Абаяльная і вясёлая гераіня казачнай аповесці лісачка Красуня перасялілася ў Дзівосны лес з мегаполіса. Яе гарадское мінулае мае таямніцу, якую яна не спяшаецца адкрываць... На новым месцы лісачка шукае і знаходзіць сяброў. Разам з казачнымі героямі чытач перажыве захапляльныя прыгоды, нечаканыя падзеі, страшныя здарэнні і нават разблытае сапраўдную дэтэктыўную гісторыю.
Гісторыя першая. Лісачка — навасёлка
У Дзівосным лесе быў звычайны летні дзень, звяры і птушкі займаліся сваімі справамі. Раптам пачуліся тры чаргі адрывістага стуку. Гэты сігнал дзятла быў добра вядомы ўсім насельнікам лесу — ён азначаў тэрміновы агульны збор на Вялікай паляне. Там ужо стаяў ляснік і чакаў, калі збяруцца мясцовыя жыхары. Можа падацца дзіўным, што звяры і птушкі не баяліся, а самі ішлі да яго. Ды толькі незвычайны гэта быў чалавек. Ён разумеў мову ўсяго жывога! Лесніком яго людзі лічылі, а насамрэч ён быў лесавіком.
З усіх куткоў на Вялікую паляну сышліся звяры, зляцеліся птушкі, сталі вітаць гаспадара лесу.
— Дапамога патрэбна, мае дарагія! — звярнуўся да іх лесавік. — Хачу ў наш Дзівосны лес пасяліць вось гэтую малечу.
Ён паставіў на зямлю плецены кошык, прыўзняў стракатае покрыва і дастаў з-пад яго ярка-руды пухнаты камячок, які раскруціўся і стаў на чатыры лапкі.
— Ліса! — выгукнуў барсук.
— Аёечкі! — ускрыкнула зайчыха і павалілася на зямлю.
— Вазьміце да сябе, няхай тут жыве, — сказаў лесавік.
— Як?! Як яна будзе жыць тут?! — гучна запытаўся заяц, дапамагаючы сваёй жонцы падняцца на лапы. — Аднясі яе ў Пушчу Драпежнікаў, там ёй месца!
— Ліс там не засталося, гадаваць малечу няма каму, у Пушчы яна загіне, — адказаў лесавік. — Я прашу, каб сярод вас знайшоўся той, хто возьме яе да сябе.
Адмовіць гаспадару леса, які ўсё жыццё клапаціўся пра іх, жыхары не маглі, але ніхто не хацеў браць ліску.
— Прывядзі каго іншага — мы з жонкай возьмем! — сказаў заяц. — Але пусціць да сябе драпежніцу? У нас дзеці! Прабач, мы не можам!
— Мы б узялі, але ў нас сям’я вялікая і проста месца ў нары няма! — паціснуў плячыма барсук.
— А мы перасяляцца думаем, бо наша дупло старое ды патрэсканае і вецер дзьме з усіх бакоў! — жаліўся янот. — Знойдзем новае жытло — возьмем яе да нас.
— Не падыходзіць, трэба зараз яе некуды пасяліць, — задумліва прагаварыў ляснік-лесавік.
Бабры сказалі, што ліса не можа жыць у іхняй хатцы, бо ўваходы ў яе пад вадой. Вавёркі нагадалі, што лісы па дрэвах не лазяць. Вожыкі спаслаліся на сваю калючасць і малую жылую плошчу. Казулі, ласі і алені ўвогуле дома не маюць. Гнёзды птушак таксама не для лісы. Карацей кажучы, не знаходзілася ў Дзівосным лесе для няшчаснай малечы месца. Глядзела яна на іх, і вочы яе слязамі напаўняліся.
— Я магу ў свой бярлог узяць, — сказаў мядзведзь.
— Во! Праўда што! — загаманілі звяры. — Мядзведзь адзін жыве, месца шмат! Бяры!
Буры ўздыхнуў, падышоў да лесавіка, прысеў каля рудога камячка.
— Ну, як зваць цябе?
— Лісачка Красуня! — адказала малая.
— Будзеш у берлагу жыць? — запытаўся мядзведзь.
— Паказвай! — махнула лапкай пухнатка.
Мядзведзь павёў яе дадому, лесавік пайшоў з імі, а следам рушылі і ўсе мясцовыя.
