07.02.2023
07.02.2023

Пагоня за Адэлькай (казка) + аўдыё

logo
Адукацыя і выхаванне
0
Памер шрыфта:
  • A
  • A
  • A


 

Толькі-толькі я развіталася з авечкай Адэлькай і пакіравалася ў свой бок, як пачула за спінай крыкі. «Пэўна, зноў Адэля ганяе некага са смеццем», — падумалася мне. Але насамрэч ганялі Адэлю! Два дзядзькі ў белых халатах і цётка, якая верашчала: «Хапайце яе, яна шалёная!» — ганяліся за беднай авечачкай, а тая ўцякала што ёсць сілы. Я подбегам кінулася да іх.

— Стойце! Што вы робіце? Не чапайце авечкі! — як мага закрычала я.

Пагоня спынілася. Адэля, адчуўшы жаданую палёгку, кінулася да мяне і прытулілася да маіх ног. Здаецца, ад перапуду яна нават мову страціла. Праз яе густую воўначку я адчувала, як калоціцца сэрца небаракі.

— Вы яе гаспадыня? — пацікавіўся адзін дзядзька.

Ён трымаў у руках вялікі шпрыц.

— Не, не гаспадыня, — куточкам вока я бачыла: да нас набліжаецца некалькі чалавек, што адпачывалі непадалёк і зацікавіліся пагоняй.

Пагоня за Адэлькай

Наперад вылезла цётка:

— Дык не лезьце не ў сваю справу. Гэтая авечка шалёная! Ёй трэба зрабіць укол супраць шаленства! Я ўжо ветдактароў выклікала! Яна мяне ўчора цэлы дзень ганяла, ледзь за нагу не хапнула.

— Так,— умяшаўся другі дзядзька-ветдоктар. — Глядзіце, каб яна і вас не пакусала.

— Паслухайце! Адэля — мая даўняя знаёмая, — пачала тлумачыць я. — І зусім не шалёная. Яна вельмі рахманая і зычлівая авечачка, і яшчэ — чысцёха. Гэта жанчына учора смецце пакінула на лужку, дзе Адэля пасвіцца. Вось яны і пасварыліся.

Нервовая цётка супраць «шалёнай» авечкі

Нервовая цётка супраць авечкі Адэлі

— Ды што вы кажаце! — цётка ваяўніча стала рукі ў бокі.— Я інтэлігентная асоба, а вы мяне так зневажаеце! Можа, яна вас ужо пакусала і вам таксама трэба ўкол зрабіць. Вунь, я гляджу — стужачкі ў вас аднолькава недарэчныя завязаныя. І наогул, вас тут учора не было і вы нічога не бачылі. Прэч з дарогі! — крычала цётка.

Ветдактары пагрозліва зірнулі на нас з Адэляй і ступілі крок наперад. «Ну, Адэлька, — падумалася мне міжволі, — за стужачкі асаблівы дзякуй. Трэба ж — убрала мяне стужачкамі па апошняй модзе! Да каго я зараз падобная? І як выкручвацца?» Але і выгляду не падала, што збянтэжылася.

— Падумаеш, стужкі! Мода вымагае! — трымала я абарону. — Вы можаце такія ж завязаць.  Усё лепш, чым са шпрыцом сумленную авечку па полі ганяць. Яна ўчора ветла прасіла вас абгорткі прыбраць.

Цётка аж пачырванела, торбу з рук выпусціла, нагамі затупала:

— Авантурыстка! Звязаліся з нейкай вар’яткай! Паклёп на мяне ўзводзіце! Я з раніцы да вечара пыл з ўсіх куточкаў кватэры вымятаю, падлогу мыю…

Ад гуртка, што тоўпіўся паблізу, адлучыліся два хлопцы.

— Чакайце! Мы тут учора былі. І на свае вочы ўсё бачылі!

— Што вы бачылі? — крутанулася на абцасах нервовая цётка.

— Мы бачылі, як Адэля патрабавала, каб вы за сабой смецце прыбралі, а вы яе абражалі, — не зміргнуўшы вокам паведамілі нашы заступнікі і, пачырванеўшы, дадалі: — Яна некалі і нас прывучыла за сабой прыбіраць. Але цяпер мы з ёй — добрыя прыяцелі.

— Гэтым таксама вакцына супраць шаленства не зашкодзіць, — пляснула рукамі цётка.

