Прыязджаючы ў любы горад альбо мястэчка, чалавек абавязкова знаёміцца са скульптурным стылем той мясцовасці, у якую патрапіў. Часам бывае, што скульптурныя аб’екты пэўных гарадоў так моцна западаюць у душу, што менавіта, каб зноў убачыць іх, мы вяртаемся ў чарговы раз у гэтае месца. А які ж скульптурны стыль у нашай сталіцы? Як можна ахарактарызаваць скульптуру Мінска, наколькі яна шматгранная і цікавая? Адказы на гэтыя пытанні можна знайсці на выстаўцы «Скульптура – гораду», якую днямі адкрылі ў Палацы мастацтваў.
У экспазіцыі праекта прадстаўлены скульптурныя творы, якія з’явіліся на вуліцах і плошчах сталіцы ў апошнія дзесяцігоддзі. Гэта помнікі, мемарыялы, прысвечаныя жыхарам горада і героям краіны, яе знакавым падзеям. Гэта шэраг новых вобразаў, без якіх ўжо не ўявіць аблічча нашага Мінска. Устаноўленыя ў грамадскіх прасторах, многія з гэтых твораў прадстаўлены ў экспазіцыі выстаўкі на фотаздымках і ў мадэлях.
Аўтары выстаўкі вядомыя: Іван Міско, Аляксандр Фінскі, Уладзімір Жбанаў, Андрэй Асташоў, Яўген Колчаў, Сяргей Бандарэнка і інш.
Значную частку экспазіцыі займаюць скульптуры і скульптурныя кампазіцыі, якія прапануюцца для ўстаноўкі ў гарадской прасторы: напрыклад, помнік Льва Гумілеўскага «Уладзімір Караткевіч», фантан «Храм дажджу» Аляксея Сарокіна.
Скульптар Іван Арцімовіч на адкрыцці праекта адзначыў, што выстаўка задумвалася і ажыццяўлялася як своеасаблівае даследаванне, таму так шмат на ёй прадстаўлена аўтарскай скульптуры, якая з'яўляецца носьбітам няхай не вельмі буйных, але тым не менш значных ідэй і філасофскага, і бытавога характару.
Значную частку экспазіцыю займаюць творы, якія зараз праектуюцца і прапануюцца аўтарамі для ўстаноўкі ў той ці іншай архітэктурнай ці прыроднай грамадскай прасторы. Вялікая ўвага надаецца вырашанай ў адметнай манеры асобнай аўтарскай скульптуры.
Яна выкананая ў розных стылях і накірунках, дыяпазон яе пластычных сродкаў – ад рэалістычнага да гратэскнага, абстрактнага, асацыятыўна-вобразнага.
Калі прайсціся па залах і паглядзець работы, то можна заўважыць, што творы рэалістычнага характару або прысвечаныя нацыянальнай тэматыцы суседнічаюць з абстрактнымі, яны чапляюць незвычайнасцю форм. І як тут не пагадзіцца з тым, што сучасная архітэктура патрабуе пэўных рашэнняў у арганізацыі асяроддзя навокал.
Мяняецца аблічча горадоў, у тым ліку і Мінска – пашыраюцца вуліцы і плошчы, архітэктура паўстае ў новых матэрыялах і формах. Беларуская скульптура змяняецца разам з часам, прапаноўваючы сучаснаму гораду свае варыянты мастацкага напаўнення яго прасторы.
У кожнага аўтара сваё ўяўленне прасторы, дынамікі, вобраза, свая непаўторная мастацкая мова — яны вызначаюцца нацыянальнымі традыцыямі і характарамі, светаадчуваннем творцаў і іх разуменнем жыцця, іх прыродай і гісторыяй. Таму прадстаўленае на выстаўцы мастацтва немагчыма назваць аднатыпным.
Наведвальнікі выстаўкі могуць убчачыць новыя работы як вядомых айчынных скульптараў, так і маладых аўтараў — усе яны вельмі па рознаму вырашаюць агульную тэму – ад абстрактных, сімвалічных вобразаў са шкла і пластыку да звыклых фігуратыўных аб’ектаў з бронзы і каменя.
Увогуле скульптура як старажытнага, так і сучаснага Мінска — абсалютны феномен. Горад запамінаецца з першага наведвання і становіцца дарагім сэрцу. Трэба адзначыць, што ў сучасным свеце скульптура можа быць асэнсаваннем любой тэмы і праблемы. Вельмі важнай з’яўляецца партрэтная скульптура, якой у Беларусі надаюць вялікае значэнне. Імёны знакамітых людзей, што ўнёслі ўклад у развіццё краіны, гучаць праз розныя скульптурныя матэрыялы, упрыгожваючы прастору і нагадваючы грамадству пра ўнікальнасць нашай спадчыны.
Як і любы іншы кірунак мастацтва, скульптура не з'яўляецца нечым нерухомым, застылым. Спадарожнічаючы жыцці свайго народа, яна развіваецца, змяняецца, перажывае тыя ж гістарычныя ўзрушэнні і зрухі, што і сам народ, становіцца вобразным адлюстраваннем яго думак, пачуццяў, светасузірання. Таму яе трэба аналізаваць.
Скульптуры, як і іншыя арт-аб'екты, патрэбны гарадам. Як элементы прасторы, яны насычаюць яго не толькі інфармацыйна, але і эмацыйна, становячыся месцам рэакцыі і асмыслення.
Гарадскому жыхару важна пераключаць увагу, забываць аб тым, што яго гняце, трывожыць. Выдатнаму філосафу Дэні Дзідро належыць выказванне: самая шчырая эмоцыя — гэта здзіўленне. Чалавеку важна захаваць гэтую здольнасць, таму што яна кажа пра тое, што ён жывы, не закасцянеў знутры. Чым больш ён дзівіцца, тым больш эмацыйных адкрыццяў здзяйсняе.
https://bel.24health.by/mova-lyudskix-pachuccyau-chym-urazhvae-vystauka-skulptury-grafiki-alyaksandra-finskaga/
