Архив постов: Верасня 2024

Свята хлебаробаў «Дажынкі» — гэта асаблівая падзея, якая завяршае важны этап сельскагаспадарчага года. Здаўна людзі з вялікай павагай ставіліся да хлеба. Колькі працы затрачваецца, перш чым ён трапляе да нас на стол, ведаюць працаўнікі сяла. Сёння яны — галоўныя героі, бо ў тэрмін і без страт убралі збожжа для сваёй краіны.

28 верасня ў Віцебскай вобласці дадзены старт раённым святам «Дажынкі-2024». Першым свята працаўнікоў сяла прыняў гарадскі пасёлак Бешанковічы.

Да ўшаноўвання працаўнікоў сяла гарадскі пасёлак рыхтаваўся грунтоўна. Цяпер у Бешанковічах з'явіўся мемарыял у памяць аб падзеях Вялікай Айчыннай вайны. Створаны камфортныя ўмовы для жыцця, працы, адпачынку. Такая дапамога дае новы імпульс развіццю ўсяго раёна.

На свята прыехалі нямала расійскіх гасцей. Побач мяжа, і многія скарысталіся магчымасцю акунуцца ў гэтую незабыўную атмасферу ўнікальных звычаяў.

Так, у сярэдняй школе №1 пасля мадэрнізацыі адкрылі стадыён, дзе ўладкавалі індывідуальныя пляцоўкі для футбола, валейбола і баскетбола. Пад падстрэшкамі размясціліся вулічныя трэнажоры, зона для варкауту. Для зручнасці балельшчыкаў устанавілі трыбуны.

Каля Бешанковіцкага раённага гісторыка-краязнаўчага музея адкрылі славутаму партызану Паўлу Раманаву. Ён камандаваў брыгадай, з поспехам змагаўся супраць акупантаў і загінуў у баі ўсяго за некалькі месяцаў да вызвалення Беларусі. У гасці у Бешанковічы прыехалі прадстаўнікі Геленджыка — горада-пабраціма Віцебска. 28 верасня ім перадалі памятныя знакі — камяні-валуны, якія сімвалізуюць агульныя подзвігі брацкіх народаў у гады Вялікай Айчыннай вайны.

Народныя песні, прыпеўкі, імправізаваныя сцэнкі, беларускія касцюмы і пачастункі — так сустракалі гасцей тэматычныя падворкі. Жыхары і госці змаглі зазірнуць да іх і атрымаць асалоду ад святочнай атмасферы.

Разынкай праграмы стала выстаўка караваяў. Яркія колеры і незвычайныя формы — усе раёны Віцебскай вобласці да брэнду «Дажынак» паставіліся крэатыўна.

Галоўная падзея свята прайшла ў цэнтральным парку, дзе ўрачыста назвалі імёны пераможцаў раённых спаборніцтваў. За дасягненне высокіх паказчыкаў па ўборцы ўраджаю ім уручылі спецыяльныя ўзнагароды. Аграрыі прызнаюцца, заўсёды прыемна атрымліваць станоўчую адзнаку сваёй працы

— Віцебшчына вядома сваімі складанымі кліматычнымі ўмовамі, — падкрэсліў падчас візіта ў Бешанковічы міністр сельскай гаспадаркі Беларусі Анатоль Ліневіч. —  Тым не менш людзі  такой працы павінны быць заахвочаны, яны зрабілі сваю справу, робяць заклад у будучыню, на наступны ўраджай. І я ўпэўнены, што вынік будзе. Таму мы абавязкова павінны іх павіншаваць і падзякаваць за такую добрую працу

Адкрылі у Бешанковічах адрэстаўраваную музычную школу, якую турысты добра ведаюць як палац Храптовічаў, побач з школай упрыгожылі гарадскі парк, які мае такую ж багатую гісторыю, як і палац.

Каля галоўнай сцэны разгарнулася выстаўка караваяў з мукі новага ўраджаю. Кожны як твор мастацтва. Музычныя віншаванні для хлебаробаў падрыхтавалі творчыя калектывы. А гарадскі пасёлак атрымаў у падарунак аўтавышку, што сімвалічна, бо 29 верасня Беларусь адзначае Дзень машынабудаўніка.

Ці праўда, што Напалеон пазіраваў у Бешанковічах? Гісторыя і славутасці мястэчка

У Мастацкай галерэі Міхаіла Савіцкага адкрылі выстаўку жывапісу вядомага екацярынбургскага мастака Аляксея Яфрэмава «На адным дыханні». Выстаўка праходзіць у межах Дзён Екацярынбурга ў Мінску пры падтрымцы Адміністрацыі горада Екацярынбурга і Міжнароднага цэнтра мастацтваў «Галоўны праспект» і прымеркавана да Дня горада Мінска.

Старшыня Мінскага гарадскога Савета дэпутатаў Арцём Цуран зазначыў, што ў Мінска і Екацярынбургскай вобласці цесныя сувязі. «Горад Мінск заўсёды вельмі чакае нашых братоў і сяброў, калі яны прывозяць сваіх артыстаў і творчых людзей, каб пазнаёміць нас з культурай і самабытнымі відамі творчасці. Дні вашага горада пакінуць след доўгай памяці ў летапісе Мінска, і мы з задавальненнем будзем запрашаць на гэтую выстаўку навучэнцаў, студэнтаў і проста жадаючых азнаёміцца ​​з відамі Екацярынбурга», — адзначыў на адкрыцці Арцём Цуран.

Сапраўдны майстар рэалістычнага жывапісу, Аляксей Яфрэмаў добра вядомы екацярынбургскай публіцы як спявак мінулага Екацярынбурга, рамантычнага і жывапіснага. Аляксей Валянцінавіч працуе ў вядомай імпрэсіянісцкай манеры «ала прыма»: яго карціны ствараюцца на адным дыханні, з натуры, з наступнай дапрацоўкай у майстэрні. У іх шмат чыстага святла, шчырасці, паэтычнасці і вытанчанасці.

Мастак напісаў мноства гарадскіх краявідаў Екацярынбурга. Ён аддае перавагу не новабудоўлям, а ціхім вулачкам са старымі дамамі, якіх становіцца ўсё менш. Падобна летапісцу ён імкнецца захаваць на палатне тое, што сыходзіць у мінулае, аблічча традыцыйнага горада Екацярынбурга. Карціны Аляксея Яфрэмава пакараюць утульнасцю, сакавітай палітрай. Кожны бачыць у іх нешта роднае і неверагодна прыцягальнае. Сам мастак кажа: «Я сфармуляваў тры асноўныя прынцыпы сваёй творчасці: святло, гармонія… і каханне».

