Памятаю, як раней, у часы праваднога радыё, з задавальненнем слухала службу з Чырвонага касцёла. Мяне заўсёды прыцягвала тая беларуская мова ксяндзоў з польскім вымаўленнем. І словы, здаецца, пранікаюць прама ў душу. І хочацца быць лепшай і чысцейшай, рабіць толькі добрыя ўчынкі...
Люблю бываць у касцёлах. Розных. Беларускіх і замежных. Сядзець на лаўцы, слухаць арган, ціха думаць пра штосьці сваё, скіраванае туды, у вышыню... Разглядаць святых на абразах, адмысловы роспіс сцен і столі. І сапраўды адчуваць прысутнасць чагосьці невытлумачальнага, але такога добрага і прыемнага сэрцу. І звяртацца да яго з просьбай дараваць здароўе блізкім...
Неяк не выпадала бываць на святкаваннях Божага Нараджэння ў кагосьці ў хаце. Зрэшты, зразумела. Гэтае свята лічыцца найперш сямейным. Але па існуючых здаўна традыцыях таго, хто 25 снежня завітае да каталікоў па якой патрэбе ці проста так, прымаюць, як самага дарагога госця.
Затое аднойчы мы, карэспандэнт і фотакарэспандэнт чэрвеньскай раённай газеты, рабілі да гэтага дня фотарэпартаж з адной з каталіцкіх вёсак Чэрвеньшчыны – Печышча. Людзей і на той час там заставалася не так ужо і шмат. І не ўсе былі каталікамі. Але тыя, з кім мы пазнаёміліся, сапраўды запомніліся сваімі разважаннямі і аповедамі. Запомніліся на дзесяцігоддзі...
Калісьці атрымлівалася глядзець фрагменты начной імшы з Чырвонага касцёла. Таямнічыя словы, урачыстасць моманту, промні дабрыні – здавалася, усё гэта адчувальна лунае па гэты бок экрана. Невытлумачальна, але факт.
Магчыма, гэта сапраўды голас крыві. У некаторых пісьмовых крыніцах мы знаходзілі ўзгадкі пра тое, што Адамовічы некалькі стагоддзяў таму былі каталіцкага веравызнання. Магчыма, нашыя продкі. І памяць роду ў гэтыя па-асабліваму светлыя ноч і дзень па таямнічым зорным партале, які раскрываецца ў нябёсах, дасягае нашых сэрцаў. Інакш адкуль гэтае пачуццё заспакоенасці душэўнай, гэтае адчуванне цуду?!
...Углядаюся ў таямнічае зорнае неба – і, здаецца, чую, як дзесьці пераліваюцца на розныя галасы пяшчотныя срэбныя званочкі. Заплюшчваю вочы – і ўяўляю службу ў Чырвоным касцёле. Чаму там?! Бо мне ён вельмі падабаецца. Хаця і даводзіцца бываць не часта.
Так прыемна бачыць сапраўдных вернікаў! Якія яны адухоўленыя! І твары іх сапраўды асветленыя радасцю ад кранальнасці моманту. А мне чамусьці хочацца нават крыху паплакаць. Ад паўнаты пачуццяў. Асабліва калі глядзіш на дзетак, якія так шчыра моляцца...
У мяне ёсць некалькі знаёмых каталікоў, у рэале і ў сеціве, якіх сёння з задавальненнем павіншую з іх святам. Вось некаторыя проста мімаходзь расказвалі пра тое, як будуць адзначаць, але нават у гэтых сціплых словах чуліся чаканні цуду.
