандэм. Толькі неяк марудна вы пішаце. Маглі б і напружыцца дзеля мяне. Я для вас вунь колькі ўсяго раблю: малако ад Малімонкі насіла, валёнкі падарыла, сюжэты падкідваю, ідэямі забяспечваю…
— Адэля, я табе вельмі ўдзячная за ўсё, што ты для мяне робіш, але зразумей: на ўсё свой час!
— Ага, — фыркнула Адэля, — пакуль вы тут пра час філасофію разводзіце, хто іншы можа напісаць кніжку. Пра Малімонку, да прыкладу. Ім дастанецца слава, а нам з вамі – дуля!
Трэ было як мага хутчэй перавесці гаворку.
— Як я разумею, кнігу пра этыкет ты ўсё ж не чытаеш, — выказала я сваю здагадку.
— Не толькі вы трымаеце свае абяцанні. Перад сном кожны раз адну-дзве старонкі адужваю. Але ж і нудота, скажу я вам! Каб не неабходнасць больш-менш выхаваць Малімонку, то ўжо даўно кінула б гэтую кніжку.
І тут я надумала схітрыць.
— Шкада, што ты сама не карыстаешся гэтымі правіламі. Можа, твой «зорны» лёс напаткаў бы цябе раней, чым выйдзе кніга.
Адэля адразу наставіла вушкі:
— Гэта як, спадарыня Наталля?
— Я якраз сёння даведалася, што рыхтуецца акцыя «Асаблівыя жывёлы». Камісія зробіць рэйд па навакольных фермах і вызначыць першых прэтэндэнтаў на ўдзел у акцыі. Потым, сакрэтна паназіраўшы за іх паводзінамі, абярэ ўдзельнікаў для другога туру. А пераможца будзе запрошаны на тэлебачанне, каб весці ток-шоу.
— Што?! І вы маўчыце! Я тут з вамі лясы тачу, камісія можа ўжо пабывала на маёй ферме і пабачыла не мяне, а Малімонку, ці гэтага выскачку-Баранчыка. А я дакладна ведаю, што лепшай вядоўцы для ўсякага ток-шоу ім не знайсці!
Адэля выскачыла за дзверы, нават не адвітаўшыся.
Выкрыццё Баранчыка
Сказаць, што Адэля вельмі змянілася з таго дня, як я папярэдзіла яе пра рэйд камісіі, значыла б падмануць вас, мае дарагія чытачы. Але некаторыя паляпшэнні ў яе паводзінах можна было згледзець. Адэля загадзя ўдакладніла, дзе будуць рабіць агледзіны прэтэндэнтаў на ролю вядоўцаў: ці толькі на фермах, ці і на працоўных месцах.
Я запэўніла, што і на працоўных месцах таксама. Адэля са скуры вылузвалася, выглядаючы камісію і імкнучыся на кожнага сустрэчнага зрабіць незабыўнае ўражанне. Яна нават зрабіла першыя крокі, каб наладзіць добрыя стасункі з Баранчыкам, хоць зусім нядаўна ведаць яго не жадала, і які пасля выпадку з букетам перастаў звяртаць на яе ўвагу. Не падумайце, што Баранчык быў нявыхаванай жывёлінай і дазволіў сабе пераступіць праз правілы ветласці. Ён заўсёды прязна вітаўся пры сустрэчы, усміхаўся, але потым адыходзіў і пасвіўся воддаль, а калі Малімонка заставалася працаваць на лужку, далучаўся да яе.
— Падумайце толькі, — паскардзілася неяк Адэля, — ён мяне ўнікае.
— Не дзіва. Ты сама недвухсэнсоўна выказалася, што табе непрыемная яго кампанія. Чаму ж цяпер стараешся?
— Скуль жа я ведала, што на тэлебачанні зацікавяцца маімі асабістымі дачыненнямі з калегамі?
— Мне здаецца, ты занадта спяшаешся. Цябе яшчэ ніяк не вызначылі.