Адэлька і яе прыгоды

Мы загаварылі ўсе адразу. Дзядзькі са шпрыцам ужо не ведалі, каго слухаць: цётка сварыцца, я запэўніваю, хлопцы сведчаць, людзі, што стаяць вакол, прыпамінаюць падобныя выпадкі Адэльчынай барацьбы за чысціню лужка...

Адэля нарэшце аддыхалася і вытыркнулася з-за маіх ног:

— Можа, дзеля справядлівасці, вы і мяне паслухаеце? — ветла спыталася яна ў ветдактароў.

Цётка аж засіпела ад злосці, але хлопцы падтрымалі Адэлю:

— Кажы, Адэлька.

І Адэля расказала не тоячыся пра свой метад змагання за чысціню. Ветэрынары слухалі ўпярод з недаверам, а потым сталі ціха пасмейвацца.

— Каго вы слухаеце, — абурылася цётка. – Гэта нявыхаваная жывёліна! Вы мяне абражаеце!..

Адэля з годнасцю зірнула на скандальную цётку:

— Я, вядома ж, жывёла. З гэтым не паспрачаешся. А от наконт ступені выхаванасці — гэта гледзячы, з кім параўноўваць!

Тут ужо ўсе мы засмяяліся. Толькі цётка хапала ротам паветра і лыпала вачыма. Потым падхапіла торбу і кінулася прэч. Людзі, абмяркоўваючы здарэнне, пачалі разыходзіцца.

Стрэс чуллівай натуры

Стрэс Адэлькі

Адсмяяўшыся, адзін з дактароў сказаў:

— Ну і ну, Адэля. Дык ты, значыцца, «зялёная»!

— Што? — вылупіла вочы авечачка і схапілася за гламурнае люстэрка. — Усё жыццё была блакітная і раптам пазелянела!.. Што за шкодныя ўмовы! Трэба патрабаваць ад гаспадыні дабаўкі малака за шкоднасць!

Адэля круцілася перад люстэркам, трывожна высалапляла язык, адцягвала вейкі, але, урэшце, звярнула ўвагу на тое, што я ёй даводзіла:

— Адэля, з табой нічога не здарылася. Пра «зялёных» потым раскажу. Гэта арганізацыя такая.

— Вы мяне не падманваеце?

— Колер тваёй воўначкі ані не змяніўся. Нічога не здарылася.

Адэля з палёгкай паўтарыла:

— Так, нічога не здарылася, — і адразу як залямантуе: — Як гэта — нічога?! А стрэс? Я ж – чуллівая натура! — і брык на зямлю.— Ну во, ногі ад упуду адабрала. Я такое ў тэлевізары бачыла. Ратуйце мяне! — закрычала яна ветдактарам, якія ўжо пакавалі свой шпрыц у валізку, і закаціла вочкі.

Тыя зноў кінуліся да Адэлі.

— Выклікайце гаспадыню, — кінуў мне адзін, выхапіўшы танометр і слухаўкі,— і скажыце, каб захапіла з сабой даведку аб медычных прышчэпках, якія рабілі авечцы.

— Не магу, — разгубілася я, — нумара не ведаю.

Адэля расплюшчыла адно вока:

— 55 66 77 88, — прадыктавала яна і зноў адкінулася.

Я схапіла мабільны.

— Пані Гэлена,— закрычала я ў слухаўку, як толькі на тым канцы адгукнуліся. — Мы з вамі незнаёмыя, але ваша Адэля — мая прыяцелька. Дык вось, ёй дрэнна. Хутчэй бяжыце на лужок. І медычную даведку захапіце!

Чым лекаваць авечы стрэс?

Чым лекаваць авечы стрэс

Гаспадыня была вельмі кемлівая. Яна не стала задаваць лішніх пытанняў і панікаваць. Прыбегла праз колькі хвілінак і адразу кінулася да авечачкі:

— Адэлечка! А мая ты даражэнькая!

Тая нават вухам не зварухнула.

— Што з ёю, доктар?

Дактары, пераглянуўшыся, пачалі тлумачыць:

— Перанервавалася ваша авечка. Пакажыце медычную даведку, ці ўсе прышчэпкі ёй зробленыя?

Пані Гэлена падала паперку.

