А яшчэ пазаўчора, у панядзелак, праязджаючы ў кабіне маршруткі (самае зручнае месца, толькі не заўсёды вольнае і не заўсёды пускаюць) побач з вадзіцелем і яго жонкай, звярнула ўвагу на людзей, якія чакалі гарадскі аўтобус на прыпынку ў вёсцы Астравы.
Некалькі жанчын ва ўзросце, з іх чатыры – у масках (што парадавала). І амаль усе – з флікерамі. Мінчане і жыхары іншых вялікіх гарадоў не разумеюць, навошта яны?! А ў нас, ведаеце, у цёмны час сутак за адсутнасць флікераў штрафуюць. Сур’ёзна. І ўжо не першы год. Хаця да распаўсюджвання каранавіруса гэта адносінаў не мае… 🙂 Але да захавання жыцця і здароўя – яшчэ як!
Хаця, вядома ж, могуць і флікеры не ўратаваць на дарозе. Як, зрэшты, і прышпільванне ў транспарце. Усё вельмі індывідуальна. Але ж лепей падстрахавацца…
Таму, як у законапаслухмянага грамадзяніна, у маёй сумцы – маскі, пальчаткі, антысептык, сурвэткі… І флікер-палоска.
А цяпер – пра раніцу ўчарашняга дня. На мяне ў масцы на прыпынку ў Чэрвені ўсё яшчэ глядзяць падазрона. А я падазрона гляджу на тых, хто кашляе ці чхае, і пры гэтым без маскі. Вось гэта, паверце мне, нашмат больш падазрона, чым чалавек, які, так бы мовіць, фільтруе… паветра. 🙂
… Пад’язджае маршрутка. Казырнае месца, на жаль, занятае. Больш за тое! На першы погляд, вольных месцаў у салоне няма. Але давядзецца ехаць стоячы, бо час падціскае.
Спыніўшыся ў сярэдзіне салона, азіраюся. І бачу, што на заднім сядзенні, разлічаным на чатырох чалавек, усяго трое. І двое з іх рассунуліся, каб вызваліць мне месца. Уціскаюся паміж імі. І нават магу спіной абаперціся на сядзенне.
Ну, як кажуць, лепей дрэнна ехаць, чым добра ісці! 🙂 Да таго ж, цёпла… Але… Сусед справа пачынае кашляць! 🙁 Так, я ў масцы, але ж адлегласць у некалькі дзясяткаў сантыметраў. Ціха злуючыся ў душы, еду…
Трое чалавек едуць стоячы. Але калі на палове шляху, у Смілавічах, тры чалавекі выходзяць, у тым ліку адзін – з адзіночнага сядзення… Я імгненна пераскокваю туды! Яно-то нязручнае, бо палову месца для ног займае кола… Затое я адна! А адзін з трох сядае на маё месца… Ну, як сядае… Напалову, як высветлілася…
Прыжмурыўшы вочы, спрабую прыснуць. Але што гэта?! Цяпер хтосьці кашляе мне ўжо ў левае вуха. Нічога не разумею… Сусед праз праход?! Але там жанчына, і яна далекавата. А кашаль мужчынскі…
Скасавурыўшыся, знаходжу крыніцу кашлю! Той таварыш, што ўладкаваўся на маім месцы… Гэта я з не дужа мажнай камплекцыяй уціснулася і спіной прыхінулася да сядзення. А плячысты таварыш пасадзіў толькі сваю пятую кропку! А сам літарай «зю», фактычна верхняй часткай тулава, – паралельна падлозе. І дастае практычна да майго вуха. Наколькі можна, адхінаюся і адварочваюся да акна. Едзем.