На адкрыцці праекта словы падзякі ў адрас дырэктара Музея гісторыі горада Мінска Галіны Ладзісавай і заснавальніка Міжнароднага цэнтра мастацтваў «Галоўны праспект» Алега Гусева прагучалі ад кіраўніка горада Екацярынбурга Аляксея Арлова. Ён падзякаваў ім за арганізацыю выстаўкі і магчымасць паказаць жывапісныя палотны мастака Аляксея Яфрэмава.

— Нягледзячы на ​​тое, што гісторыі нашых пабрацімскіх адносін крыху больш за два гады, партнёрскія адносіны ў нас доўжацца 22 гады. На працягу гэтага перыяду рэалізавана шмат праектаў. Цяпер мы выйшлі на абсалютна новы ўзровень узаемадзеяння. Спадзяюся, дзякуючы выстаўцы у жыхароў Мінска і гасцей сталіцы з'явіцца жаданне прыехаць і ўбачыць месцы, адлюстраваныя мастаком Аляксеем Яфрэмавым, а таксама бліжэй азнаёміцца ​​з нашым горадам, — падкрэсліў Аляксей Арлоў.

Аляксей Валянцінавіч Яфрэмаў нарадзіўся ў 1963 годзе у горадзе Свярдлоўску (сучасная назва — Екацярынбург). Атрымаў мастацкую адукацыю ў Свярдлоўскай мастацкай вучэльні і Уральскім дзяржаўным універсітэце. З 2006 года з'яўляецца сябрам Саюза мастакоў Расіі. Лаўрэат прэміі губернатара Свярдлоўскай вобласці «За выдатныя дасягненні ў галіне літаратуры і мастацтва" 2010 г. за цыкл жывапісна-графічных работ »Далёкае і блізкае». Адзін з найбольш яркіх і вядомых мастакоў сучаснага Екацярынбурга і Урала, у творчасці аддае перавагу станковаму жывапісу і графіцы. Стварыў больш за 300 жывапісных работ, выкананых на вуліцах Екацярынбурга і аб'яднаных тэмай старога горада.

Наведвальнікі таксама могуць пазнаёміцца ​​з выстаўкай на планшэтах аб гісторыі горада Екацярынбурга «Ад ВІЗа да НІЗа» і наведаць выстаўку скульптуры Уладзіміра Жбанава «Гарадскі летапіс у бронзе».

Індывідуальная мова пластыкі і колеру. Выстаўку Міколы Бушчыка і Уладзіміра Слабодчыкава адкрылі ў Мінску

Галерэя «Арт Фабрыка» разам з праектам «Арт-нагода» адкрылі выстаўку жывапісу Міколы Бушчыка і скульптуры Уладзіміра Слабодчыкава – мастакоў, пакаленне якіх сфарміравала твар беларускага мастацтва перыяду незалежнасці. Мастакоў яркіх, запамінальных і беспамылкова вядомых па індывідуальнай мове пластыкі і колерам.

Мікола Бушчык прэзентаваў свой незабыўны жывапіс, Уладзімір Слабодчыкаў — вытанчаную скульптуру. Сінтэз работ аўтараў прадстаўляе сабой сапраўднае свята мастацкага вынаходніцтва. Каляровыя палотны, разам з тонкімі хвалямі скульптуры пераплятаюцца ў адно цэлае мастацкае дзеянне.

Мікола Бушчык — беларускі мастак-экспрэсіяніст, прадстаўнік нацыянальнага авангарду, працуе ў жанры пейзажа, тэматычнай карціны, нацюрморта, партрэта. Піша алеем і ў тэхніцы акварэлі. Мікола Бушчык — адзін з тых мастакоў, які ў 1980-я гг. стаяў ля вытокаў аднаўлення пластычнай і каларыстычнай мовы беларускага жывапісу, выкарыстоўваючы законы авангарду.

Карціны Міколы Бушчыка — яркія і самабытныя, складаныя па фактуры і каларыту, віртуозныя ва ўменні спалучаць узаемаадносіны паміж навакольным светам і светам духоўным —  эмоцыямі, перажываннямі, летуценнямі і надзеямі. З дапамогай экспрэсіўнай рытмікі мазкоў, вольнай кампазіцыі, напружанай лініі жывапісец увасабляе на палатне свае пачуцці і ўласнае разуменне жыцця праз абстрактныя вобразы і насычаную колерам палітру, стварае творы разважліва-філасофскія і глыбока асацыятыўныя, вядомыя па аўтарскім почырку, па атмосферы. напоўненых святлом і невычэрпнай энергіяй жыцця.

На выстаўцы прадстаўлены палотны якія па-рознаму адлюстроўваюць творчыя этапы развіцця аўтарскай манеры пісьма Міколы Бушчыка і дэманструюць мастацкі пошук аўтара «свайго жывапісу», што вызначыла яго прыхільнасць да абстрактнага мастацтва і асацыятыўнай, метафарычнай мовы творчасці.

Уладзімір Слабодчыкаў — мастак-даследчык. Займаючыся трансфармацыяй выявы і тэмы, аўтар здолеў распрацаваць сваю пазнавальную мову скульптуры. Яго скульптура заўсёды мае выразныя сілуэты, дзе паверхня і пластыка спалучаюць такія выразныя прыёмы, як суадносіны экспрэсіўнай лепкі з выразным геаметрызмам контураў і адкрытай прасторай. Часта аўтар дасягае такога спалучэння, уводзячы ў свае кампазіцыі структуры у выглядзе рашоткі. Рашотка, якая пачынальна з ХХ стагоддзі стала адной з «эмблем» авангардных эксперыментаў у мастацтве, здабывае ў работах Уладзіміра Слабодчыкава новае прачытанне: гэта не цвёрдыя абмяжоўвалыя структуры, яны паветраныя, лёгкія, як правіла, перадаюць стан накіраванасці, палёту.

Скульптар упершыню заявіў пра сябе ў беларускім мастацтве ў пачатку 1970-х гадоў. Ужо больш за 40 гадоў мастак дэманструе глыбока індывідуальную пазіцыю ў мастацтве. За гады сваёй творчасці Уладзімір Слабодчыкаў займаўся самымі разнастайнымі відамі і жанрамі скульптуры — ад нацыянальна арыентаваных пошукаў да фармальных эксперыментаў. Дыяпазон яго праектаў уражвае: ад камернай пластыкі да маштабных манументальных помнікаў на радзіме і за мяжой.

Адной з цэнтральных тэм ворчасці Слабодчыкава з’яўляецца Чалавек як філасофская катэгорыя. Яго скульптуры лёгка пазнавальныя і маюць выразны сілуэт. Галоўнай адметнасцю творчасці Уладзіміра Слабодчыкава з'яўляецца яго здольнасць увасабляць не канкрэтнае, а абстрактнае або шматвобразнае паняцце.