— Што? У вас ёсць нейкая сакрэтная інфармацыя, а вы не хочаце са мной падзяліцца! Выкладвайце, што там камісія мяркуе!
— Сама падумай, Адэля, — выкручвалася я, — хто б стаў са мной дзяліцца інфармацыяй, ведаючы, што ты — мая прыяцелька?
— Вы сапраўды нічога не ведаеце? Тады я падзялюся з вамі сваімі здагадкамі.
Адэля азірнулася на бакі і, нахіліўшыся да мяне, таямніча зашаптала:
— Гэта Баранчык!
— Што Баранчык? – не зразумела я.
— Я кажу: Баранчык! Падазроны нейкі! Можа, ён і ёсць тая камісія, пра якую вы казалі. Толькі не прызнаецца. Ах, дарэмна я так легкадумна адрынула яго заляцанні, — схапілася за галаву авечачка. – Быў бы свой «чалавек» у камісіі – ён бы мне паспрыяў. Бо Баранчык каля Малімонкі круціцца, пэўна, яе і абяруць для ўдзелу ў гэтай акцыі. Я, можа, неяк і перажыву, але падумайце: усе будуць уведзеныя ў зман, прымаючы Малімонку за самую дасціпную і прыгожую!
— Я думаю, яны таксама неяк гэта перажывуць.
— Што!? Вы не ўяўляеце, якое гэта эгаістычнае і сквапнае стварэнне! І яна будзе ўзорам іншым?
— Адэля! Як ты можаш так гаварыць пра Малімонку? Я хоць і не надта блізка з ёй знаёмая, але магу засведчыць, што яна прыемная і выхаваная козачка.
— Вы з ёй ніколі блізка не сутыкаліся! А я ведаю, што кажу! Ды хоць у гаспадыні маёй запытайце!
— Добра, Адэля. Я якраз збіралася заўтра адвячоркам завітаць да пані Гэлены па малако. Яна мяне запрашала.
— Цудоўна! Пабачыце, што я маю рацыю. І да Баранчыка заадно прыгледзьцеся!
Мы трымаемся ў аблозе
Я паабяцала Адэлі разабрацца і пайшла на кухню – наліць нам па шкляначцы халоднага квасу, бо гарачыня стаяла проста неймаверная! Не прабыла я там і трох хвілінак, як з пакоя пачуўся Адэлін лямант. Што зноў здарылася? Я кінулася да яе. Бачу: дзверы на балкон расчыненыя, у памяшканні поўна восаў. Адэля, схапіўшы сурвэтку з камоды, адмахваецца ад іх і бляе так, што сэрца замірае ад жудасці.
Імгненна ацаніўшы становішча, я падхапіла Адэлю і пацягнула яе ў лазенку. Але як бы хутка я ні паварочвалася, усё ж атрымала два-тры ўкусы, ды яшчэ парачка асабліва шпаркіх восаў паспела ўварвацца следам. Я хутка пусціла душ і скіравала струмень вады на гэтых агрэсараў. Іншага выйсця не было. Пакусаныя месцы балелі і апухалі. Але Адэлі было яшчэ горш – у густой воўначцы заблыталіся восы, а значыць, ёй пагражала яшчэ некалькі ўкусаў.
— Лезь у ванну! Хутка! – скамандавала я і адкруціла венціль напоўніцу.
Адэля хуценька скочыла пад струмень вады і зноў загаласіла штосілы:
— Вада халодная!
— Патрывай крышку, — я адрэгулявала тэмпературу вады.
Восы перасталі джаліць Адэльку, вада змыла іх у каналізацыю. Расправіўшыся з восамі, я перавяла дух.
— Балюча! – енчыла Адэля. – Асабліва во тут! — яна тыцнула капытком у бачок.
Я ўзяла з паліцы нажніцы і павярнулася да маёй «пацярпелай».
