Але хіба ж галоўнае – назва? Галоўнае – яны, добрыя чараўнікі, якія штораз дораць свята не толькі дзеткам, але і дарослым. І пра аднаго з іх, майго добрага сябра, маю гонар распавесці. Гэта намеснік дырэктара па выхаваўчай рабоце Мірскага дзяржаўнага мастацкага прафесійна-тэхнічнага каледжа, мастацкі кіраўнік народнага тэатра «Батлейка» Канстанцін Петрыман. Уласна кажучы, з яго сёлетняга допісу ў сацыяльнай сетцы я пра дату гэтага свята і даведалася. Дзякуй, Косця, за падказку! 🙂
Нашы ўважлівыя чытачы, мабыць, прыгадаюць, што пра Канстанціна Петрымана і яго выхаванцаў я распавядала ўжо. Напачатку 2020-га года мне пашчасціла пабываць на Калядным фестывалі батлеечных і лялечных тэатраў «Нябёсы» ў Мінску і нарэшце пабачыць на свае вочы рэканструяванае прадстаўленне «Калядна» народнага тэатра «Батлейка» з г.п.Мір.
Усім, хто не чытаў альбо трохі забыўся, пра што там, вельмі раю перайсці па спасылцы і прачытаць матэрыял. Бо цікавай інфармацыі ад Канстанціна Петрымана там вельмі шмат. А я пакуль адыдуся ад тагачасных уражанняў і прыгадаю нашае знаёмства з добрым лялечнікам-батлеем. 🙂
Напачатку (адзнака гэтага часу!) яно было віртуальным. А пазнаёміліся мы на адной з блогерскіх пляцовак, дзе Канстанцін пачаў распавядаць якраз-такі пра батлеечную справу. Я, вядома ж, зацікавілася. Плюс беларуская мова майго субяседніка… Пачалі стасавацца.
А падчас майго кароткага адпачынку ў Нясвіжы-Міры мы сустрэліся. І колькі ж цікавостак я пачула ад Канстанціна! Пабыла таксама і ў зале са сцэнай Мірскага дзяржаўнага мастацкага прафесійна-тэхнічнага каледжа, патрымала ў руках старыя лялькі, у якіх, здаецца, сапраўды ёсць свая душа…
А калі давялося пабачыць і пачуць Канстанціна Петрымана падчас падрыхтоўкі да прадстаўлення, а затым і падчас яго… Адразу зрабілася зразумелым і тое, што ён – з кагорты сапраўдных Настаўнікаў, і тое, чаму яго так паважаюць і любяць навучэнцы, частка з якіх – альбо сіроты, альбо «цяжкія».
Тры дзяўчыны, хлопец і сам Канстанцін… Гэта іх галасамі гавораць лялькі… Гэта іх душу і сэрца маюць… І ажываюць яны толькі ва ўмелых добрых руках… Але гэта – не першае і, спадзяюся, далёка не апошняе пакаленне батлей з Мірскага каледжа.
Дазволю сабе працытаваць допіс Канстанціна Петрымана: «Заўсёды чамусьці ўспамінаецца, як няўлоўна перайначваюцца акцёры-падлеткі падчас працы з лялькай, як, «лепячы» яе характар, перакрэмзваюць і свае погляды, стаўленне да свету, да людзей, да спадчыны свайго народа. Прычым дзесьці губляецца той «бандыт» з «непрычасаным характарам», а застаюцца цёплыя адчуванні ад добрых завідкаў калег: «Дзе вы іх бераце, такіх класных?!» Ды нідзе, самі яны такія. Проста лялечная справа прымусіла іх убачыць і сябе практычна візуальна, збоку, падштурхнула да нейкай асаблівай эвалюцыі! І сёння вось допісы цякуць у месэнджары: хто ў перапынках паміж заняткамі ў акадэміі МУС, хто, адвіхнуўшыся ад кампа, запісваючы навамодныя электронныя рытмы музыкі, хто – ад каструлі на рэстараннай кухні, гатуючы нейкія там прысмакі. Пішуць – і кожны турбуецца: ну як там, пасля нас, ці годна ўсё, а як што – мы ж заўсёды гатовыя! Ведаю, сапраўды гатовыя, толькі свісні! 🙂 І супакойваю, што годныя ў нас батлеі, а інакш не бывае, бо лялька не пацерпіць фальшы».
Са святам цябе, Канстанцін! Са святам усіх тваіх батлеяў – былых, цяперашніх і нават будучых! Пабольш вам новых прадстаўленняў, удзячных гледачоў, вялікіх сцэнаў, гучных апладысментаў!