І Мікола Бушчык, і Уладзімір Слабодчыкаў падобныя сваім кранальным стаўленнем да мастацтва. Іх творчы шлях ніколі не быў простым, але яны шмат зрабілі для нашай краіны, для беларусаў, для  мастацкага развіцця кожнага з нас. Яны ўдваіх у сваім творчым жанры вынаходнікі вельмі кранальнага і важнага складніка любові да таго, што нас атачае.\

Пагаворым пра багацце, якое ў нас у літаральным сэнсе пад нагамі. Лішак вільгаці, брак кіслароду — менавіта ў гэтых умовах стагоддзямі назапашваюцца рэшткі раслін, утвараючы торф. Пачакаць яшчэ тысячу гадоў — і торф ператворыцца ў буры вугаль...

Сродак для амалажэння?

З глыбокай старажытнасці торф выкарыстоўвалі ў лекавых мэтах. Лічылі, што торф амалоджвае скуру, паляпшае работу імуннай сістэмы, хутка зажыўляе раны. У пачатку 19 стагоддзя ў Нямеччыне, у горадзе Мэйнбэрзе, была адкрыта лячэбніца. Крыху пазней падобныя ўстановы з’явіліся ў Польшчы, Францыі і на тэрыторыі сучаснай Літвы.

Торфам лячылі падагру, рэўматызм, сіфіліс, мочаплоцевыя хваробы, неўрыт і неўралгію.

Пад канец 19 стагоддзя па ўсёй Еўропе сталі захапляцца торфам як лячэбным сродкам. Асабліва гэта стала папулярным пасля таго, як торфам за кароткі час вылечыўся рабочы на адным з балотаў Нямеччыны. У 1880 годзе ён моцна параніў руку.

Таварышы замазалі яму рану муляй з чорнага торфу. Паранены адчуваў сябе добра і не звяртаўся да доктара. Праз 10 дзён ён прыйшоў у клініку праверыць рану. Аказалася, што яна добра загаілася. Пасля такога выпадку ў той клініцы раны сталі перавязваць марлевымі мяшэчкамі напоўненымі тарфяным парашком. Лячэнне ран такім чынам давала бліскучыя вынікі.

У хуткім часе ў Нямеччыне пачалі спецыяльна нарыхтоўваць торф і нават экспартавалі яго, як лекавы сродак, у Францыю і Амерыку.

Торф шырока ўжывалі і ў час Першай сусветнай вайны, у тым ліку тарфяны парашок са старога торфу. Дактары, якія рабілі павязкі з мохавым торфам, адзначалі, што яны добра сунімалі боль.

Артрыт, асцеахандроз, радыкуліт...

З даўніх часоў торф, як лекі, бралі на балоце са шматлікімі крынічкамі каля вёскі Крынічная паблізу Гродна. Прычым, рабіць гэта трэба было менавіта на ўзыходзе сонца. Ваннамі з такога торфу лячылі артрыт, асцеахандроз, радыкуліт і нервовыя хваробы.

Сухі мохавы торф захоўваецца па некалькі год, не патрабуе ніякіх прылад для апрацоўкі, за выключэннем ручной ачысткі ад сучкоў і хваінак. Тарфяны парашок здаўна шырока ўжывалі для санітарнай ачысткі клазетаў і абеззаражвання розных адкідаў. У 1930-я гады торф для лячэння шырока выкарыстоўвалі ў Беларускім дзяржаўным інстытуце фізіятэрапіі ў Мінску, а з 1935 года — і ў гінекалогіі.

І ў Акадэміі навук, і ў партызанскай зямлянцы

Вядома, што ў гады Другой сусветнай вайны партызанскім медыкам не хапала перавязачных матэрыялаў. На дапамогу прыйшоў усё той жа балотны торф. Свежаздабыты торф награвалі ў посудзе на вогнішчы або ў печы, працэджвалі праз палатно, затым разміналі рукой да пластычнай кансістэнцыі і накладалі на рану ў выглядзе аплікацый паверх павязкі. Працягласць працэдуры складала 20–40 хвілін пры тэмпературы 40–42 градусы. Затым гэтае месца абкручвалі плашч-палаткай або сукном. Лячэнне праводзілі праз дзень, а ў некаторых складаных выпадках кожны дзень да зацягвання раны. Як вынікае з дакладаў са з’езда партызанскіх дактароў, які праводзіўся ў маі 1945 года, такое лячэнне было вельмі эфектыўным і дапамагло вярнуць у шэрагі шмат цяжкапараненых байцоў.

Пазней высветлілася, што торф можна ўжываць і пры лячэнні анкалагічных захворванняў. Так, супрацоўнікамі Інстытута торфу АН БССР сумесна з Інстытутам анкалогіі і медыцынскай радыялогіі Мінздароўя БССР на працягу шэрагу гадоў праводзіліся сумесныя даследаванні па вывучэнні супрацьпухліннага ўздзеяння біялагічна актыўных рэчываў з торфу. Доследы праводзілі на лабараторных жывёлах — мышах і пацуках з прышчэпленымі пухлінамі. Было выяўлена, што тарфяная вада моцна запавольвае рост пухлін, прычым не адзін іх від, а шэраг розных.

Сёння торф шырока выкарыстоўваюць у торфагразелячэнні. Ужываюць суцэльны торф і яго экстракты. Многія рэчывы ў ім маюць бактэрыцыдныя і супрацьзапаленчыя ўласцівасці. З торфу робяць матэрыял для перавязкі ран, супрацьзапаленчыя мазі і настоянкі. Этылавыя выцяжкі з тарфяных смол выкарыстоўваюцца ў гінекалогіі і стаматалогіі. Дубільныя рэчывы і фенолы спрыяюць гаенню эрозій і язваў на слізістай абалонцы.

Верхавы торф са слабою ступенню раскладання — выдатны напаўняльнік для матрацаў, падушак. Гэта экалагічна чыстая сыравіна, якая выдатна ўбірае пот, гной і вільгаць, знішчае гніласны пах, не дае размнажацца бактэрыям і хатнім кляшчам, не выклікае алергіі. Перад выкарыстаннем матэрыял прасушваюць, чысцяць і прыбіраюць раслінныя валокны.

Торф можна прымяняць таксама замест грэлак, лёдных пухіроў, бо ён на доўгі час затрымлівае цеплыню ці холад. Торф добра загортваць у марлю або палатно, абліваць сцюдзёнай вадой, калі патрэбны халодныя кампрэсы.

Торф можна прымяняць для захоўвання запасаў лёду ў летні час. Гурбы лёду засыпаюць тоўстым слоем торфу, і нават у цёплы час лёд не растае. Таксама можна захоўваць медыкаменты і прадукты, якія хутка псуюцца, іх засыпаюць тарфяным парашком і трымаюць у тарфяных ледніках. Можна абкруціць тарфяным слоем бутэлькі з гарачай вадой і такім чынам мець напагатове ў любы час гарачую ваду для грэлак, кампрэсаў, піцця для хворых, ін’екцый і г.д.

