Хтосьці меней чым праз два месяцы пасля адыходу маёй горача любімай мамачкі ў Вечнасць шчыра дзівіцца: як гэта я не адзначаю ўласны дзень народзінаў? І не ў вандроўцы? Хтосьці з разумным выглядам і ўсімі псіхалагічнымі выкладкамі спрабуе давесці, што я ў дэпрэсіі (цьфу-цьфу-цьфу!!!). Хтосьці ледзьве не адкрытым тэкстам кажа: ды хопіць ужо плакаць і плакацца. І, нарэшце, іншыя даводзяць: гора павінна суцішыцца праз тры месяцы.
Вядома ж, гэта вельмі проста… Даць сабе ўстаноўку – і ўсё. Але як??? Як можна забыцца на свайго самага роднага і блізкага чалавека, з якім ты ўсё жыццё – побач, цесна?! Усё – разам… З цеплынёй, дабрынёй, абдымкамі… Які так клапаціўся пра цябе, любіў, шкадаваў, як ніхто і ніколі ўжо не будзе??? Які сышоў так хутка і раптоўна, калі яшчэ павінен быў бы жыць і жыць?!
Мая мілая мамачка і зараз у мяне перад унутраным зрокам. Кожную секунду. Дзе б я ні была… І я па-ранейшаму не магу змірыцца, што яе няма. І я не разумею: як гэта – яе няма??? І няхай мне сто тысяч псіхолагаў скажуць, што мае перажыванні самыя тыповыя і ідуць «па графіку»… Я ніколі не змагу прымірыцца з гэтай стратай.
Дык не пазбаўляйце ж мяне права на асабістыя перажыванні! Не трэба прыводзіць у прыклад царкоўныя догмы і казаць пра тое, што душы там дрэнна, калі я столькі плачу. Хто-небудзь вяртаўся АДТУЛЬ?! Хто-небудзь дакладна ведае, як ТАМ?! Не??? Тады якія могуць быць сцвярджэнні-ўказанні? Гэта маё асабістае пекла на Зямлі…
Я ж нікому не навязваюся. І ўжо стараюся хаця б знешне рабіць выгляд, што ў мяне ўсё ў парадку. Але не магу казаць у стасунках, што так яно і ёсць. Бо гэта няпраўда. Мне па-ранейшаму блага. І не таму, што я хачу так невыносна сумаваць, моцна плакаць… Па-іншаму проста нельга, ведаючы, якім ЧАЛАВЕКАМ была мая мамачка. І чаго я аказалася пазбаўленай назаўсёды…
У мяне даволі часта ў жыцці здаралася сітуацыя, калі ўзнікала пэўная праблема, а пасля яе вырашэнне знаходзілася… Проста ў кнізе, часопісе… У патрэбны час. Пры звычайным чытанні мастацкай літаратуры. І гэтым разам усведамленне, што мае паводзіны маюць права на існаванне, я знайшла на нашым сайце!
Спачатку хацела проста пры асабістым перапошчванні матэрыялу ў свае сацсеткі напісаць невялікае разважанне. А тады зразумела, што напішу асобна, у блог. І гэта – пра матэрыял нашага няштатнага аўтара Ганны Логаш з тлумачэннямі псіхолага сайта Redsale.by Юліі Мызянковай «Таксічны аптымізм. Чаму формула «Усміхніся – і ўсё пройдзе» нікому не дапамагае?». Раю да прачытання вельмі і вельмі!
Я не скажу, што сама ідэальная…. Вядома ж, не… Але прапускаць чужы боль праз сябе – неяк так павялося ледзьве не з самага дзяцінства. Мамачка ведала пра маю вялікую ўразлівасць і перажывала таксама з гэтай нагоды. Але, як кажуць, у кожнага чалавека сваё ўладкаванне.
Адзін заўсёды павіншуе з днём народзінаў, іншым адметным святам усіх сяброў, знаёмых. Другі нават з падказкамі ў сацыяльных сетках можа забыцца на асабістае свята самага блізкага сябра. Усе мы розныя. Але калі чалавек не ўсведамляе, што сваімі стандартнымі словамі сапраўды абясцэньвае пачуцці іншага…
Заўтра, 6 жніўня, мы б адзначалі дзень вяселля бацькоў, 54-ыя ўгодкі. Цяпер гэтага не будзе. Назаўсёды ў рэале – 53 гады разам. Але сэрцы вядуць адлік далей. Бо па-іншаму – не атрымліваецца… Які журботны заўтра ў нас дзень…
Я не плачуся. Проста… Ніколі нават не думала, што апынуся ў такой жахлівай сітуацыі. І так хутка. І што хутчэй паспачуваюць, так бы мовіць, чужыя людзі, чым тыя ж сябры-сяброўкі. Хаця… Улічваючы, колькі гэтыя людзі ўсяго для мяне і маёй мамачкі зрабілі… Яны не могуць быць чужымі… І ім я буду ўдзячная ўсё сваё жыццё. За такія адносіны.
Разумею, што пішу сумбурна. Проста эмоцыі захлістваюць. Нікога не папракаю. У кожнага свой стыль паводзінаў. Проста… Пачытайце згаданы матэрыял на нашым сайце. Ён таго варты… І сапраўды, паспрабуйце калі і не адчуць чужы боль як свой, дык хаця б зразумець чалавека… Нам гэта вельмі патрэбна…
Падпісвайцеся на наш канал у Telegram, групы ў Facebook, «УКантакце», у «Аднакласніках» – і будзьце ў курсе свежых навінаў! Толькі цікавыя відэа на нашым канале YouTube, далучайцеся!
