«Ад сесіі да сесіі жывуць студэнты весела», «Сярэднестатыстычны студэнт – гэта Змей Гарынавіч наадварот: галава адна, а хвастоў тры», «І быў дзень. І была ноч. І прыйшла сесія»... Якіх толькі крылатых выразаў і прыколаў ні складалі пра студэнтаў і іх жыццё ва ўсе часы! Штосьці актуальнае і па сёння, іншае ж састарэла настолькі, што сучасныя студэнты і ўцяміць не могуць: пра што размова?!
Але неяк так атрымліваецца, што ва ўсе часы былі і ёсць студэнты галодныя, студэнты сумленныя, студэнты-гультаі і... студэнты хворыя. Вось пра апошніх і захацелася напісаць. Пра перагрузкі. Ад якіх цяпер церпяць не толькі дарослыя, але і школьнікі, навучэнцы, студэнты... Галаўны боль, астэахандроз, захворванні вачэй, гастрыты ды іншае... Бедныя нашы дзеці!
Так, ёсць і аб’ектыўная рэальнасць, так бы мовіць, у гэтым. Але ёсць і іншая праблема: не прывучаныя з маленства да рацыянальнай арганізацыі вучобы і працы, да своечасовага (!!!) адпачынку, да размінкі для вачэй і цела...
А ўсё ж было правільным у савецкія часы ладзіць фізкультхвілінкі на ўроках і фізкультзаняткі на перапынках у школах, фізкультпаўзы на вытворчасці. Так, дзесьці фармальна, хтосьці ўхіляўся... Але ж усё гэта, па вялікім рахунку, спрацоўвала!
Памятаю, як радаваліся дзеткі, у якіх я была настаўніцай пачатковых класаў, тым фізкультхвілінкам ды фізкультразмінкам! Як прасіліся іх праводзіць самі, за галоўнага!
А што мы маем зараз??? Кручком над ноутам ці смартфонам у сацсетках ды на розных сайтах... Гадзінамі. Каб падрыхтаваць рэферат самому (каб скачаць чужы, часу ідзе нашмат меней). Пастасавацца з віртуальнымі сябрамі трэба?! А як жа! Адпачынак?! Самы лепшы – у тэлефоне пасядзець! Усюды: у транспарце, на прыпынках, на канапе... Ледзь не 24 гадзіны ў суткі!
Так, асаблівасці сучаснага жыцця. Але ў выніку што??? Правільна, разнастайныя хваробы, непрыемныя адчуванні і пагаршэнне здароўя, якасці жыцця.
...У 20-гадовай студэнткі моцны і працяглы галаўны боль. Інтэрнэт, вучоба, праца... Есць, калі ёсць на гэта час і магчымасці... Спіць... Ужо не можа нармалёва заснуць... Бачу на раніцу, што ў сацсетках ці месэнджарах была а трэцяй ці чацвёртай ночы... Боль давёў ужо так, што пайшла «здавацца» да ўрачоў. Хаця і не адразу. Бо... няма калі!!! Вісіць і тое, і тое, і тое... Дамоклавым мячом. А каму гэта трэба, калі жыццё з-за болю не ў радасць?!