— Гасцінна запрашаю! Мой дом — твой дом! — сказаў касалапы.
Красуня толькі крок у мядзведжае жытло зрабіла — і адразу выскачыла назад.
— Што гэта?! Нейкая яма цёмная! Я там жыць не буду!
Звяры зноў напружыліся. Няўжо трэба новы варыянт шукаць?
— Іншага дома ў мяне няма! — адказаў мядзведзь.
— Перабірайцеся ў маю леснічоўку! — прапанаваў лесавік. — Вам там добра будзе. Красуня да сённяшняга дня з людзьмі жыла, і ты, мядзведзь, згадаеш былое.
Ведаў гаспадар леса, што некалі Бурага за хатнюю жывёлу трымалі. Узялі з леса маленькім і гулялі з ім, пакуль не вырас. Неблагія людзі былі, не прадалі ў які цырк ці заапарк, а проста ў лес адпусцілі. Толькі родзічаў ён ужо страціў і пасля вяртання ў лес жыў адзін. Ён лепей за іншых разумеў, як няпроста вярнуцца. Перажываў за маленькую ярка-рудую пухнатку, вось і падахвоціўся забраць сабе. Дый лесавік шапнуў мядзведзю, што гарадское жыццё ліскі было няпростае, і папрасіў пакуль ні пра што яе не распытваць, бо такія размовы прынясуць малой пакуты. Калі стане давяраць — сама раскажа.
Агледзеўшы леснічоўку, лісачка згадзілася:
— Шпалеры і фіранкі памяняем, дыванок каля майго ложка пакладзем, стол абрусам засцелем — і будзе добра.
Буры толькі ўздыхнуў.
— Мядзведзь, пакармі мяне! — сказала лісачка. — Я галодная наскрозь!
— Як-як? — здзівіўся мядзведзь.
— Наскрозь! Значыць, вельмі-вельмі галодная! — удакладніла пухнатка.
Мядзведзь пайшоў на кухню гатаваць, а лісачка адправілася пагуляць.
Выйшла з леснічоўкі, агледзелася. Зайчыкі праз пень скачуць, пэўна, там весела. Накіравалася Красуня да іх у госці.
Зайчыха, як толькі ўбачыла яе, затрымцела, захвалявалася, але выправадзіць не рашылася, бо лесавік прасіў прыняць новую жыхарку.
— Красунечка, ты галодная? — запыталася зайчыха.
Баялася яна, што ліса паляваць пачне.
— Вельмі галодная! — энергічна паківала галавой малая.
— Сядай, я цябе піражкамі пачастую!
Апетыт у госці быў выдатны. Лісачка з’ела ўсе піражкі, што зайчыха на цэлую сям’ю напякла.
— Дзякую, цётухна! — ветліва сказала Красуня і пайшла з зайчанятамі гуляць.
— Сытая ліса на зайцоў не палюе! — з палёгкай уздыхнула гаспадыня і распачала наноў піражкі пячы.
Зайцы скакалі праз пень значна лепей. Лісачка то чаплялася, то не пераскоквала, а трапляла акурат на яго.
— Цяжкаватая ты! Тоўсценькая! — сказаў зайчык.
— Я не тоўсценькая, а пухнаценькая! — пакрыўдзілася Красуня. — У мяне футра шыкоўнае, аранжавае, як сонца! А вы — шэрасць!
Яна задрала нос і важна пайшла, пазбавіўшы зайцоў сваёй увагі.
Мядзведзь сустрэў гадаванку стосам гарачых бліноў. Апетытны водар так і прывабліваў! Лісачка ўскочыла на зэдлік, што стаяў ля стала. Малеча не даставала да талеркі, таму мядзведзь паклаў на сядзенне падушачку.
— Апетыт у цябе добры! — усміхнуўся Буры, назіраючы за тым, як стос змяншаецца.
— Не скарджуся! — прамармытала Красуня. — Каб не піражкі цётухны зайчыхі, дык я б усе твае смачныя блінцы з’ела!
— Дык цябе пакармілі ўжо? — здзівіўся мядзведзь.
— А то! Не хадзіць жа мне галоднай! А лесавік усім сказаў пра мяне клапаціцца!
Красуня выцерла сурвэткай лапы і, кінуўшы: «Я гуляць!» — пайшла. Буры ўздыхнуў і пачаў прыбіраць са стала.
