Стомленасць, дрымотнасць, павелічэнне масы цела, выпадзенне валасоў, ломкасць пазногцяў заўсёды сведчаць пра тое, што шчытападобная залоза «захварэла».
І так, і не. Справа ў тым, што сімптомы захворванняў шчытападобнай залозы, звязаныя з парушэннем яе функцыі, даволі неспецыфічныя. Часам на некаторыя паталогіі могуць паказваць каля 30 скаргаў. Таму лічыцца, што калі ёсць тры і больш скаргаў з усяго комплексу сімптомаў, верагоднасць паталогіі шчытападобнай залозы вялікая, і гэта падстава яе абследаваць. Разам з тым, спісваць стомленасць альбо бяссонніцу толькі на збой у працы шчытападобнай залозы будзе няправільным. Напрыклад, пачуццё стомленасці і адсутнасці сіл можа паказваць на цукровы дыябет, наяўнасць сардэчнай недастатковасці, арытміі, хваробы печані і анемію.
Пры падазрэнні на захворванні шчытападобнай залозы неабходна здаць аналізы на ўсе гармоны.
Насамрэч не. Для таго, каб высветліць, ці ёсць парушэнні ў працы шчытавідкі, досыць здаць аналізы на тырэатропны гармон (ТТГ), які з'яўляецца самым дакладным паказчыкам функцыі шчытападобнай залозы. Калі вынікі аналізу ў норме, гэта сведчыць пра тое, што шчытападобная залоза працуе ідэальна.
Калі ёсць вузлы на шчытападобнай залозе, іх неабходна абавязкова выдаліць, інакш яны могуць перарасці ў злаякасную пухліну.
Вузлавыя ўтварэнні маюць 75% насельніцтва пасля 40 гадоў. Прычым у жанчын пасля 50 гадоў гэта даволі распаўсюджаная сітуацыя. У некаторых папуляцыях вузлавыя ўтварэнні шчытападобнай залозы маюць да 80% насельніцтва, і толькі 5% выпадкаў з іх з'яўляюцца злаякаснымі.
Калі вузлы не выклікаюць падазрэнні ў доктара, як правіла, за імі назіраюць (раз на год неабходна наведваць урача і рабіць УГД шчытавідкі). Пры неабходнасці ўрач прызначыць біяпсію.
Для здароўя шчытападобнай залозы трэба дадаткова прымаць прэпараты, якія ўтрымліваюць ёд.
Гэта падманнае меркаванне. Такія прэпараты варта прымаць толькі ў тым выпадку, калі іх прызначыў урач. Як правіла, захворванні шчытападобнай залозы часцей дыягнастуюцца ў жанчын пасля 40 гадоў. А ў гэтым узросце ўзрастае рызыка развіцця аўтаімунных захворванняў шчытападобнай залозы. Прыём прэпаратаў, якія ўтрымліваюць ёд, можа справакаваць гэты працэс. Таму самастойна прызначаць сабе ці сваім блізкім прэпараты ёду не варта.
Наша краіна адносіцца да краінаў з адэкватным спажываннем ёду, гэта значыць, што мы атрымліваем дастатковую колькасць гэтага мікраэлемента з прадуктамі харчавання. Бо ў пераважнай большасці выпадкаў яны ўтрымліваюць ёдаваную соль.
Дарэчы, для нармальнай працы шчытападобнай залозы неабходныя таксама такія мікраэлементы, як медзь, селен, кобальт (яны ўдзельнічаюць у працэсах сінтэзу гармонаў) і бялок.
Камяк у горле – прыкмета захворвання шчытападобнай залозы.
Нярэдкія сітуацыі, калі пры глытанні чалавек адчувае камяк у горле. Многія адразу ж пачынаюць падазраваць у сябе сур'ёзныя паталогіі з боку эндакрыннай сістэмы. Аднак гэта далёка не заўсёды так. Часцяком праблема хаваецца ў банальным хваляванні, з-за якога мышцы схопліваюцца спазмам. Прычынай могуць быць і іншыя захворванні.
Разам з тым, пазбягаць наведвання доктара (урача агульнай практыкі альбо эндакрынолага) не варта. І абавязкова трэба звярнуцца па кансультацыю, калі акрамя адчування камяка ў горле ў вобласці шчытавідкі вызначаецца хваравітасць, візуальна можна разгледзець якія-небудзь змены (напрыклад, прыпухласць альбо павелічэнне шчытападобнай залозы ў памерах).
