З аднаго боку, усё лагічна. Нам ствараюць навагодні настрой, настройваюць на святочны лад… І снежань мы хутка і бадзёра праскокваем на такім уздыме… Да таго ж, ёсць магчымасць, не спяшаючыся, выбраць дахаты альбо ў працоўны кабінет упрыгажэнні, набыць падарункі. Толькі… А калі гэта большасць з нас рабіла гэта зараней??? Неее-е-ее!!! Самае ж цікавае – у натоўпе. У апошнія дні, ліхаманкава прабягаючыся па гандлёвых кропках… Навагодняя рамантыка, ці не так?!
А з другога боку… Асабіста ў мяне апошнім часам той навагодні настрой штосьці так і не з’яўляецца. Ці ў даросласці справа, ці ў праблемах ды турботах жыццёвых. І ад многіх знаёмых чую роўна тое ж, і не першы год. А вось калі непасрэдна напярэдадні святаў тыя ёлкі і ўпрыгажэнні будуць з’яўляцца… Каб – раз! – і ўзрадаваўся! Магчыма, па-іншаму буду ўспрымаць.
Памятаю, як аднойчы ў дзяцінстве, калі ёлкі яшчэ не трэба было выпісваць ў лясніцтвах і за іх плаціць, тата і брат накіравалася па вечназялёнае дрэўца… акурат напярэдадні Новага года! Мы тады толькі нядаўна пераехалі ў горад, наваколля добра не ведалі. І трэба ж было такому здарыцца... Яны заблукалі! Але, на шчасце, усё скончыла добра. Выйсці з лесу атрымалася, і свята адбылося!
Зразумела, што рашэнне пра навагодняе ўпрыгажэнне населеных пунктаў у лістападзе ніхто ўжо не адменіць. Так што… будзем радавацца, сябры! Зараней! Я дык пачала ўжо… Яшчэ на мінулым тыдні. Калі спачатку згледзела навагоднія атрыбуты ля мінскага ЦУМа, а тады – ля “МОМА”.
…Выбягаю з метро, каб прайсці на аўтастанцыю, – і не веру сваім вачам! Ёлка!!! Стаіць такая, стромкая, агеньчыкамі бліскае-пераліваецца. А над уваходам у будынак свецяцца ёлачкі, сняжынкі, алені… Ну прыгажосць!
На шчасце, пакуль стаіць марознае, хаця і бясснежнае ўсё яшчэ надвор’е, мозг успрымае навагоднія сімвалы адэкватна. Па схеме: ага – халодна – штосьці пераліваецца – хутка Новы год – ур-р-р-р-рра! Ужо нават учора ўвечары, шпацыруючы па Мінску, падумала: а чаму гэта нешта нічога больш у зоне маёй бачнасці не дадаецца… з навагодняга?! Смяюся!
Дарэчы, самае цікавае, што ўжо некалькі гадоў запар навагодні настрой наведвае мяне ў адзін з дзён снежня. Абсалютна безадносна да даты, дня тыдня, часу сутак, настрою, наяўнасці ці адсутнасці снегу…
Проста ў пэўны момант накрывае такім абсалютным адчуваннем шчасця, бо хутка Новы год! Яно кароткае, тое імгненне. А памятаецца доўга.
А ў вас такое бывае?