Абаяльная і вясёлая гераіня казачнай аповесці лісачка Красуня перасялілася ў Дзівосны лес з мегаполіса. Яе гарадское мінулае мае таямніцу, якую яна не спяшаецца адкрываць... На новым месцы лісачка шукае і знаходзіць сяброў. Разам з казачнымі героямі чытач перажыве захапляльныя прыгоды, нечаканыя падзеі, страшныя здарэнні і нават разблытае сапраўдную дэтэктыўную гісторыю.
Гісторыя першая
Лісачка — навасёлка
У Дзівосным лесе быў звычайны летні дзень, звяры і птушкі займаліся сваімі справамі. Раптам пачуліся тры чаргі адрывістага стуку. Гэты сігнал дзятла быў добра вядомы ўсім насельнікам лесу — ён азначаў тэрміновы агульны збор на Вялікай паляне. Там ужо стаяў ляснік і чакаў, калі збяруцца мясцовыя жыхары. Можа падацца дзіўным, што звяры і птушкі не баяліся, а самі ішлі да яго. Ды толькі незвычайны гэта быў чалавек. Ён разумеў мову ўсяго жывога! Лесніком яго людзі лічылі, а насамрэч ён быў лесавіком.
З усіх куткоў на Вялікую паляну сышліся звяры, зляцеліся птушкі, сталі вітаць гаспадара лесу.
— Дапамога патрэбна, мае дарагія! — звярнуўся да іх лесавік. — Хачу ў наш Дзівосны лес пасяліць вось гэтую малечу.
Ён паставіў на зямлю плецены кошык, прыўзняў стракатае покрыва і дастаў з-пад яго ярка-руды пухнаты камячок, які раскруціўся і стаў на чатыры лапкі.
— Ліса! — выгукнуў барсук.
— Аёечкі! — ускрыкнула зайчыха і павалілася на зямлю.
— Вазьміце да сябе, няхай тут жыве, — сказаў лесавік.
— Як?! Як яна будзе жыць тут?! — гучна запытаўся заяц, дапамагаючы сваёй жонцы падняцца на лапы. — Аднясі яе ў Пушчу Драпежнікаў, там ёй месца!
— Ліс там не засталося, гадаваць малечу няма каму, у Пушчы яна загіне, — адказаў лесавік. — Я прашу, каб сярод вас знайшоўся той, хто возьме яе да сябе.
Адмовіць гаспадару леса, які ўсё жыццё клапаціўся пра іх, жыхары не маглі, але ніхто не хацеў браць ліску.
— Прывядзі каго іншага — мы з жонкай возьмем! — сказаў заяц. — Але пусціць да сябе драпежніцу? У нас дзеці! Прабач, мы не можам!
— Мы б узялі, але ў нас сям’я вялікая і проста месца ў нары няма! — паціснуў плячыма барсук.
— А мы перасяляцца думаем, бо наша дупло старое ды патрэсканае і вецер дзьме з усіх бакоў! — жаліўся янот. — Знойдзем новае жытло — возьмем яе да нас.
— Не падыходзіць, трэба зараз яе некуды пасяліць, — задумліва прагаварыў ляснік-лесавік.
Бабры сказалі, што ліса не можа жыць у іхняй хатцы, бо ўваходы ў яе пад вадой. Вавёркі нагадалі, што лісы па дрэвах не лазяць. Вожыкі спаслаліся на сваю калючасць і малую жылую плошчу. Казулі, ласі і алені ўвогуле дома не маюць. Гнёзды птушак таксама не для лісы. Карацей кажучы, не знаходзілася ў Дзівосным лесе для няшчаснай малечы месца. Глядзела яна на іх, і вочы яе слязамі напаўняліся.
— Я магу ў свой бярлог узяць, — сказаў мядзведзь.
— Во! Праўда што! — загаманілі звяры. — Мядзведзь адзін жыве, месца шмат! Бяры!
Буры ўздыхнуў, падышоў да лесавіка, прысеў каля рудога камячка.
— Ну, як зваць цябе?
— Лісачка Красуня! — адказала малая.
— Будзеш у берлагу жыць? — запытаўся мядзведзь.
— Паказвай! — махнула лапкай пухнатка.
Мядзведзь павёў яе дадому, лесавік пайшоў з імі, а следам рушылі і ўсе мясцовыя.
— Гасцінна запрашаю! Мой дом — твой дом! — сказаў касалапы.