Экстракт торфу дадаюць у крэмы, ласьёны. У санаторыях і спа-салонах нярэдка сустракаецца паслуга “тарфяная ванна”, або лячэнне аксідам торфу. Такая працэдура здымае болі пры артрытах, запаленні скуры. Яна паляпшае кровазварот і спрыяе амаладжэнню.

З торфу вырабляюць розныя фільтры. Матэрыял здольны затрымліваць вуглякіслы газ і таксічныя рэчывы, таму тарфяныя паветраныя фільтры ўсталёўваюць на комінах фабрык і заводаў.

Тое, што торф для Беларусі — рэсурс стратэгічны, стала зразумела яшчэ ў пачатку мінулага стагоддзя. У 1930-я гады быў створаны інстытут торфу, цяпер ён называецца Інстытут прыродакарыстання, але сутнасці гэта не памяняла. Навукоўцы па-ранейшаму бачаць у гэтым выкапні вялікія перспектывы.

А яшчэ з гэтай сыравіны можна атрымліваць актываваны вугаль, які наша краіна пакуль поўнасцю імпартуе.

У прадукцыі з торфу вялікі патэнцыял і для імпартазамяшчэння. У Брэсцкай вобласці ўжо наладзілі вытворчасць глебы для вырошчвання шампіньёнаў. Раней яе закуплялі ў Польшчы, аднак ужо пераканаліся, што айчынны аналаг не саступае ў якасці.

Усяго ў Беларусі здабываюць каля 40 відаў торфу! Некаторыя з іх — вельмі рэдкія і каштоўныя. І галоўнае, што, у адрозненне ад нафты ці газу, торф — рэсурс аднаўляльны. Так што гэтае прыроднае багацце фактычна невычэрпнае, карыстацца ім змогуць яшчэ многія пакаленні беларусаў.

Галушкі з салам і цыбуляй — страва сытная, смачная і вельмі каларытная! Здавалася б, звычайныя «вушкі» з цеста, адвараныя ў вадзе, — гэта не вельмі цікава, а паспрабуйце дапоўніць іх духмянымі шкваркамі са смажанай цыбуляй — страва ўміг зменіцца, адарвацца не зможаце!

Рэцэпт галушак са шкваркамі прапануе блогер і гаспадыня харчэўні ў Тураве Алена Браніславаўна.

Інгрэдыенты

• Бульба,
• Цыбуля
• Сала
• Грудзінка
• Соль
• Спецыі

Спосаб прыгатавання

Бульбу пачысціць і надзерці на самай дробнай тарцы.

Адціснуць праз марлю амаль да сухога стану. Даць пастаяць бульбяному соку, каб крухмал асеў.

Злучыць бульбу і крухмал.

Добра ўсё перамяшаць, пасаліць . Скатаць клёцкі велічынёй з грэцкі арэх.

Закінуць клёцкі ў кіпячую падсоленую ваду. Варыць 10-15 хвілін пасля таго як усплывуць.

На патэльні абсмажыць грудзінку, сала, цыбулю.

Гатовыя клёцкі шумоўкай выкласці на талерку.

Паліць засмажкай. Можна падаваць і са смятанай.

Смачна есці!

Беларускі бульбяны суп «Цярцюха». Пакрокавы рэцэпт

У беларускім народным календары ёсць асаблівае свята — Багач. Яго прынята называць святам ураджаю, калі заканчваецца жніво і кожны гаспадар можа ацаніць, з чым ён будзе зімаваць.

Багач — што адзначаем?

У Беларусі за восеньскім народным святам замацавалася імя Багач. Але ў іншых славянскіх краінах яго называлі зусім па-рознаму — Лукаў дзень, Пасекін дзень, Малая Прачысцінка і іншыя.

У праваслаўным календары ёсць свой аналаг Багача — Раство Прасвятой Багародзіцы. І гэта не супадзенне, бо свята ўраджаю гэта і дзень ушанавання спелай жанчыны-маці, берагіні і захавальніцы ачага.

Праваслаўныя хрысціяне ўрачыста сустракаюць Раство Багародзіцы 21 верасня, Багач таксама адзначаецца ў канцы верасня, пасля заканчэння палявых работ і збору апошняга коласа.

У славян ёсць яшчэ адно свята, звязанае са зборам ураджаю — гэта «Дажынкі». З 1996 года ў Беларусі яго адзначаюць на дзяржаўным узроўні і ўшаноўваюць хлебаробаў. Амаль у кожным раёне і вобласці праходзяць свае «Дажынкі».

Традыцыі Багача

Багач —  старажытнае сакральнае свята, якое ўзыходзіць да часоў паганства. Ён звязаны з сіламі Зямлі і Маці-Прыроды. Таму ў другой палове восені, калі палі і сады пусцеюць, можна крыху адпачыць і падзякаваць прыроде за атрыманы ўраджай.

У розных рэгіёнах Беларусі свята ўраджаю Багач мае свае традыцыі, але можна вылучыць і нешта агульнае.

У вёсках было прынята варажыць на каласках і даведвацца пра будучы ўраджай, «разглядаць» жаніха і нават «бачыць» колькасць дзяцей у шлюбе.

Звязаны сноп каласоў — гэта ўвогуле адзін з сімвалаў свята. Яго прынята было ставіць у «чырвоным» куце, побач з абразамі і захоўваць да наступнага ўраджаю.

У гэты дзень было прынята сядзець у хаце з агнём. У святліцы запальвалі свечку і ставілі яе ў міску са збожжам або проста праводзілі вечар пры лучыне і чыталі малітву. Лічылася, што агонь валодае ачышчальнай сілай і зараджае энергіяй жыцця.

Адмысловае значэнне пры імпрэзе Багача меў культ маці. У гэты дзень вясковыя жанчыны вадзілі карагоды, дарылі падарункі бабкам-павітухам, хадзілі ў госці да старэйшых сваячак. Шанаваліся нядаўна якія нарадзілі жанчыны, ім прыносілі свежы гарачы хлеб і малако.

Таксама хадзілі ў госці да маладых, «вучыць іх розуму». Маладым мужу і жонцы трэба было ўважліва слухаць навучанні свякрухі ці цешчы і дзякаваць ім за навуку.

Цікавы факт. У Беларусі некалькі гадоў таму была выпушчана памятная манета, прысвечаная народнаму святу «Багач». На ёй намалявана абрадавая міска са збожжам і запаленай свечкай. Міска змешчана на фоне поля і нацыянальнага беларускага арнаменту і ручніка.

Беларускія ручнікі. Сюжэтнасць і адметнасці рэгіянальнага ткацтва

На Багача наведвалі могілкі, наводзілі там чысціню і прыносілі плён новага ўраджаю — хлеб, яблыкі ці мёд.

Увечар было прынята ўладкоўваць застолле. Часам яго праводзілі ўскладчыну і дзялілі ежу на ўсіх, не дзелячы  на багатых і бедных.

