31.03.2021
31.03.2021

З Днём народзінаў, вежа! Эйфелева… :)

logo
Думкі ўслых
0 43
Памер шрыфта:
  • A
  • A
  • A

Штосьці апошнім часам прабіла на ўспаміны пра Парыж... А што яшчэ рабіць падчас пандэміі каранавіруса і адсутнасці магчымасцяў вандраваць па свеце? Толькі прыгадваць, як гэта было. А што тычыцца Парыжа, дык тут нагода за нагодай. Вось сёння – выдатная проста: свой Дзень народзінаў святкуе… Эйфелева вежа. Не юбілей, не! 132 гады спаўняецца «жалезнай лэдзі». І самы час успомніць, як я пабачыла яе на свае вочы. 🙂 Але напачатку – крыху гісторыі.

Эйфелева вежа. Парыж.

«300-метровая вежа» – так досыць сціпла назваў уласную канструкцыю Гюстаў Эйфель. Хаця дакладная яе вышыня – 324 метры. А будавалася яна, калі верыць звесткам у сеціве, 2 гады 2 месяцы і 5 дзён. І ўдзельнічалі ў гэтым (як сімвалічна!) 300 рабочых.

Самае цікавае, што вежа задумвалася, як канструкцыя… часовая. Яна павінна была стаць уваходнай аркай Сусветнай выставы 1889 года. А зрабілася сімвалам Парыжа. Назаўсёды.

… Яна нечакана паўстала перад намі. І дружнае «А-ах!» праляцела па аўтобусе. Тыя, хто сядзеў з другога боку, кінуліся на гэты – хутчэй фатаграфаваць. Як быццам мы вось так, на імгненне, пабачылі яе першы і апошні раз… 🙂

Эйфелева вежа. 2006 год.

Але перш чым мы наблізіліся да вежы ўшчыльную, добра і доўга павандравалі вакол падчас аглядавай аўтобусна-пешаходнай экскурсіі. І штораз Эйфелева вежа адкрывалася з новага ракурсу. Здорава!

А затым нас чакала экскурсія непасрэдна на вежу. Пакуль экскурсавод хадзіла за білетамі для групы, мы стаялі пад Эйфелевай вежай. Практычна ўвесь час – з задранымі галовамі, разглядаючы яе карункі. Сказаць, што там было шмат людзей, – гэта не сказаць нічога! І ўсё ж прасторы хапала. А па адчуваннях… Такая свабода… Словамі не апішаш!

Наша чарга падышла даволі хутка. І ўнутры нас чакаў першы сюрпрыз. Шкляны ліфт! Даволі аб’ёмны. І калі ён паехаў уверх… Здаецца, вішчалі ўсе! 🙂 Сапраўды, падарожжа – дух захоплівае! І ад вышыні, і ад прыгажосці, і ад абсалютнай нерэальнасці таго, што адбываецца. Дайце за што-небудзь ухапіцца! За паветра трымацца няёмка! 🙂

І вось мы – на другім узроўні. На трэці ніхто з групы падняцца не адважыўся. 🙂 Нам прызначылі час, калі мы павінны былі спусціцца да падножжа вежы. А пакуль… Пакуль перад намі ляжаў увесь Парыж! Белы-белы, светлы, урачысты, загадкавы, узвышаны, рамантычны… І здаецца, што ён цалкам быў – наш. Толькі наш! 🙂

Эйфелева вежа. Від на Парыж.

Стаіўшы дыханне, мы вандравалі па вежы, разглядаючы горад ва ўсіх накірунках. І фатаграфавалі, фатаграфавалі… Хто ведае, магчыма, я тут больш ніколі не буду. Таму трэба запамінаць неверагодныя адчуванні, каб пасля беражліва захоўваць і прыгадваць так часта, як гэтага захочацца. Ну што ж, атрымліваецца. Пятнаццаты год… 🙂

Зразумела, што знаходзіліся мы на вежы столькі, каб спусціцца да прызначанага часу ўпрытык. Але тут – сюрпрайз! Чарга да ліфтаў – у-у-у-у-у… А мы – турысты вельмі адказныя, наша выпадкова створаная, але дружная кампанія нідзе і ніколі не спазнялася…

– А давайце спусцімся па лесвіцы! – прапанавала адна новая знаёмая.

– А давайце, – падтрымалі астатнія.

Я падазрона скасавурылася ў бок зямлі… Зрабіла літаральна пару крокаў па высокіх прыступках. Села… І мяне ўжо дамкратам было не падняць! Не-не-не! З такой вышыні – пешшу?!

Эйфелева вежа. Парыж у юбілейны год.У выніку дзве дзяўчыны ўсё ж паспяхова спусціліся па лесвіцы, а мы з маёй напарніцай на крэйсерскай хуткасці ўрэзаліся дзесьці ў сярэдзіну натоўпу ля ліфтаў, праігнаравалі абурэнне кітайцаў, якіх літаральна адштурхнулі (але прабачэння папрасілі, па-беларуску)… Аднымі з першых заскочылі ў наступны ліфт. І…

У нас засталося нават крыху часу да прызначанага! 🙂 Каб зноўку пастаяць з задранымі галовамі і палюбавацца на вежу знізу. А пасля, адбегшыся крыху, зрабіць здымак, які я для сябе назвала так: «Дацягнуцца да Эйфелевай вежы, альбо Парыж у юбілейны год». Ён і зараз стаіць у мяне на стале. І хто сказаў, што мары не спраўджваюцца?!