— А-ёй! Гвалт! – занервавалася авечка. – Што вы задумалі?! Не трэба мяне стрыгчы, яшчэ не час! Дый не ўмееце вы. Пастрыжэце кузлакамі – як мне на вочы людзям паказацца?
Я разгубілася. Да месца ўкусу трэба прыкласці штосьці халоднае, тады боль хутчэй аціхне. Але Адэлю ажно трасла ад выгляду нажніцаў.
Я пачала ёй тлумачыць:
— Не хвалюйся, даражэнькая. Я нічога не зраблю тваёй воўначцы, толькі прыкладу нажніцы да пакусаных месцаў. На жаль, тут больш няма нічога металічнага.
Адэля перастала галасіць і падставіла свой бачок. Адной рукой я трымала нажніцы, а другой абмацвала свае ўкусы. Мяне гэтыя злыдні паспелі хапнуць за плячо, руку і за калена. Балюча! Але пара было шукаць выйсця. Мы добра чулі, як за дзвярыма гудзе патрывожаны рой.
— Мы з табой трымаем аблогу, — пачала я падсумоўваць вынікі. – Вакол поўна ворагаў і чакаць дапамогі няма адкуль. Дарэчы, адкуль у кватэры гэтулькі восаў? – я падазрона глянула на авечку. – Ты напусціла?
— Што? Вы яшчэ вінаваціць мяне будзеце? — тут жа падскочыла Адэля. — Вы гаспадыня кватэры, от і скажыце, што вам прыйшло да галавы пладзіць на балконе гэтых небяспечных стварэнняў?! А я толькі хацела глянуць, ці ўтульна ім жывецца ў валёнку з маёй воўначкі.
— Ты сама падсунула мне валёнкі, якія паела моль і ўгаворвала іх не выкідваць, — пачала я, але потым махнула рукой. – Няма чаго спрачацца, трэба думаць, як вызваліцца.
— А вы вазьміце вядро вады і я-яя-к пліхніце на іх! – падказала Адэля.
— Ага! Яшчэ і суседзяў знізу зальем! І пакуль я пліхну з вядра, мяне ўсю паджаляць!
— Дык не будзьце такой марудай. Хуценька пліхніце.
— Можа, ты сама паспрабаваць хочаш? – супраціўлялася я.
Адэля толькі засапла ў адказ. А я зноў прыслухалася да таго, як гудуць нашы лютары за сцяной.
— Вось што! – паднялася я. – Іду па тэлефон. Будзем выклікаць супрацоўнікаў Міністэрства па надзвычайных сітуацыях.
— А яны прыедуць? – занепакоілася Адэля.
— Абавязкова! – запэўніла я прыяцельку-паланянку. Узяла з гачка тоўсты махровы халат, накінула на галаву ручнік і ціхенька высунулася з лазенкі.
Расправа над «хвастом» і выратаванне паланянак
Восы ўжо гудзелі на кухні. «Пэўна, квас упадабалі», — падумалася мне. Я на дыбачках пасунулася ў пакой па тэлефон. Мне пашанцавала: незаўважанай дабралася да пакоя, схапіла мабільны і кінулася назад у лазенку. Тарганула дзверы – яны былі замкнёныя з сярэдзіны.
— Пароль?! – данеслася з-за дзвярэй.
— Адэля, адчыняй! Хуценька! – крыкнула я.
— А вы добра глядзелі: «хваста» няма?
— Якога яшчэ «хваста»?
— Восаў!
— Калі ты памарудзіш хоць хвіліну, ён абавязкова будзе, — я нездарма нервавалася. Восы пачулі, што іх паланянкі шукаюць шлях на волю і выслалі сваіх выведнікаў. Яны імкліва набліжаліся.
Дзверы ў лазенку прыадчыніліся. Я хуценька праціснулася ў шчыліну, бразнуўшы дзвярыма якраз перад нацэленымі на мяне варожымі джаламі. Адэля сустрэла мяне насцярожана:
— Ну што там? Вы хоць бы здагадаліся гэтых злыдняў у пакой завабіць?
