Галерэя «Арт Фабрыка» разам з праектам «Арт-нагода» адкрылі выстаўку жывапісу Міколы Бушчыка і скульптуры Уладзіміра Слабодчыкава – мастакоў, пакаленне якіх сфарміравала твар беларускага мастацтва перыяду незалежнасці. Мастакоў яркіх, запамінальных і беспамылкова вядомых па індывідуальнай мове пластыкі і колерам.
Мікола Бушчык прэзентаваў свой незабыўны жывапіс, Уладзімір Слабодчыкаў — вытанчаную скульптуру. Сінтэз работ аўтараў прадстаўляе сабой сапраўднае свята мастацкага вынаходніцтва. Каляровыя палотны, разам з тонкімі хвалямі скульптуры пераплятаюцца ў адно цэлае мастацкае дзеянне.
Мікола Бушчык — беларускі мастак-экспрэсіяніст, прадстаўнік нацыянальнага авангарду, працуе ў жанры пейзажа, тэматычнай карціны, нацюрморта, партрэта. Піша алеем і ў тэхніцы акварэлі. Мікола Бушчык — адзін з тых мастакоў, які ў 1980-я гг. стаяў ля вытокаў аднаўлення пластычнай і каларыстычнай мовы беларускага жывапісу, выкарыстоўваючы законы авангарду.
Карціны Міколы Бушчыка — яркія і самабытныя, складаныя па фактуры і каларыту, віртуозныя ва ўменні спалучаць узаемаадносіны паміж навакольным светам і светам духоўным — эмоцыямі, перажываннямі, летуценнямі і надзеямі. З дапамогай экспрэсіўнай рытмікі мазкоў, вольнай кампазіцыі, напружанай лініі жывапісец увасабляе на палатне свае пачуцці і ўласнае разуменне жыцця праз абстрактныя вобразы і насычаную колерам палітру, стварае творы разважліва-філасофскія і глыбока асацыятыўныя, вядомыя па аўтарскім почырку, па атмосферы. напоўненых святлом і невычэрпнай энергіяй жыцця.
На выстаўцы прадстаўлены палотны якія па-рознаму адлюстроўваюць творчыя этапы развіцця аўтарскай манеры пісьма Міколы Бушчыка і дэманструюць мастацкі пошук аўтара «свайго жывапісу», што вызначыла яго прыхільнасць да абстрактнага мастацтва і асацыятыўнай, метафарычнай мовы творчасці.
Уладзімір Слабодчыкаў — мастак-даследчык. Займаючыся трансфармацыяй выявы і тэмы, аўтар здолеў распрацаваць сваю пазнавальную мову скульптуры. Яго скульптура заўсёды мае выразныя сілуэты, дзе паверхня і пластыка спалучаюць такія выразныя прыёмы, як суадносіны экспрэсіўнай лепкі з выразным геаметрызмам контураў і адкрытай прасторай. Часта аўтар дасягае такога спалучэння, уводзячы ў свае кампазіцыі структуры у выглядзе рашоткі. Рашотка, якая пачынальна з ХХ стагоддзі стала адной з «эмблем» авангардных эксперыментаў у мастацтве, здабывае ў работах Уладзіміра Слабодчыкава новае прачытанне: гэта не цвёрдыя абмяжоўвалыя структуры, яны паветраныя, лёгкія, як правіла, перадаюць стан накіраванасці, палёту.
Скульптар упершыню заявіў пра сябе ў беларускім мастацтве ў пачатку 1970-х гадоў. Ужо больш за 40 гадоў мастак дэманструе глыбока індывідуальную пазіцыю ў мастацтве. За гады сваёй творчасці Уладзімір Слабодчыкаў займаўся самымі разнастайнымі відамі і жанрамі скульптуры — ад нацыянальна арыентаваных пошукаў да фармальных эксперыментаў. Дыяпазон яго праектаў уражвае: ад камернай пластыкі да маштабных манументальных помнікаў на радзіме і за мяжой.
Адной з цэнтральных тэм ворчасці Слабодчыкава з’яўляецца Чалавек як філасофская катэгорыя. Яго скульптуры лёгка пазнавальныя і маюць выразны сілуэт. Галоўнай адметнасцю творчасці Уладзіміра Слабодчыкава з'яўляецца яго здольнасць увасабляць не канкрэтнае, а абстрактнае або шматвобразнае паняцце.
І Мікола Бушчык, і Уладзімір Слабодчыкаў падобныя сваім кранальным стаўленнем да мастацтва. Іх творчы шлях ніколі не быў простым, але яны шмат зрабілі для нашай краіны, для беларусаў, для мастацкага развіцця кожнага з нас. Яны ўдваіх у сваім творчым жанры вынаходнікі вельмі кранальнага і важнага складніка любові да таго, што нас атачае.\