— Ды не хвалюйцеся так. Мы дамо ёй бюлетэнь на некалькі дзён. Вылежыцца, адпачне, і ўсё будзе добра, – запэўніў другі, выпісваючы рэцэпт, — ціск у яе нармальны. Хай пап’е ліпавай ці мятнай гарбаты. А яшчэ трэба ўнікаць стрэсаў.

— А з чаго б той стрэс? — здзівілася гаспадыня.

Адэля расплюшчыла вочы:

— Як гэта, з чаго? Ці не я вам казала, якія нервовыя ў мяне ўмовы працы? А колькі разоў прасіла службовы мабільны мне набыць, каб я патэлефанаваць магла, калі што надарыцца?..

— Мы ўжо бачым,— умяшаўся адзін з ветдактароў,— што пацыентка пачуваецца лепш. Вось, вазьміце рэцэпт на вітаміны, бюлетэнь і бывайце здаровыя.

Адэля і стрэс

Яны пайшлі.

А Адэля з дакорам глядзела на гаспадыню.

Тут ужо я ўмяшалася:

— Выбачайце, зараз я вам усё патлумачу. Ты як, Адэлька?

— Здаецца, мне лепш,— узнялася на ногі авечачка.— Толькі галава круціцца і есці вельмі хочацца. Пайду травіцы паскубу. А вы тут раскажыце, што мне сёння перажыць давялося.

Пакуль я хуценька пераказвала пані Гэлене здарэнне, Адэля са смакам скубла траўку. Але трымала вушкі чуйна і не прамінала ўплішчыць слоўца, нагадваючы пра небяспеку, якая ёй пагражала, і перажыты страх. Гаспадыня толькі вохкала ды пляскала ў далоні. Пасля заявіла, што Адэлі трэба добра адпачыць пасля перажытага і запэўніла, што сёння абавязкова набудзе ёй вітаміны. Адэля запрасіла мяне наведаць яе ў загончыку, бо ў бліжэйшыя дні на работу не пойдзе — у яе бюлетэнь. Мы развіталіся. Адэля, прыхапіўшы трафейныя часопіс, люстэрка і парасон, разам з гаспадыняй скіравалася на сваю ферму, а я – дамоў.

Ну, скажу я вам, і дзянёк выдаўся! Здаецца, добры адпачынак не зашкодзіць не толькі Адэлі. Да таго ж, пакуль мы валтузіліся на лузе, неба спрэс зацягнула цёмнымі хмарамі і пайшоў дождж. Дамоў я вярнулася змоклая да ніткі. І не дзіва — у мяне ж няма цудоўнай густой воўначкі, якая абараняла б мяне і ад сонца, і ад дажджу.

Дома я хуценька пераапранулася ў сухое, выпіла гарачай ліпавай гарбаты і набрала нумар пані Гэлены.

— Добры вечар! Даруйце, што зноў турбую. Хачу даведацца, як там Адэля.

— Дзякую,— адгукнулася гаспадыня,— з ёй усё добра, выпіла вітамінаў, заела цукеркамі, ухуталася ў плед і спіць ужо.

— Выдатна! Тады і вам добрай ночы!

— Дабранач, — адвіталася пані Гэлена.

Змушаны шопінг

змушаны шопінг

 

Назаўтра зноў ліў дождж, і я з сумам падумала, што мушу наведаць краму. Трэба ж набыць новы парасон і люстэрка. Я цэлы дзень апісвала нашы з Адэляй прыгоды, а пад вечар, калі дождж больш-менш аціх, выбралася на шпацыр.

Перш зазірнула ў краму. Доўга выбірала парасон, круціла яго ў руках, меркавала, ці будзе ён пасаваць да маёй вопраткі, потым купіла люстэрка — зноў са стразамі. «Хм, — падумала я кпліва, — відаць, гламурнасць трывае і ў маім жыцці». Зайшоўшы ў аддзел касметыкі і парфумы, я не на жарт разгубілася: «Якое ж малачко ад загару падыдзе маёй знаёмай?» Прадаўніцы адна перад адной прапаноўвалі сваю помач, а я ўпарта ад яе адмаўлялася. Чаму? А пайдзіце ў краму і паспрабуйце патлумачыць, што выбіраеце малачко ад загару для авечкі. Вас дакладна ўспрымуць за дзівачку. Пасля доўгіх перабораў сярод прадукцыі знакамітых фірмаў я спынілася на малачку для дзяцей, з не вельмі вялікай ахоўнай ступенню.