— Ну, Адэля, — перавяла я дух, — знайшла час у шпіёнаў гуляць!
Тут Адэля, нічога не кажучы, як сцебане мяне па плечуку ручніком.
— Што ты сабе дазваляеш? – абурылася я.
— Я ж казала: глядзіце пільна! А вы прывялі-такі «хваста»! І толькі дзякуючы маёй спрытнасці нас зноў не пакусалі. Вось. — Адэля нахінулася і, падняўшы з падлогі сваю ахвяру, падала мне з трыумфальным выглядам.
Я прыгледзелася:
— Гэта звычайная муха. Пэўна, таксама праз адчынены балкон уляцела.
Адэлю гэта не збянтэжыла:
— Ну і што ж, што муха! Можа, яна на службе ў восаў. І наогул, у час аблогі нельга страчваць пільнасці! Ну, тэлефануйце хутчэй «выратавальнікам»! Колькі можна сядзець, замкнуўшыся ў маленькім памяшканні! У мяне клаўстрафобія зараз пачнецца.
Я хутка набрала патрэбны нумар.
— Міністэрства па надзвычайных сітуацыях слухае! – азваўся са слухаўкі голас дыспетчара.
— Ратуйце! – закрычала Адэля, спрабуючы вырваць у мяне тэлефон.
Я пагрозліва зіркнула на яе і пачала тлумачыць:
— На нас напалі восы, цэлы рой. Кухня ў акупацыі. А пакой, здаецца, вольны. Толькі мне не было калі разглядаць. Мы хаваемся ў лазенцы, — дакладала я баявую абстаноўку.
— Дыктуйце адрас! – імгненна адрэагавала дыспетчар. – Чакайце! Праз пяць хвілін нашы супрацоўнікі будуць у вас.
Я ўздыхнула з палёгкай. Пяць хвілін можна патрываць. Але не прайшло яшчэ і трох хвілін, як Адэля зноў неспакойна закруцілася:
— Ну і дзе яны, нашы выратавальнікі? Нешта яны не спяшаюцца.
— Неўзабаве прыедуць, вось пабачыш.
— Можа, і прыедуць, — незадаволена бурчэла Адэля, — толькі ў кватэру не патрапяць – дзверы замкнёныя. Ідзіце адчыняйце.
— Але ж і нецярпячка ты, — не вытрывала я. – Адчыню, як у дзверы пазвоняць.
— Мы не пачуем, тут седзячы, — даводзіла сваё авечка.
— Пачуем! – адрэзала я, пільна прыслухоўваючыся да гукаў за дзвярыма. Збавіцеляў пакуль не было чуваць, затое восы пагрозліва гулі, лётаючы па ўсёй кватэры. Я зноў захуталася ў халат і ручнік – падрыхтавалася да вылазкі. Як выявілася – вельмі ў час! Пачуўся званок у дзверы, я папярэдзіла Адэлю.
— Сцеражыся! – і выслізнула ў шчыліну.
Праз некалькі хвілін аблога скончылася. Выратавальнікі выбавілі нас з няволі, а заадно ратавалі ад небяспечнага суседства, апырскаўшы валёнкі нечым вельмі непрыемным для восаў. А потым некалькі хвілін чыталі мне лекцыю пра тое, што нельга быць такой неабачлівай і пладзіць на балконе восаў. Адэля стаяла побач з самым рахманым выглядам і падтаквала.
Бычылі б вы, што я пасля зрабіла з тым валёнкам! Не, я не пакроіла яго на шматкі. Але наглуха пазатыркала ўсе дзіркі, каб ужо ніхто не мог там разводзіцца. А птушачку, жыхарку другога валёнка, пашкадавала. Хай жыве ў сваёй хатцы.
https://bel.24health.by/strashny-vorag-pagrazhae-adeli/