Таксама у гэты дзень назіралі за надвор’ем і паводзінамі жывёл. Напрыклад, калі раніцай туман, то хутка пойдуць дажджы, калі ж дзень ясны, то добрае надвор’е пратрымаецца да канца кастрычніка. Калі пасля Малой Прачыстай хатняя жывёла імкнецца на пашу вельмі рана, то і зіма будзе ранняя.

Багач сёння

Цяпер традыцыі народнага свята адраджаюцца падчас правядзення народнага свята ў «Дудутках» і ў Музеі архітэктуры і побыту ў Азярцы.

Гасцям расказваюць і паказваюць, як праходзіў Багач у беларускіх вёсках — гэта і збор ураджаю, і кіраванне карагодамі і падзячная малітва.

У праграме свята ёсць майстар-класы і абрадавыя гульні. Госці могуць убачыць, як плесці паясы з саломы ці бяросты, сплятаць каласы ў снапы і нават навучыцца ткаць ці працаваць з ганчарным кругам.

Восеньскае свята ўраджаю ладзяць у мясцовых дамах культуры — са сцэны спяваюць абрадавыя песні, расказваюць пра традыцыі і чаяваюць.

Народнае свята жыве, пакуль аб ім памятаюць і працягваюць шанаваць.

Святы Панцеляймон выратоўвае. Якія крыніцы Беларусі дапамагаюць хворым і медработнікам

17 верасня — Дзень народнага адзінства самае маладое свята, якое адзначаецца ў 2024 годзе ў Рэспубліцы Беларусь чацвёрты раз. Свята прымеркавана да гадавіны пачатку вызваленчага паходу Чырвонай арміі ў Заходнюю Беларусь у 1939 годзе, у выніку якога падзелены ў 1921 годзе па ўмовах Рыжскай мірнай дамовы беларускі народ зноў уз'яднаўся.

У Дзяржаўным літаратурным музеі Янкі Купалы у верасні пачала работу выстаўка «Безназоўнае», прымеркаваная да Дня народнага адзінства.

Цэнтральны экспанат выстаўкі — паэма Янкі Купалы «Безназоўнае», якая стваралася 100 гадоў таму, у тыя дні 1924 года, калі адбылося першае ўзбуйненне БССР. У экспазіцыі — рукапіс паэмы, дзесяць раздзелаў якога аб'ядноўвае сімвалічны вобраз Беларусі, якая прайшла няпросты шлях.

На выстаўцы таксама прадстаўлены фатаграфіі Сяргея Прытыцкага, дзеяча партызанскага руху Заходняй Беларусі, і Уладзіславы Луцэвіч на малой радзіме Янкі Купалы, у Вязынцы, а таксама ў Радашковічах, падчас адкрыцця помніка. Гэтыя мясціны, значныя для жыцця і творчасці паэта, доўгія 18 гадоў былі для яго недаступнымі.

Таксама экспануюцца кнігі з уласнай бібліятэкі Уладзіславы Луцэвіч, прысвечаныя ўз'яднанню Беларусі: літаратурныя зборнікі «Вызваленым братам» і «Сямнаццатага верасня», гістарычныя работы Цімафея Гарбунова, стэнаграма «Народны (нацыянальны) збор Заходняй Беларусі 28-30 кастрычніка 1939 года», выдадзенная ў 1946 годзе.

У святочны дзень 17 верасня  у музеі адбудзецца культурна-патрыятычнае мерапрыемства «Ты з Заходняй, я з Усходняй нашай Беларусі…» у межах грамадска-культурнай акцыі «Чытаем Купалу разам», падчас якога прагучаць радкі з паэмы «Безназоўнае» і вершы з цыкла Янкі Купалы «На заходне-беларускія матывы».

Адказы на пытанні сучаснасці ў беларускай літаратуры. Топ-10 кніг на ўсе часы

У Мінску стартаваў «Восеньскі салон — 2024» — адна з галоўных пляцовак сучаснага мастацтва. А таксама гэта лепшае месца для сэлфі на бліжэйшыя некалькі тыдняў. Алей і маркеры, тытан і шкло, паеткі і поталь, лега і смальта — юбілейная 10-я выстаўка-продаж насычаная рознымі тэкстурамі і тэхнікамі.

Ільвіную долю экспазіцыі, заканамерна, складаюць палотны. Навічкі і маэстра, свежыя імёны і праслаўленыя на ўвесь свет аўтары. Тыя, чые работы ззялі на парыжскіх салонах.

— У асноўную мэту, якую заўсёды ставіць перад сабой «Восеньскі салон» — адкрыццё новых імёнаў і падтрымка маладых мастакоў, мы вырашылі ўплесці гісторыю парыжскіх выставак, — падкрэслівае кіраўнік праекта Аляксандр Зінкевіч. — Гэтая пераемнасць і саміх прэстыжных французскіх выставак мінулых стагоддзяў, і аўтараў-удзельнікаў сустракае гасцей у холе — інфармацыйнымі пано з работамі Дега і Манэ і Дэлакруа працягваецца ў выставачнай зале «Арт-Беларусь».

Восеньскі Салон з Белгазпрамбанкам уяўляе сабой выстаўку-продаж твораў маладых аўтараў, якая ахоплівае розныя віды выяўленчага мастацтва: жывапіс, графіку, фатаграфію, скульптуру, дэкаратыўна-прыкладное мастацтва і інсталяцыі. Сёлета на выстаўцы прадстаўлены больш за 450 работ ад 210 мастакоў, што дазаляе кожнаму наведвальніку знайсці твор на свой густ і, пры жаданні, набыць яго.

Прафесійнае журы адабрала работы з амаль 1000 заявак, якія паступілі на ўдзел у праекце. Асноўная задача «Восеньскага салона» — папулярызацыя мастацтва і знаёмства гледачоў з творчасцю маладых мастакоў Беларусі. Больш за 90 працэнтаў экспанатаў можна будзе набыць праз платформу Artcenter.by. Кожны наведвальнік зможа падтрымаць мастакоў, купляючы іх работы і ўдзельнічаць у галасаванні. У канцы салона аўтары, якія набралі найбольшую колькасць галасоў, атрымаюць прызы ад партнёраў праекта.

У рамках мерапрыемства наведвальнікаў чакае насычаная культурная праграма, у тым ліку кінасеансы, экскурсіі і майстар-класы. Адмысловая ўвага заслугоўвае мерапрыемства «Ноч Восеньскага салона», якое аб'яднае музыку, адукацыйныя праекты і сустрэчы з мастакамі.

Выстаўка таксама ўключае рэтраспектыўныя матэрыялы, якія адлюстроўваюць 10-гадовую гісторыю праекта і яго ўплыў на культурнае жыццё Беларусі.

