Максім Пылёў:
– Я б пазбягаў бы штампаў. У любым выпадку ў гэтых саюзах ёсць шэраг плюсаў і мінусаў. Казаць пра тое, што яны асуджаныя на правал, я б не стаў. Але і не лічу, што за імі будучае.
Плюсы адносінаў з жанчынай старэйшай
- Псіхалагічны
Максім Пылёў:
– Псіхалагічна мужчына саспявае пазней. І для яго жанчына, якая старэйшая за яго, можа быць такім прыкладам, да якога ён імкнецца, стымулам для развіцця. Яму захочацца адпавядаць.
- Біялагічны
Максім Пылёў:
– У жанчын пасля 30-35 гадоў узрастае патрэба ў сэксе. Яны раскрываюцца, робяцца больш жаноцкімі, расцвітаюць. З мужчынамі свайго ўзросту робіцца складана, бо ў іх якраз да гэтага ўзросту лібіда пачынае згасаць. І я нават не кажу толькі пра сэксуальны складнік. Гэта тычыцца ў цэлым любові да жыцця, актыўнасці. Жанчына ў 40 гадоў гатовая звярнуць горы, яна знаходзіцца ў тонусе, а вось яе аднагодак часта ўжо аддае перавагу ляжанню на канапе. У гэтым сэнсе маладыя мужчыны нашмат больш прыдатныя.
- Сацыяльны
Максім Пылёў:
– Такія пары могуць быць больш устойлівыя за кошт таго, што жанчына больш усвядомленая, робіцца стабільнай фігурай. Яна разумее, чаго хоча ад жыцця, ад стасункаў. Яна ўжо і ў кар'еры чагосьці дамаглася, і статус у яе ўжо ёсць. Больш малады партнёр прыцягваецца да гэтых рэчаў, калі жанчына статусная, калі не трэба, апроч сваіх пытанняў, вырашаць яшчэ і яе.
Мінусы адносінаў з жанчынай старэйшай для мужчыны:
Максім Пылёў:
– Калі яму 20 гадоў, а ёй 30, розніца ва ўзросце не такая прыкметная. А вось калі яму 40, а ёй ужо за 50, дык могуць узнікнуць праблемы. Жанчына паступова губляе сваю прывабнасць, а мужчына падыходзіць да таго самага крызісу сярэдняга ўзросту і пачынае зазірацца на дзяўчат маладзейшых. Прырода тут можа ўзяць сваё. Ды і ў жанчыны часцяком з'яўляецца шмат рэўнасці. Усе гэтыя моманты могуць прывесці да разрыву адносінаў.
Менталітэт у дзеянні
Ігар Сенюць:
– Часам сустракаеш чалавека, на 10 гадоў старэйшага, і разумееш, што гэта твая роднасная душа. І тады не думаеш пра ўзрост, але ўсё роўна прыгадваеш пра стэрэатыпы: «так сказалі, так кажуць». Я сам з маленькага гарадка, там грамадская думка цісне вельмі моцна. Калі пераехаў у Мінск, заўважыў, што тут асабліва ніхто ўвагі не звяртае, з кім ты жывеш, як апранаешся, што ясі. У маленькіх вёсачках, гарадках гэта ўсё яшчэ ёсць. Асабіста я стараюся думаць самастойна штораз, калі сутыкаюся з сітуацыяй: ці сапраўды я сам так лічу, ці гэта ўплыў стэрэатыпаў.
Андрэй Ільніцкі:
– Усё ж такі беларусы як нацыя сфарміраваліся ў вёсках і мястэчках. Там ты заўсёды мог бачыць, жадаючы гэтага ці не, што адбываецца побач. Таму, нават жывучы ў Мінску, сустракаеш людзей з такім разуменнем жыцця. Увага грамадства ёсць, у нас да гэтага часу прысутнічае страх: «А што скажуць людзі». Але як герыятр, герантолаг, з пункту гледжання розніцы ва ўзросце я нічога дрэннага не бачу. І больш за тое, часта даводзіцца назіраць, як людзі ствараюць сем'і ў дамах-інтэрнатах для сталых. І гэта добра.
Тваё жыццё – твой выбар
Ігар Сенюць:
– Свет змяніўся. Дзесьці ў горшы бок, але дзесьці і ў лепшы. Людзі ўсё меней падвяргаюцца крытыцы за кошт таго, які выбар яны робяць: старэйшы або малодшы, якога колеру скуры і г.д. Людзі самі ствараюць свой лёс. Мы адышлі ад абшчыннага радавога ладу, калі бацькі выбіралі мужа ці жонку. Цяпер ты сам вырашаеш, але важна рабіць гэта свядома. Хтосьці ў 20 гадоў будуе сям'ю і потым шчасліва жыве (ведаю такія прыклады), а іншыя і ў 30-40 гадоў баяцца крок ступіць і яшчэ не зразумелі, хто яны такія.
Максім Пылёў:
– Я часта бываю ў Еўропе. Там такія пары ўжо зусім не рэдкасць. Для нас гэта яшчэ прадмет абмеркаванняў. Але змены ў грамадстве заўсёды адбываюцца. Калісьці развесціся лічылася велізарнай ганьбай, а цяпер гэта звычайны вопыт. Магчыма, мы сталі цяпер больш звяртаць увагі на тое, які чалавек побач з намі, бачыць перш за ўсё асобу. Хаця асабіста я лічу, што прырода пераможа. І хаця такія саюзы і будуць існаваць, але наўрад ці іх будзе большасць.
Андрэй Ільніцкі:
– Я дзіўлюся, калі людзі пачынаюць асуджаць такія рэчы. Калі хтосьці старэйшы альбо калі аднаполыя шлюбы, ці зняволеныя ў 75 гадоў і старэйшыя. Ну што ў гэтым дрэннага? Сустрэліся двое цалкам дарослых людзей, яны неяк вырашаць самі, як ім жыць. Для мяне як для ўрача галоўнае, каб чалавек не быў адзін. Бо калі ён у шлюбе альбо ў адносінах з кімсьці, дык яму трэба варушыцца, прыстасоўвацца да іншага: да яго настрою, пахаў, да той ежы, якую любіць іншы. Гэта ўсё спрыяе стымуляцыі мозгу, новых нейронавых сувязяў і спрыяе прафілактыцы дэменцыі. У адзіноце гэтыя працэсы не адбываюцца. Таму лепей быць у пары. А ўжо з кім, гэта выбар кожнага.
Відэа – Святлана Стахоўская, Андрэй Васкрасенскі
