Я была вельмі здзіўленая, калі даведалася, што менавіта ванільнае марожанае вынайшлі… яшчэ ў 1649 годзе! Зразумела ж, у Францыі. І зразумела, мужчына! 🙂 Кулінар Жэрар Цірсен (Тырсен?!). Па шчырасці, не ведаю, як правільна будзе гучаць… Кажуць, што менавіта яно было больш падобнае да сучаснага. І што лічылася і лічыцца самым папулярным ва ўсім свеце.
А так само марозіва, як сцвярджаюць даследчыкі, налічвае каля 4 000 гадоў! Уражвае, праўда?!
А вы ведаеце, што падчас спёкі кожныя тры секунды дзесьці прадаецца порцыя марожанага?! Прычым не абавязкова ванільнага. А за год, напрыклад, амерыканец з’ядае яго 20 кілаграмаў. Хм… Вось не падлічвала. А я больш ці менш?! 🙂 А вы?!
І яшчэ цікава, што быццам бы больш за ўсіх любяць марозіва дзеці да 12 гадоў і дарослыя пасля 45 гадоў. Я якраз трапляю ў другую катэгорыю. Але, па праўдзе, марожанае люблю ўсё жыццё…
І зараз перад вачыма кіёск з марозівам, які колісь стаяў акурат насупраць школы, дзе я вучылася, праз дарогу ад яе. Там гандлявала добрая і ўважлівая да дзяцей цётка Зіна. І як мы на перапынках, вядома ж, бегалі па салодкі ласунак. Тады, здаецца, і выбару асабліва не было. І таму яшчэ больш яго хацелася.
А хто памятае кардонныя ёмістасці (па форме шклянкі) і драўляныя палачкі да іх? Марожанае каштавала, калі не блытаю, на той час 11 ці 13 капеек і было сметанковага смаку. Але больш падабаліся, вядома ж, ядомыя вафельныя ёмістасці. І зараз у мяне гэта самае любімае марозіва! Хаця па смаку, вядома ж, не параўнаць.
І яшчэ памятаецца цікавы момант з дзяцінства. Як я, мабыць, да 10-гадовага ўзросту чамусьці не магла з’есці порцыю марожанага цалкам. Любога. І ў кардоннай ёмістасці, і ў вафельнай… І нават такое заваблівае, на палачцы, не шкаладнае, а экзатычнае на той час лімоннае – жоўтае!
Вачыма з’есці магла, а даходжу да сярэдзіны – і хоць плач! Затое калі змагла першы раз, падумала: «Дык вось што значыць быць дарослай – з’ядаць порцыю марожанага цалкам!» 🙂 Цяпер самой смешна…
Але вяртаемся да марожнага ванільнага, якое сёння святкуе, а мы – разам з ім! Ці жартам, ці ўсур’ёз сцвярджаецца, што яго аматары – гэта вясёлыя людзі, выдумшчыкі і штукары, аптымісты, якія ўмеюць радавацца жыццю. А ўвогуле, аматары ванілі вельмі мэтанкіраваныя і амбіцыйныя. У асабістым жыцці шукаюць стабільнасць і бяспеку. Але – празмерна імпульсіўныя.
Што тычыцца ванільнага паху… Вядома ж, у розных прадуктах і не толькі ён і вельмі розніцца. Так бы мовіць, натуральны, для кандытарскіх вырабаў – прыемны. Я люблю дадаваць ванілін у бісквіты, тварожную запяканку…
А ёсць такі «хімічна»-ванільны пах, ад якога можа, прабачце, і званітаваць. Памятаю, гады з паўтара таму павесілі такія штукі ў нашых маршрутках. Не паверыце – першы раз ледзьве дадому даехала. Ды яшчэ і спыталася ў кіроўцы, навошта такую брыдоту закупілі і ці масава. Да маёй радасці, такое было не ва ўсіх маршрутках…
І таксама памятаю чужыя духі з «хімічнай» ваніллю. Той яшчэ трэш – знаходзіцца побач з іх уладальніцай-карыстальніцай.
А вось у ванільным марожаным такога заўважнага паху-смаку асабліва і не адчуваецца, праўда? Проста прыемна, калі вы – аматар.
Між іншым, пах ванілі лічыцца натуральным транквілізатарам. Ваніль садзейнічае выпрацоўцы ў нашым арганізме гармону радасці. А яшчэ яе водар выклікае апетыт і садзейнічае з’яўленню добрага настрою. Дапамагае пры трывозе і дэпрэсіі, знімае пачуццё стомленасці.
А вось чаго ніколі не хацелася асабіста мне, дык гэта прыгатаваць марожанае самастойна. Нават не ведаю, чаму. Зрэшты, гэтак жа, як і хатні маянэз. А ўсё астатняе – калі ласка, гатую з задавальненнем! І люблю новае!
Але калі хтосьці з вас, шаноўныя сябры, усё ж хоча прыгатаваць сваё марожанае, дык на нашым рускамоўным партале «Здаровыя людзі» ёсць цэлы матэрыял на гэтую тэму! І напрыканцы там якраз рэцэпт ванільнага марожанага! Так што поспехаў!
Ну, а мы, аматары крамнога, пакуль вы гатуеце, зручна ўладкоўваемся з ванільным марожаным на канапе і… ловім свой дзэн! Смачна есці! І ўласнаручна прыгатаванае – таксама! 🙂
