Тым больш, што сяброўка-каляжанка папрасіла закрануць гэтае пытанне. Маўляў, што ў асобных раёнах Мінска з вадой такое? Што не так з яе якасцю?! «Мы тут сваё экалагічнае расследаванне праводзім, – тлумачыць яна. – Калі п’еш каву ці гарбату – усё нармалёва. Нічога такога не адчуваецца. А як пакаштавалі халодную гатаваную…
Дык, цытуючы Якуба Коласа, «паскудства, брат, і не пытайся!» Спачатку грашылі на электрычны чайнік, параўноўвалі беларускі і кітайскі. Не, розніцы няма. Затым пра фільтры падумалі. Тады проста бралі з-пад крана. Усюды смак нейкі хімічны і цяжкі. Не насычае і задавальнення ад смаку чыстай вады не дае».
Ну, не ведаю наконт Мінска. На працы ў нас фільтр, і смак вады добры. Нават тут павялічыла яе спажыванне – чыстай негатаванай. Хутчэй за ўсё, і ў старых трубах справа, і ў крыніцы, адкуль тая вада паступае, і ў наяўнасці ці адсутнасці станцыі абезжалезвання…
А вось у нас у Чэрвені ваду з-пад крана не тое што піць немагчыма, а ўвогуле… Яна рыжая, з колькасцю жалеза, якое ў разы перавышае норму. Гадоў дзесяць таму ці больш нам ужо абяцалі будаўніцтва станцыі абезжалезвання. Неяк наш горад быў ёю абыдзены, як у свой час чыгункай – нават міма не прайшла.
І вось усё абяцаюць-абяцаюць, абяцаюць-абяцаюць… Ужо, здаецца, зараз і за праект узяліся. Але факт застаецца фактам: нас у праграме «Чыстая вада» ўсё адсоўвалі і адсоўвалі на апошняе месца. Крыўдна. Тым больш, што псуюцца электрапрыборы, а рэчы белага колеру, якія памыеш некалькі разоў, губляюць свой выгляд. Я ўжо не кажу, як часта трэба чысціць сантэхніку!
Добра, што ў свой час з’явілася некалькі фірмаў, якія прапаноўваюць рэгулярна набываць ваду, здабытую глыбока пад зямлёй, у вялікіх, пад 19 літраў, бутлях і ручныя помпы да іх. Ужо нават і не прыгадаю, колькі гадоў карыстаемся гэтымі паслугамі.
Мяняліся людзі, якім можна было замаўляць замену бутляў, але штораз перадавалі нумары тэлефонаў адно аднаму. У рэшце рэшт, зараз ваду можна заказваць 2 разы на тыдзень у фірме, што знаходзіцца ў суседнім горадзе. Малайцы яны, працуюць, як гадзіннік!
Так, грошы трацяцца. Але што зробіш? Не хочацца ж, каб унутры цела выглядала, як чайнік, у якім рэгулярна гатавалася вада з-пад крана. Суцэльная іржа! І – так. Электрычных чайнікаў, нягледзячы на рэгулярную ачыстку знутры, сыходзіла раней вельмі шмат.
А ваду ў бутлях прапануюць розную – звычайную і насычаную мікраэлементамі. Ад першай у чайніку ўсё роўна з’яўляўся лёгкі накіп, хаця і праз значна большы час. Ад другой накіпу практычна няма (я спадзяюся, бо чайнік са свістком для газавай пліты ў нас унутры чорнага колеру – не дужа-то разгледзіш!). А вось на смак яна, вядома ж, не крынічная. Давялося прывыкаць. Але я зараз п’ю яе спакойна, а брат кажа, што горкая.
Эх, а якая вада з чароўнай мясціны, што называецца “Сем крыніц” і знаходзіцца на Бярэзіншчыне! Некалі ездзіла туды на экскурсію з Чэрвеньскім лясгасам, які ўключыў гэтае месца ў адзін са сваіх экалагічных маршрутаў. Да таго ж, яе лічаць за лекавую, асабліва для вачэй. Вам цікава? Магу распавесці пазней у асобным матэрыяле. Да гэтага часу пад уражаннем…
А вяртаючыся да тых бутляў з вадой, што рэгулярна замаўляю… Вядома ж, гэта ідзе толькі на “папіць”, гарбату-каву… На супы-кашы ды іншае вада больш простая, але таксама не з-пад крана. Калі мы яшчэ шмат ездзілі ў вандроўкі па Беларусі, пабылі і ў Косаўскім палацы – да яго рэстаўрацыі. Дык вось там абапал дарогі, што ідзе ўгору, вельмі шмат знаходзілася кавалкаў крэмнію. А ён, як сцвярджаюць вучоныя, добра ачышчае ваду. Вось і стаяць у нас на кухні трохлітровыя слоікі вады з крэмніем на дне.
А збаны-фільтры – гэта, аказваецца, дорага! Хаця таксама пэўны час былі ва ўжытку, і, здаралася, аднаго фільтра на месяц і не хапала. З шунгітам вельмі падабаўся… І вада сапраўды была мяккая…
Памятаю, як нядаўна шмат скардзіліся на праблему бруднай вады ў кранах жыхары вёскі Возера, што на Уздзеншчыне. Цікава, ці змянілася там сітуацыя. Бо ўсё, як заўсёды, упіралася ў грошы – на нармалёвую свідравіну.
А якая вада ў вас дома, шаноўныя сябры?! Ёсць праблемы з яе якасцю? І як вы спраўляецеся?