Да пытання пра памеры: лейтматыў усёй прасторы другога паверха Палаца мастацтва — гэта пра манументальнасць. Ручнікі за 2,5 м. даўжынёйи і кераміка з вітражнага шкла ад Анастасіі Чадзій. Двухмятровая кампазіцыя «Шлях» з дрэва і бронзы Фёдара Шурмелева, глыбокія работы Вікторыі Богуш з літаральным паглыбленнем у карціну.

«Восеньскі салон» ужо практычна немагчыма ўявіць без Алесі Скарабагатай — столькі прызоў сімпатый гледачоў яна тут сабрала. На гэты раз мастачка прэзентавала тры новыя работы. Насупраць прадстаўлены дыптых Алеся Багданава. На гэты раз аўтар вырашыў выйсці за межы плоскасці палатна. Яшчэ адзін улюбёнец менскай публікі – Фёдар Бажын. Ён працягвае сваю серыю «Палосы жыцця».

З году ў год прыкметна расце майстэрства Настассі Чадзій – маладой мастачкі з Мазыра. Яна працягвае разьвіваць тэму беларускай правінцыі, што выходзіць у яе вельмі арганічна. На гэты раз аўтар выкарыстоўвае вітражнае шкло, кераміку, метал і ляўкас.

На гэты раз «Восеньскі салон» пракруціў цікавы трук. Прама з залы другога паверха адкрылі прамы праход у галерэю «Арт-Беларусь», дзе выстаўлены работы Хаіма Суціна, Міхаіла Кікоіна, Осіпа Цадкіна і Шрагі Царфіна. Куратары хацелі паказаць дыялог пакаленняў.

З улікам заяўленай у канцэпцыі пераемнасці, асаблівае гучанне набываюць работы Паліны Белай «Чорная Панна Нясвiжа» і «Раскіданае гняздо», дзе абрысы і профілі мудрагеліста гуляюць смальтай і шклом, дрэвам і натуральным каменем.

Работ з мазаікай і яе ўключэннямі мала, роўна як і са смальтай. У агульным аб'ёме экспазіцыі пераважае жывапіс.

Аляксандр Зінкевіч шчыра раіць ацаніць трыпціх Васілісы Васілеўскай «Падпаленае» і паспрабаваць адчуць энергію, якая зыходзіць ад «палаючых галоў».

Сярод новых імёнаў — шмат знаёмых асоб. Той жа Ян Малевіч з яго знакамітай палітрай сіняга колеру. Або Ірына Рамбальская з заўсёды вядомымі і шматсэнсавымі скульптурамі — на гэтым салоне яна прадставіла кампазіцыю «Худзевыя людзі».

Графіка на выстаўцы акцэнтна разбаўлена жывапісам і скульптурай. Апошняя здзіўляе разбежкай ад мініяцюрных кубікаў лега, сабраных у адзіную кампазіцыю Іванам Кіліным, да двухмятровага мульцяшнага героя ад Жана Шышкова. Але адна з самых яркіх кампазіцый, мабыць, — гераіні культавага серыяла «Сэкс у вялікім горадзе», якія прадставілі ў выяве капібар. Такіх Саманту і Кэры Брэдшоў вы яшчэ не бачылі.

Юбілейны «Восеньскі салон» сабраў звыш паўтысячы работ. Легендарная выстаўка дапаможа зірнуць па-новаму на звыклае і знайсці свежы сэнс у штодзённым. Праект у Палацы мастацтваў будзе працаваць да 13 кастрычніка.

Перспектывы і курс на этнаграфічнасць. Як у Мінску праходзіць «Восеньскі салон-2023»? Фотафакт

Адзіночныя цагляныя калоны — гэта помнікі гісторыі і архітэктуры. На тэрыторыі нашай краіны іх узводзілі па ўзорах антычных калон пачынаючы з 15 стагоддзя. Найчасцей такія калоны круглыя ці шматгранныя, часам звужаны ўверсе ці састаўныя. На некаторых калонах захаваліся нішы, дзе былі ўстаўлены дошкі з надпісамі. Наверсе калон усталёўвалі крыж ці фігуру якога-небудзь святога. Некаторыя калоны нашыя продкі лічылі лекавымі.

Чаму іх ставілі?

На тэрыторыі Беларусі захавалася каля трох дзесяткаў старажытных цагляных памятных калон вышынёй ад 3 да 12 метраў. Некалі іх было значна больш. Ставілі іх каля дарог, асабліва пры ўездах ў гарады і мястэчкі, на плошчах, могілках ды іншых мясцінах. Напрыклад, у сярэдзіне 19 стагоддзя пры ўездзе ў Нясвіж стаялі тры калоны са скульптурамі Божай Маці, Іісуса Хрыста і Яна Прадвесніка, а пры ўездзе ў Лагойск з боку Мінска — на высокім каменным слупе была статуя Святога Яна ў пазалочаным арнаце, у адной руцэ з крыжам, а ў другой з галінкай.

Некаторыя калоны ставілі ў знак збаўлення ад пошасці. Так, у вёсцы Лемяшэвічы Пінскага раёна калону ўзвялі ў 1870 годзе ў памяць выратавання ад халеры. У нішы гэтага слупа стаяў абраз з выявамі святых Антонія Пячэрскага і Якава.

У Аснежыцах каля Пінска сярод поля захавалася калона, узведзеная памешчыкам на тэрыторыі свайго маёнтка ў памяць аб памерлых дзецях.

Паколькі ў касмалагічных міфах каменны слуп з’яўляецца цэнтрам сусвету, то ў народных вераваннях гэта абумовіла ўзнікненне шматлікіх паданняў і павер’яў пра такія архітэктурныя аб’екты. Гэта і Янаўская Калона, і Шведскі Слуп, і Напалеонава Калона, і Французскі Помнік ды інш.

У наш час існуюць дзве калоны, якія лічаць лекавымі. Гэта калона паміж вёскамі Скокі і Матыкалы Брэсцкага раёна і калона на могілках каля вёскі Фашчаўка Шклоўскага раёна.

Калона Святога Рафаіла

Гэта калона стаіць на ўзвышшы, на месцы колішняга маёнтка роду Нямцэвічаў. У сярэдзіне 18 стагоддзя гэты слуп ўзвёў Марцэль Нямцэвіч — бацька пісьменніка і гісторка Юльяна Урсына Нямцэвіча (1758 – 1841). Марцэль ад свайго бацькі Аляксандра атрымаў у спадчыну невялікую сядзібу з драўляным домам, дзе і нарадзіўся Юльян Урсын.

У Марцэля і яго жонкі Ядзвігі з Сухадольскіх было 16 дзяцей і палова з іх памерла ў малым узросце. Марцэль быў вельмі веруючым чалавекам, і каб спыніць смерць дзяцей, ён па аброку ўзвёў калону і наверсе змясціў скульптуру архангела Рафаіла, які лічыцца апекуном усіх жывых істот. Калона дастаяла да нашага часу, толькі без скульптуры. Але ў народзе захавалася памяць пра яе лекавую моц і нават гэту калону па-мясцоваму называюць Рахвал (Рафаіл). Згодна з павер’ямі, каб не хварэць, трэба дакрануцца да калоны і крыху пастаяць каля яе.