Праўда, наконт вядомага «Пабачыць Парыж і памерці»… Магло б спраўдзіцца. Але вось лёс такі.

… Па прыгарадзе Парыжа ў пошуках нашага гатэлю мы блукалі доўга. Было даволі позна, усе стаміліся, нерваваліся, капрызілі… А калі нашыя вадзіцелі-палякі пачалі распытвацца дарогу ў мясцовых… Ой-ёй, што тут усчалося ў аўтобусе!

І толькі наступнай раніцай экскурсавод распавяла, чаму вадзіцелі былі, мякка кажучы, няўважлівымі. Аказваецца, літаральна за гадзіну ці пару гадзін да таго, як наш аўтобус праехаў па трасе, здарылася аварыя з турыстычным аўтобусам з Расіі. З фуры, якая ехала паперадзе яго, раптоўна вываліўся на дарогу груз. Аўтобус перакуліўся.

Адзін з вадзіцеляў (таксама паляк) і, здаецца, экскурсавод загінулі. Многія пасажыры атрымалі траўмы. Нам жа ў гэты дзень нічога не расказалі, каб не нерваваць. А ўяўляеце, што дома было з нашымі блізкімі, якія пачулі пра тую аварыю?! Пакуль мы ні азваліся… А ў 2006-ым – самі ведаеце, як было з інтэрнэтам. Ніяк… Падключалі дарагі смс-роўмінг…

Маладую пару мы на наступны дзень сустрэлі ў краме «Іў Рашэ» на Елісейскіх палях. Пачулі рускую гаворку, пабачылі крывавыя драпіны на твары і руках – і здагадаліся, што яны з таго аўтобуса… А маглі б там ехаць і мы…

Але не будзем пра сумнае! У Эйфелевай жа вежы – свята! І ў той жа дзень якую яе, шматаблічную, мы ўбачылі!

У нас была запланаваная экскурсія на карабліку (штосьці пасля першай замежнай вандроўкі, якая была ў Чэхію, мяне так і цягне называць яго плавідлам!). Пачынала ўжо цямнець…

Эйфелева вежа. 2006 год.

На берагах Сены было шмат людзей. Хтосьці сядзеў, звесіўшы ногі над вадой, хтосьці граў на гітары… Шмат дзе танчылі… Гэта было так рамантычна і прыгожа!

І тут прама па курсе Эйфелева вежа ўспыхнула! Яна запаліла свае агеньчыкі і пачала свяціцца-пералівацца, бы навагодняя ёлка! Яшчэ ніколі ў жыцці я не бачыла такога грандыёзнага відовішча! Ваў-ваў-ваў! І ўсе з фотаапаратамі адразу ж кінуліся фатаграфавацца на яе фоне… 🙂 І фатаграфаваць «жалезную лэдзі» асобна. І пагэтуль яе фота ў агеньчыках – маё самае любімае!

З Днём народзінаў, дарагая наша Эйфелева вежа! Радуй усіх, «жалезная лэдзі», яшчэ доўга-доўга – сваёй веліччу, убранствам, таямнічнасцю, рамантычнасцю… І дзякуй за тое, што ты здарылася ў маім жыцці! Віват, Парыж! Віват, Эйфелева вежа! 🙂

Фота аўтара і з адкрытых інтэрнэт-крыніц.

Матэрыялы на сайце slushna.by носяць інфармацыйны характар і прызначаныя для адукацыйных мэтаў. Інфармацыя не павінна выкарыстоўвацца ў якасці медыцынскіх рэкамендацый. Ставіць дыягназ і прызначае лячэнне толькі ваш урач. Рэдакцыя сайта не нясе адказнасці за магчымыя негатыўныя наступствы, якія ўзніклі ў выніку выкарыстання інфармацыі, размешчанай на сайце slushna.by

0 43

Журналіст, блогер. Вышэйшая філалагічная адукацыя. У 1996 годзе скончыла Беларускі дзяржаўны педагагічны ўніверсітэт імя Максіма Танка (дыплом з адзнакай) па спецыяльнасці «беларуская мова і літаратура». З 2003 па 2005 год па ўласнай ініцыятыве вучылася дыстанцыйна ў Еўрапейскай школе карэспандэнцкага навучання, маю пасведчанне аб заканчэнні курсу «Журналістыка». У журналістыцы – з 2001 года. Працавала загадчыкам аддзела пісьмаў і масавай работы, журналістам у газеце «Раённы веснік» (г.Чэрвень), уласным карэспандэнтам абласной газеты «Мінская праўда» па Чэрвеньскім, Уздзенскім і Старадарожскім раёнах. З 2018 года – рэдактар, аўтар блога «Думкі ўслых» на сайце "Слушна".