8 снежня ў інфармацыйна-выставачным цэнтры Цэнтральнай навуковай бібліятэкі імя Якуба Коласа Нацыянальнай акадэміі навук Беларусі адбылася вечарына памяці беларускага пісьменніка, перакладчыка, драматурга, літаратуразнаўца, кандыдата філалагічных навук, кампазітара, барда Сержа Мінскевіча (12 лютага 1969, Мінск — 8 чэрвеня 2022, Мінск).
Мінула паўгода пасля раптоўнай смерці Сержа, і сябры сабраліся, каб згадаць добрым словам цудоўнага чалавека і яскравага творцу. На зладжанай у бібліятэцы выстаўцы экспанавася багатая літаратурная і навуковая спадчына, пакінутая ім: кнігі, публікацыі ў літаратурных і навуковых часопісах, пераклады.
На памяць пра Сержа Мінскевіча са сваёй кніжнай паліцы вазьму кнігі, напісаныя ім для дзяцей.
Кнігі для дзяцей
Сярод іх першая — славутая «Прыгоды Какоса Маракоса». Гэтую сапраўды вядомую і любімую не адным пакаленнем беларусаў казку я маю ў зборніку «Вежа міру» (Мінск, «Мастацкая літаратура», 2007). Першапачаткова ж Какос-Маракос выдаваўся кніжкай-расфарбоўкай, а ў 2015 годзе «Мастацкая літаратура» выпусціла палепшанае выданне «Вялікія прыгоды Какоса Маракоса» (вершаваная казка, дзіцячая энцыклапедыя-даведнік па марской фауне) — багатае на ілюстрацыі, з даведачнымі нататкамі.
Што ж за даведкі спатрэбіліся казцы?
Буль-буль-боўць — Какос круціўся,
Мыўся, мыўся — узмацніўся.
І бадзёры, і прыгожы,
Хто ж такога пераможа?
Быў звычайным ён Какосам
Стаў Какосам Маракосам…
І вось гэты незвычайны Какос вандруе па акіяне! Якія толькі пагрозы не падпільноўваюць яго: і Акула, і Рыба-меч, і Электрычны Скат — не пералічыш акіянскіх жыхароў, ахвотных праглынуць апетытнага на выгляд Какоса! Але ён той яшчэ спрытнюга, ад усіх збягае – каб дасягнуць вострава і там прарасці новай пальмаю! А пакуль доўжыцца поўнае рызыкоўных прыгодаў падарожжа, чытачы кнігі могуць даведацца навуковыя звесткі і пра акулу, і пра рыбу-пілу, і пра электрычнага ската…
«Чароўная Крыніца, ці як навучыць дракона чысціць зубы» (Мінск, «Мастацкая літаратура», 2011) — меньш вядомая, але не меньш цудоўная казка Сержа Мінскевіча. Разбойнік Буруба-Рубуля слугуе дракону Зіхтоку і адвозіць яму на спажыву красуняў. Прынцэса Альдора, якой не вельмі радасна было трапіць у страўнік людажэрнай пачвары, збягае ад Буруба-Рубулі. Фея зачароўвае яе і ператварае ў казулю… Хочаце даведацца, ці стала Альдора зноў дзяўчынай — чытайце казку! Мяркую, у бібліятэках яе магчыма знайсці. Разам з адказам на пытанне пра Альдору дарослыя і дзеці атрымаюць проста неверагоднае, бо казачнае, тлумачэнне, чаму псуюцца зубы і як можа слугаваць людзям утаймаваны дракон!
«Усмешка жалобнай каралевы, альбо Таямніца магнітнага замка» (аповесць легендарных часоў, фэнтэзі; Мінск, «Мастацкая літаратура», 2013).
«Перад вамі — «аповесць легендарных часоў». «Аповесць», бо гэта займальная, захапляльная гісторыя. «Легендарных часоў», бо ў ёй апавядаецца пра падзеі, якія адбываліся ў запаветным мінулым нашай часціны населенага свету, у паўміфічных краінах, дзе пралягалі шляхі-дарогі адважных вандроўнікаў.
Гэта фэнтэзі, з квестам і экшэнам, з паданнямі і экзотыкай. Яго героі трапляюць у драматычныя, камічныя і часам у вельмі небяспечныя сітуацыі. Ім давядзецца разгадаць шмат таямніц і вытрымаць неверагодныя выпрабаванні», — паведамляецца ў анатацыі да кнігі.
Мастак Дроздзіч, Палямон і сыны, кот Міаммурмарор, пустагаловы злыдні… каго і чаго толькі няма ў дзівосным свеце, створаным казачнікам! Трапіш у гэты свет – і прапаў, пакуль да апошняй старонкі кнігі не дойдзеш!
Так і са мной было! Але маё асабістае знаёмства з гэтым творам пачалося з таго, што аднойчы Серж даў мне пачытаць толькі скончаны рукапіс «Усмешкі…» Я пачала чытаць рукапіс, сеўшы ў трамвай. У выніку знайшла сама сябе на канцавым прыпынку — а мелася выйсці праз два: зачыталася і на ўсё забылася.
У тую пару я працавала ў часопісе «Бярозка»і, натуральна, адразу ж пазнаёміла рэдакцыю з цудоўным творам. «Друкаваць тэрмінова!» —вырашылі дружна.
У хуткім часе ўрыўкі з «Усмешкі...» з ілюстрацыямі Мікалая Казлова і Наталлі Суставай пачалі друкавацца ў часопісе «Бярозка». Часопіс, не вялікі па аб'ёму, выходзіў раз на два месяцы, таму публікацыяй першых раздзелаў «Бярозка» абвясціла пра з'яўленне цудоўнага айчыннага фэнтэзі, а часопіс «Маладосць», больш прыстасаваны для друкавання вялікіх твораў, прадоўжыў публікацыю.
Серж не забыўся пра маё захопленае чытанне рукапісу. Па выхадзе кнігі, незадоўга да прэзентацыі, мы выпадкова сустрэліся з ім ці то ў пятай бальніцы — я там леквалася, а Серж да некага знаёмага наведваўся. Ён так узрадваўся, пабачыўшы мяне ля ліфта, і з такім імпэтам пачаў запрашаць на імпрэзу — што зусім не чуў маіх слоў пра тое, што наўрад мяне да прэзентацыі выпішуць. Мне выдае, ён наогул так і не зразумеў, што я ў бальніцы не ў ролі наведвальніцы. Ён толькі паўтараў: «Спадарыня Алена, ну вы ж — першая рэдактарка-чытачка! І першай «Усмешку...» надрукавалі! Раскажыце, як у трамваі ехалі!»
Серж быў такі ўзрушаны выхадам кнігі, апантаны падрыхтоўкай да прэзентацыі — дробязі жыцця яму не чуваліся.
Я адмыслова згадала гэты выпадак з жыцця: хачу зазначыць, што Серж Мінскевіч заўжды быў апантаны стваральным настроем! І гэтая энэргетыка пульсуе ў яго казках: чытайце і натхняйцеся, беларусы!
Спадзяюся, некалі пашчасціць і замежнікам: творы Сержа Мінскевіча перакладуць і будуць перад усім светам выхваляцца: вось якіх цудоўных дзіцячых пісьменнікаў мы маем!
https://bel.24health.by/svyaty-mikalaj-dzed-maroz-santa-klaus-albo-zyuzya-padrabyazna-pra-adrozneni-zimovyx-charaunikou/