Красуня толькі крок у мядзведжае жытло зрабіла — і адразу выскачыла назад.
— Што гэта?! Нейкая яма цёмная! Я там жыць не буду!
Звяры зноў напружыліся. Няўжо трэба новы варыянт шукаць?
— Іншага дома ў мяне няма! — адказаў мядзведзь.
— Перабірайцеся ў маю леснічоўку! — прапанаваў лесавік. — Вам там добра будзе. Красуня да сённяшняга дня з людзьмі жыла, і ты, мядзведзь, згадаеш былое.
Ведаў гаспадар леса, што некалі Бурага за хатнюю жывёлу трымалі. Узялі з леса маленькім і гулялі з ім, пакуль не вырас. Неблагія людзі былі, не прадалі ў які цырк ці заапарк, а проста ў лес адпусцілі. Толькі родзічаў ён ужо страціў і пасля вяртання ў лес жыў адзін. Ён лепей за іншых разумеў, як няпроста вярнуцца. Перажываў за маленькую ярка-рудую пухнатку, вось і падахвоціўся забраць сабе. Дый лесавік шапнуў мядзведзю, што гарадское жыццё ліскі было няпростае, і папрасіў пакуль ні пра што яе не распытваць, бо такія размовы прынясуць малой пакуты. Калі стане давяраць — сама раскажа.
Агледзеўшы леснічоўку, лісачка згадзілася:
— Шпалеры і фіранкі памяняем, дыванок каля майго ложка пакладзем, стол абрусам засцелем — і будзе добра.
Буры толькі ўздыхнуў.
— Мядзведзь, пакармі мяне! — сказала лісачка. — Я галодная наскрозь!
— Як-як? — здзівіўся мядзведзь.
— Наскрозь! Значыць, вельмі-вельмі галодная! — удакладніла пухнатка.
Мядзведзь пайшоў на кухню гатаваць, а лісачка адправілася пагуляць.
Выйшла з леснічоўкі, агледзелася. Зайчыкі праз пень скачуць, пэўна, там весела. Накіравалася Красуня да іх у госці.
Зайчыха, як толькі ўбачыла яе, затрымцела, захвалявалася, але выправадзіць не рашылася, бо лесавік прасіў прыняць новую жыхарку.
— Красунечка, ты галодная? — запыталася зайчыха.
Баялася яна, што ліса паляваць пачне.
— Вельмі галодная! — энергічна паківала галавой малая.
— Сядай, я цябе піражкамі пачастую!
Апетыт у госці быў выдатны. Лісачка з’ела ўсе піражкі, што зайчыха на цэлую сям’ю напякла.
— Дзякую, цётухна! — ветліва сказала Красуня і пайшла з зайчанятамі гуляць.
— Сытая ліса на зайцоў не палюе! — з палёгкай уздыхнула гаспадыня і распачала наноў піражкі пячы.
Зайцы скакалі праз пень значна лепей. Лісачка то чаплялася, то не пераскоквала, а трапляла акурат на яго.
— Цяжкаватая ты! Тоўсценькая! — сказаў зайчык.
— Я не тоўсценькая, а пухнаценькая! — пакрыўдзілася Красуня. — У мяне футра шыкоўнае, аранжавае, як сонца! А вы — шэрасць!
Яна задрала нос і важна пайшла, пазбавіўшы зайцоў сваёй увагі.
Мядзведзь сустрэў гадаванку стосам гарачых бліноў. Апетытны водар так і прывабліваў! Лісачка ўскочыла на зэдлік, што стаяў ля стала. Малеча не даставала да талеркі, таму мядзведзь паклаў на сядзенне падушачку.
— Апетыт у цябе добры! — усміхнуўся Буры, назіраючы за тым, як стос змяншаецца.
— Не скарджуся! — прамармытала Красуня. — Каб не піражкі цётухны зайчыхі, дык я б усе твае смачныя блінцы з’ела!
— Дык цябе пакармілі ўжо? — здзівіўся мядзведзь.
— А то! Не хадзіць жа мне галоднай! А лесавік усім сказаў пра мяне клапаціцца!
Красуня выцерла сурвэткай лапы і, кінуўшы: «Я гуляць!» — пайшла. Буры ўздыхнуў і пачаў прыбіраць са стала.
Другая частка казкі будзе апублікавана на Слушна на наступным тыдні