Апроч калоны паблізу знаходзіцца мураваны сядзібны дом Нямцэвічаў. Цяпер ў ім музей з багатай экспазіцыяй і выставачнай залай.

Імя Рафаіл са стараяўрэйскай мовы перакладаецца як «Збаў, Божа!» або проста «доктар». Дзень памяці Святога Рафаіла адзначаеца 21 лістапада. Яго ўшаноўваюць і католікі, і праваслаўныя. Верылі, што Рафаіл не толькі лечыць, але і дае веды дактарам, навучае іх, як правільна выкарыстоўваць лекавыя зёлкі, а таксама прываблівае пацыентаў. Яго лічаць апекуном фармацэўтаў і афтальмолагаў. Святому Рафаілу таксама моляцца аб жаніцьбе і шлюбе.

На тэрыторыі сучаснай Беларусі існуе капліца Святога Рафаіла ў вёсцы Прошкава Глыбоцкага раёна. Да 1935 года храм святых Казіміра і Рафаіла быў у Бешанковічах на Віцебшчыне, а першы храм на тым месцы згадваецца з 15 стагоддзя.

Фашчаўская калона

У Фашчаўку можна патрапіць з трасы М8 да цэнтра вёскі і налева да могілак. У вёсцы яшчэ ў пачатку 17 стагоддзя пабудавалі драўляны касцёл. Падчас Паўночнай вайны ў 1708 годзе святыня была знішчана, але на яго месцы неўзабаве пабудавалі мураваны храм і ў 1754 годзе асвяцілі яго ў гонар Унебаўзяцця Найсвяцейшай Дзевы Марыі.

У храме захоўваліся мошчы Святога Сымпліцыяна — каталіцкага біскупа, папы рымскага першых стагоддзяў хрысціянства і часткі Святога Крыжа Гасподняга. Пасля паўстання 1830–1831 гадоў мошчы і часткі крыжа былі перанесены і захаваны на могілках. На гэтым месцы ўзвялі чатырохгранную калону з чырвонай цэглы. Наверсе паставілі драўляную скульптуру святога Сымпліцыяна. Калона і рэшткі скульптуры захаваліся да нашых дзён. Касцёл быў падарваны 24 снежня 1967 года. Напрыканцы 1980-х гадоў на месцы, дзе стаяў касцёл, паставілі крыж.

Калону ў Фашчаўцы называюць Фашчаўская Калона, Фашчаўскі Ёлуп, Помнік Святому Сымпліцыяну. У народзе помнік карыстаецца вялікай пашанай. Па павер’ях, як мошчы Сымпліцыяна, так і часткі Святога Крыжа, якія ляжаць пад калонай, дапамагаюць пазбыцца хвароб.

Лекавыя мошчы беларускіх святых. Цікавыя факты

Акварэль, батык, калаж… Усе гэтыя тэхнікі выкарыстоўвала вядомая беларуская мастачка Галіна Пятроўна Крываблоцкая, ствараючы свае дзіўныя, напоўненыя любоўю і святлом работы. Справай яе рук стаў таксама шэраг сцэнічных касцюмаў для Беларускага дзяржаўнага акадэмічнага заслужанага харэаграфічнага ансамбля «Харошкі» і для Беларускага дзяржаўнага ансамбля «Песняры». Аднак асноўным напрамкам яе творчасці стаў габелен, які нараджаецца ў выніку працяглага працаёмкага працэсу, патрабуючы ад майстра не толькі натхнення, але і немалых намаганняў.

У Галерэі мастацтваў Леаніда Шчамялёва  адкрылі рэтраспектыўную выстаўку габелена, графікі і калажу «Над гарызонтам», прысвечанай гадавіне памяці Галіны Пятроўны Крываблоцкай.

На рэтраспектыўнай выстаўцы прадстаўлена больш за 60 работ розных жанраў: габелен, графіка, калаж. Творы Галіны Пятроўны вельмі розныя: элегічныя і сонечныя, камерныя і парадныя, зусім невялікія і манументальныя. Гаворачы пра апошнія, нельга не ўзгадаць заслону «Вясёлка», памерам 8 на 26 метраў, якая выканана Галінай Крываблоцкай для Малой залы Палаца Рэспублікі, а таксама манументальную работу «Мелодыя зямлі» для Нацыянальнай бібліятэкі Беларусі.

Нават самыя маштабныя працы аўтара не ствараюць уражанне чагосьці масіўнага, цяжкага. Усе работы без выключэння выклікаюць адчуванне лёгкасці, прысутнасці святла і паветра.

Сама Галіна Пятроўна казала: «Я люблю свабоду і ў дзеяннях, і ў настроі. Калі я вольная — я магу тварыць».

Можа быць менавіта таму ўсе вытканыя кветкі, птушкі, дрэвы, касмічныя далечы быццам бы лунаюць над зямлёй, над гарызонтам, шчырыя і светлыя, як памяць аб выдатным чалавеку, таленавітым мастаку — Галіне Пятроўне Крываблоцкай.

Аўтар выкарыстоўвала шырокі дыяпазон тэматычнай накіраванасці: ад сюжэтаў флоры і фауны да імправізацый на тэму касмічнага характару, ад тэм камернага гучання да вобразаў маштабнага значэння. Для іх засваення аўтар карысталася мовай мастацка-вобразных асацыяцый, алегорый і абагульненняў.

Галіна Крываблоцкая нарадзілася ў горадзе Докшыцы, Віцебскай вобласці ў 1953 годзе. Скончыла Беларускі тэатральна-мастацкі інстытут (1976 г.). Вучылася ў П. Масленікава, А. Бараноўскага, М. Раманюка, працавала ў галіне дэкаратыўна-прыкладнога мастацтва. З 1993 па 2010 годзе была выкладчыкам гімназіі-каледжа мастацтваў імя І.А. Ахрэмчыка.

Прысвячэнне майстру. Як асоба Леаніда Шчамялёва аб’яднала Надзею Лівенцаву і Уладзіміра Крываблоцкага?

Беларускае слова «цярцюха» азначае штосьці расцёртае. У Беларусі шмат дзе так называюць тоўчаную вараную бульбу – рассыпістае сухаватае пюрэ. У ананімнай беларускай паэме XIX ст. «Энеіда навыварат» – так называлі… таўчоны тытунь! Але ў апошні час гэтае слова часцей ужываецца як назва традыцыйнага супу з цёртай бульбы.

Упершыню ўвагу шырокай аўдыторыі гэтая страва прыцягнула дзякуючы кнізе Юрыя Качука «Моц смаку», які прывёз яе рэцэпт з Зельвенскага раёна. Уключылі гэты рэцэпт і ў афіцыйны зборнік рэцэптур беларускіх страў.