Потым на рыначку я набыла для Адэлі садавіны: чырванабокіх яблыкаў, сакавітых груш, некалькі памаранчыкаў. А яшчэ прыхапіла пакуначак свайго ўлюбёнага печыва. Ніхто ж не ходзіць адведваць хворых з пустымі рукамі. Хоць Адэля, папраўдзе, не хворая, а толькі пацярпелая ад стрэсу, прыемныя эмоцыі ёй будуць вельмі карысныя.

Таксама чытайе іншыя гісторыі пра Адэльку ад Наталлі Бучынскай:
Навагоднія выкрунтасы ў класічным стылі (казка)+аўдыё
Адэльчын кулінарны талент (казка) + аўдыё
Адэльчыны пошукі свайго прызначэння (казка)+аўдыё

Матэрыялы на сайце slushna.by носяць інфармацыйны характар і прызначаныя для адукацыйных мэтаў. Інфармацыя не павінна выкарыстоўвацца ў якасці медыцынскіх рэкамендацый. Ставіць дыягназ і прызначае лячэнне толькі ваш урач. Рэдакцыя сайта не нясе адказнасці за магчымыя негатыўныя наступствы, якія ўзніклі ў выніку выкарыстання інфармацыі, размешчанай на сайце slushna.by

0

Нарадзілася 24 лютага 1970 г. у в. Ідолта на Міёршчыне ў сям’і настаўнікаў. У 1985 г. скончыла Мілашоўскую васьмігодку, у 1987 г. Міёрскую СШ № 2. У 1993 годзе скончыла філалагічны факультэт БДУ, аддзяленне беларускай і рускай мовы і літаратуры. Рэалістка з аптымістычным ухілам. Ці аптымістка з рэалістычным светаўспрыняццем. Бывае, жыццё ўносіць свае карэктывы. Працую і жыву ў Мінску. Першая казка была надрукаваная ў газеце «Сцяг працы» (Міёрскі раён) ў 1986 г. Казкі гучалі ў радыёперадачы «Рамантыкі», друкаваліся ў дзіцячых часопісах «Вясёлка», «Островок», «Городской газете», зборніках серыі «Беларуская аўтарская казка»: «Чароўныя пацеркі», «Вежа міру», «Залаты талер» (выдавецтва «Мастацкая літаратура»), у зборніку «Блакітная кніга ў творах беларускіх пісьменнікаў» (выдавецтва «Літаратура і Мастацтва»), у зборніках серыі «Школьная Бібліятэка» – у «Зборніку апавяданняў для пазакласнага чытання вучняў пачатковай школы» і «Пакліч у госці сонца». У серыі «Казкі ХХI стагоддзя» ў 2008 г. выйшла кніга «Прыгоды маленькай Машынкі», у 2012г. – аўтарскі пераклад на рускую мову; у 2013 г. (у выдавецтве «Мастацкая літаратура») – казачная аповесць «Незабыўныя сустрэчы з авечкай Адэляй, або adeljastar@tut.by»; у 2015г. – «Атракцыёны для Вадзянікоў» – былі і небыліцы пра жыццё надводнае і падводнае». У 2016 г. яна намінаваная на прэмію Цёткі, увайшла ў шорт-ліст. 2016-2017г. – актыўны ўдзел у рэспубліканскім сацыяльным праекце «Чытаем па-беларуску з Velcom». Казкі і апавяданні друкуюцца ў часопісе «Верасень», «Бярозка», «Вясёлка», «Буся», «Качели», гучаць на радыёканале «Культура» ў перадачы «ДНК» (Дасціпныя. Нястомныя. Кемлівыя.). Асобныя казкі ўключаныя ў склад зборнікаў «Беларуская зіма», «Беларуская вясна», «Беларускае лета», «Беларуская восень» (выдавецтва «Мастацкая літаратура»), у зборнікі з серыі «Нашы сімвалы» – «Зубры-гаспадары», «Буслава айчына», «Валошка і васілёк» – працяг гісторый пра авечку Адэлю. У 2019 г. у выдавецтве «Беларусь» пабачыла свет кніга «Прынцэса Алівія і «жабіны вочкі», у 2020 – «Рыцар Квых і «жабіны вочкі». https://www.youtube.com/watch?v=ibBUfMLrMIU Дыяблог. Пра літаратуру. Госць – Наталля Бучынская
Глядзіце таксама