Але і гэта яшчэ не ўсё! 25 кастрычніка – Андрон Астраном (Астролаг), Міжнародны дзень барацьбы жанчын за мір, Міжнародны дзень цешчы (зяці, увага! 🙂 ), Дзень маркетолага (і зноўку свята прафесійнае), Міжнародны дзень мастака… І шмат-шмат усялякай драбязы, пра якую і не чулі, а тым больш – не святкавалі. 🙂 І так усяго поўна!
Цікава, што ў беларусаў дзень млынара святкаваўся не адзін раз на год. Яшчэ да Марціна 23 жніўня ўслаўлялі Лаўрэна: «На Лаўрына сьпяшайся да млына». У той жа дзень, нагадаю, святкуецца і Сусветны дзень бісквіту.
А мы прыгадваем сёння даўнейшых млынароў, якія павінны былі быць дужымі (пацягай ты мяшкі з мукой!), спрытнымі і, безумоўна, мець прадпрымальніцкія здольнасці, каб развіваць сваю «вытворчасць».
Бо адна справа – у старажытныя часы круціць жорны – уручную, выкарыстоўваючы энергію ветру (ветракі) альбо вады (вадзяныя млыны). І зусім іншая – каб гэта рабілі розныя разумныя электрычныя прыстасаванні. А многія з іх нашыя далёкія продкі нават не маглі сабе ўявіць!
Да таго ж, праца была дастаткова… пыльнай ці што. Бо часцяком млынары напрыканцы дня былі ці не цалкам белымі ад мукі. І ўсё ж, нягледзячы на цяжкасці, займацца млынарскай справай было заўсёды даволі прыбыткова. Плюс не забываемся на пашану, якую аказвалі млынару. Бо ад яго ўмельства, спрыту, адладжанасці жорнаў і г.д. залежала якасць мукі, а значыць, хлеба. А даўней жа хлеб выпякалі самі…
Дзесьці на прасторах сеціва вычытала, што яшчэ і зараз у працоўнай кніжцы беларуса можна згледзець запіс «млынар». Толькі, вядома ж, зараз тая праца не патрабуе выключнай фізічнай сілы. А што на што там пераціраюць? Напрыклад, зерне – на камбікорм… Хто гэта робіць?! Млынар.
Эх, як жа я люблю ветракі! І назіраць за імі… Нава калі яны не працуюць ужо. Усё ж ёсць штосьці загадкавае ў гэтых старажытных драўляных пабудовах з крыламі… Прыгадваю нашу экскурсію на такі вятрак у Беларускі дзяржаўны музей народнай архітэктуры і побыту, які знаходзіцца непадалёк ад вёскі Строчыцы.
Перанесены ён сюды з Даматканавічаў Клецкага раёна, што на Міншчыне. Пабудаваны напрыканцы 19-га стагоддзя. Праўда, мясцовыя прыгадвалі, што і ў гэты населены пункт ён у свой час таксама пераехаў… Вось такі вятрак-вандроўнік…
Пераехаў, перавезлі… І мы плаўна пераходзім да Дня аўтамабіліста і дарожніка! З падзякай прыгадваем тых прафесіяналаў, хто нас возіць, хто сапраўды ратуе жыцці, кіруючы «хуткай дамамогай»… І хто забяспечвае (хаця і не паўсюдна) камфортны шлях, будуючы і рамантуючы дарогі ды дарожнае покрыва.
Быць добрым вадзіцелем – значыць, з увагай і павагай (!!!) ставіцца да пасажыраў. Не гырчаць у адказ на пытанне, нават калі яго задалі (самі пры тое не ведаючы) некалькі чалавек запар. Не весці машыну (мікрааўтобус) так, быццам там не людзі, а дровы: па ўсіх дзірках, ямінах ды купінах.
Не тармазіць штораз так рэзка, што, здаецца, зараз выйдзеш праз лабавое шкло… Словам, быць вадзіцелем-прафесіяналам – гэта добра авалодаць навыкамі ваджэння, адчуваць машыну як працяг сябе, не пазіцыянаваць сябе намеснікам Бога на Зямлі…
Ёсць, ёсць у нас такія профі! І калі ў панядзелак раніцай і ўвечары бачу за рулём маршрутак менавіта іх, дык дужа радуюся. Гэта значыць, што 2 тыдні камфортнай язды нам забяспечаныя.
А што датычыцца знаёмых кіроўцаў легкавікоў, дык тых, каму я б давярала на ўсе 100%, сапраўды адзінкі… Але таксама ёсць.
Проста трэба паважаць іншых на дарогах. Проста трэба не спяшацца… Не сігналіць злосна, калі хтосьці завазіўся… Не падразаць і тым больш – не «вучыць» на трасе. Не ляцець на злом галавы, перавышаючы хуткасць…
Усім добрым кіроўцам – роўнай дарогі, шматлікіх калідораў зялёнага святла, поўнага паразумення са сваім «жалезным канём», задавальнення ад працэсу ваджэння, а самае галоўнае – здароўя!
Падпісвайцеся на наш канал у Telegram, групы ў Facebook, «УКантакце», у «Аднакласніках» – і будзьце ў курсе свежых навінаў! Толькі цікавыя відэа на нашым канале YouTube, далучайцеся!