Гэтым разам рэцэпт бульбянога супа «Цярцюха» прапануе блогер і гаспадыня харчэўні ў Тураве Алена Браніславаўна.

Інгрэдыенты (на дзве порцыі)

• Бульба — 500-600 гр.
• Цыбуля — 1 маленькая
• Морква — 1 маленькая
• Грудзінка — 200 гр.
• Любыя вэнджаныя вырабы: каўбаса, грудзінка, курыца (па смаку)
• Вяршкі любой тлустасці — 100 гр.
• Соль, спецыі па смаку

Спосаб прыгатавання

Грудзінку і вэнжданіну парэзаць на невялічкія кавалачкі.

Абсмажыць на невялікай колькасьці сметанковага масла да румянасці.

Скінуць ігнрэдыенты ў рондаль, пакінуўшы тлушч на патэльні.

Абсмажыць на гэтым тлушчы гародніну. Злучыць яе з грудзінкай і заліць 1-1,5 літрам вады. Даць закіпець 5-10 хвілін.

У гэты час надзерці бульбу на буйнай тарцы.

У кіпячы булён пакласці бульбу. Размяшайе, варыце суп 15-20 хвілін да гатоўнасці бульбы.

Уліць у суп вяршкі, даць закіпець. Зняць з агню. Суп «Цярцюха» гатовы.

Падаваць з зелянінай і грэнкамі з жытняга хлеба.

Смачна есці!

Малочны суп з бульбянымі клёцкамі. Самы смачны рэцэпт з фота

Уладзіміра Жбанава можна назваць адным з самых вядомых мінскіх скульптараў. Яго творы сышлі з высокіх п'едэсталаў і арганічна ўжыліся ў гарадское асяроддзе, яны папулярныя і любімыя мінчанамі і гасцямі сталіцы. А яшчэ са скульптурамі аўтара звязаны розныя прыметы, таму да іх дакранаюцца на шчасце і побач з імі прызначаюць спатканні. І, вядома, на іх фоне любяць рабіць сэлфі.

Напярэдадні Дня горада у Мастацкай галерэі Міхаіла Савіцкага адкрылі выстаўку скульптуры Уладзіміра Іванавіча «Гарадскі летапіс у бронзе», прысвечанай 70-годдзю з дня нараджэння майстра гарадской паркавай скульптуры.

У экспазіцыі прадстаўлены работы са збору сям'і мастака і фондавых калекцый Нацыянальнага мастацкага музея Рэспублікі Беларусь, Беларускага дзяржаўнага музея гісторыі Вялікай Айчыннай вайны, Беларускага саюза мастакоў, Музея гісторыі горада Мінска.

Уладзімір Жбанаў — адзін з самых вядомых мінскіх скульптараў, чыя творчасць карыстаецца нязменнай папулярнасцю і любоўю сярод мінчан і гасцей сталіцы. Яго па праве можна назваць папулярызатарам жанра гарадской паркавай скульптуры. Персанажы работ Уладізіміра Іванавіча з часам сталі ўспрымацца як вечныя гараджане, як старыя знаёмыя, якіх, несумненна, сустрэнеш у любы час на тым жа месцы. Кожны з гэтых персанажаў жыве сваім жыццём, якое не здаецца застылым імгненнем. Наадварот, скульптуры  заўсёды знаходзяцца ў стане, калі патрабуецца яшчэ секунда, каб пачаўся рух.

Скульптар «засяліў» горад сваімі героямі за вельмі кароткі прамежак часу — каля дзесяцігоддзя. Пры гэтым ягоныя работы ўпрыгожваюць не толькі Мінск. Уладзімір Іванавіч паспеў устанавіць скульптуры ў многіх беларускіх гарадах, сярод якіх Магілёў, Бабруйск, Маладзечна, Ліда, Светлагорск. Яго работы таксама можна сустрэць у расійскіх гарадах: Хімкі, Даўгапрудны, Табольск, Курск. Убачыць гэтыя скульптуры, а таксама працэс працы над імі, дазваляюць фатаграфіі і відэафільмы, якія прадстаўлены на выстаўцы.

Мадэлі вядомых гарадскіх скульптур і станковая скульптура ствараюць на выстаўцы цэлы свет персанажаў. «Я нібы гуляю са сваімі персанажамі. Выпрабоўваю для іх усю гаму чалавечых пачуццяў: і плачу, і смяюся разам з імі. Мае героі жывуць ўва мне. Я ператвараю іх то ў сабаку, то ў каня, то ў сарамлівую дзяўчыну», — казаў у адным з інтэрв'ю Уладзімір Іванавіч.

Уладзімір Жбанаў нарадзіўся 26 студзеня 1954 года. Ён рос у сям'і ваеннага і з дзяцінства праяўляў цікавасць да лепкі. Пасля заканчэння Мінскага мастацкага вучылішча ім. Глебава ў 1973 годзе ён паступіў у Беларускі дзяржаўны тэатральна-мастацкі інстытут на аддзяленне скульптуры мастацкага факультэта і паспяхова скончыў яго ў 1979 годзе.

Пасля заканчэння інстытута Уладзімір Іванавіч служыў у Афганістане (1979-1980). Па вяртанні з войска ён працягнуў навучанне ў творчых майстэрнях Акадэміі мастацтваў СССР, дзе правучыўся тры гады.

З 1985 па 1999 год Уладзімір Іванавіч працаваў выкладчыкам у Мінскім мастацкім вучылішчы ім. Глебава. Ён пачаў сваю творчую дзейнасць у канцы 80-х гадоў, займаючыся вырабам помнікаў воінам-інтэрнацыяналістам, якія былі ўстаноўлены па ўсёй Беларусі. Пачынаючы з 1997 года ён займаўся толькі паркавай і вулічнай скульптурай.

Сёння яго работы ўпрыгожваюць цэнтральныя мясціны беларускай сталіцы. Першай з'явілася «Дзяўчына на лаўцы» («Мінчанка») у Міхайлаўскім скверы, затым — «Пякуры». Пасля трагедыі ў падземным пераходзе на станцыі метро «Няміга» Жбанаў стварыў «Дзяўчынку з парасонам». Для гэтай скульптуры Жбанаву пазіравала яго дзесяцігадовая дачка Маша. Адкрыццё кампазіцыі адбылося ў 2000 годзе ў Дзень аховы дзяцей.

У галерэі можна пазнаёміцца ​​з вядомымі і малазнаёмымі творамі аўтара з прыватных калекцый, адзначыць яго рэалістычную манеру, выдатнае валоданне матэрыялам і акунуцца ў яркі і разнастайны свет герояў.

Шматгранная і цікавая. Як скульптура Мінска ўплывае на яго жыхароў?