У Прывольным выходзіць два чалавекі, паміж якімі я сядзела спачатку. Кашлюн (вядома ж, без маскі!) перамяшчаецца за маю спіну. А ў хуткім часе і сам выходзіць – на прыпынку «14-ы кіламетр». Далей едзем ужо ў цішыні. Ні масак, ні кашлю… 🙂
Метро. Традыцыйна ў вагоне людзей у масках няшмат. На адной са станцый заходзіць мама з дзяўчынкай 8-і ці 9-і гадоў. Дзяўчынка становіцца побач са мною, трымаецца за поручань. Яе твар фактычна на ўзроўні майго.
І яшчэ не праехаўшы і адной станцыі, яна… пачынае кашляць!!! 🙁 І мама, і дачка – без масак. Наколькі магчыма, адварочваюся ў іншы бок. Ды што гэта сёння за «шанцаванне» такое, а?! І з кожным днём будзе ўсё горш і горш… 🙁 Прасі людзей, не прасі… Вось не паклапоцяцца ні пра сябе, ні – тым больш! – пра іншых…
Нарэшце – аўтобус. Як заўсёды, досыць вольны. Ужо можна было б і маску зняць, але традыцыйна свой адзін прыпынак праязджаю ў ёй. А затым ужо на вуліцы здымаю акуратна і хаваю ў пакецік. Уф… Свежае паветра.
А вось жа недарэмна Міністэрства аховы здароўя днямі зацвердзіла метадычныя рэкамендацыі па прафілактыцы COVID-19… Сярод якіх – і падаленая праца. Там, дзе ёсць магчымасць яе арганізаваць…
Зусім нядаўна знаёмыя здзіўляліся, чаму каранавірус распаўсюджваецца і ў невялікіх населеных пунктах. Маўляў, разам не збіраюцца… У масавых мерапрыемствах не ўдзельнічаюць.
Дазвольце адну маленькую ілюстрацыю. Таксама назіранне з маршруткі, але ўжо чацвярговай вечаровай.
… Як параненая рысь вылятаю з метро і бачу, што на светлафоры стаіць не мая, а яшчэ папярэдняя па часе маршрутка. Лячу на аўтобусны прыпынак, на якім на здзіўленне вольна, і галасую. Вадзіцель паказвае жэст «месцаў няма», але спыняецца. Уціскваюся ў перапоўненую машыну, услед за мной мажная жанчына, якая перадае грошы да вёскі Валевачы, што знаходзіцца за Смілавічамі.
Павярнуцца асабліва няма як. Жанчына за маёй спіной і плячом пачынае падкашліваць і смаркацца. А цяпер – увага! Смарканецца, вытрэ нос пальцамі (!) і бярэцца за поручань. І так некалькі разоў на працягу 20 хвілін язды да Смілавічаў, дзе вызваляюцца месцы і мы садзімся.
Жыхарка Валевачоў – без маскі. Без антысептыку. Без элементарнай насоўкі, папяровай сурвэткі і г.д. Нармалёва ў наш час?! І думаеце, гэта адзіны падобны выпадак?!
Калі, ну калі многія пачалі вось так чхаць-кашляць-смаркацца на навакольных, як пры звычайным грыпе, зусім не адчуваючы асаблівай небяспекі?! Няўжо вялікія лічбы захварэлых на каранавірус і памерлых падчас першай хвалі пандэміі нічаму не навучылі?! Альбо хтосьці думае, што ў яго – дзевяць жыццяў?!
Але так можа быць хіба ў камп’ютарнай гульні. А жыццё ў кожнага – адно. І здароўе, якое пахіснулася, аднавіць не так ужо і проста. Альбо зусім немагчыма.
І што мы свядома робім са сваім жыццём?! І чаму хтосьці вырашыў, што з-за ўласнай абыякавасці ён мае права заражаць іншых?! Паўтару вядомае з сеціва, вельмі актуальнае: а можна, я сама буду вырашаць, захварэць мне на каранавірус ці не?!
Падпісвайцеся на наш канал у Telegram, групы ў Facebook, «УКантакце», у «Аднакласніках» – і будзьце ў курсе свежых навінаў! Толькі цікавыя відэа на нашым канале YouTube, далучайцеся!
