Вось як удала паядналіся ў апошнюю нядзелю чэрвеня два адметныя дні: Пятроўскія запускі ў праваслаўных (дзень перад пачаткам Пятроўскага посту) і Сусветны дзень рыбалоўства. Чаму ўдала?! Бо тым, хто трымае пост, дазваляецца есці рыбу. Праўда, апроч панядзелка, серады ды пятніцы, калі я нічога не блытаю. Сумненні толькі наконт панядзелка... Але, тым не менш, рыбы сёння можна назапасіць! Пры ўмове, што вы – аматар, а надвор’е – прыдатнае для таго, каб рыба бралася. І месцы рыбныя вы ведаеце… У любым выпадку – ні хваста, ні лускі! 🙂
А яшчэ сёння заканчваецца Русальны тыдзень. І дзень мае назоў – Русальчыны розыгры. Зразумела, засцерагаліся русалак. Таму ля вады і ў вадзе знаходзіліся з асцярогай. Майце на ўвазе, рыбакі!
Ну што вам распавесці пра рыбу?! Рыбу я люблю. Есці… 🙂 Гатаваць таксама не супраць. Толькі калі не маленькая і не з безліччу костак. А вось чысціць – не-е-е-е-ее. Не маё. Таму калі мне рыбу не пачысціць, застануся я без рыбы…
А чысціла яе толькі адзін раз у жыцці. Даўноо-о-о-о… Пасля 7-га, здаецца, класа выправіліся арганізавана ад школы ў вандроўку на бераг Бярэзіны. І там нашыя настаўнікі з хлопцамі рыбкі здабылі… Дро-о-о-обненькай. А нам, дзяўчатам, трэба было яе пачысціць. З таго разу і ўсё… Чыстка рыбкі – міма.
Затое ініцыятарам рыбнага супу (скажам так, бо юшка – трохі іншае) у сям’і таксама была я. Пасля таго, як мяне ім, сапраўдным, пачаставалі. І не дзе-небудзь, а непадалёк ад месца нараджэння нашага слыннага кампазітара Станіслава Манюшкі – у вёсцы Убель, яшчэ ў 2008-м годзе.
Але ж як добра мець архіў! І не толькі электронны, але і папяровы. Сваім ужо каторы раз скарыстоўваюся за апошні тыдзень. Вельмі зручна!
Дык вось менавіта ў архіве я адшукала ўласны матэрыял – аповед пра вёску Убель у аўтарскай рубрыцы «Куточак Чэрвеньшчыны», пра яе цікавых жыхароў і гасцінную сямейную пару Таццяны і Леаніда Капаніцкіх, ініцыятараў запрашэння журналіста.
Запомнілася ж вандроўка сярод іншага тым, што я ўпершыню паплыла на лодцы! Ды не проста так, а каб зірнуць на рэшткі старажытнасці, якія паказаў мне Леанід Капаніцкі…
«Незабыўнае воднае падарожжа! Вось рэшткі паляў – ад млына, ад моста… Гэта ж якое моцнае дрэва, каб стагоддзямі ў вадзе – і не разбурылася… А вось тое месца ля колішняга сплаўнога моста, дзе шост не дастае дна, а лодку паціху зносіць плынь.
Колькі метраў – і шост зноўку ўпіраецца ў дно. А вунь і пляж санаторыя «Волма». На тым баку стаяў фальварак Убель. Далёка… Паварот на 180 градусаў – і мы плывем да вёскі…»
Дык вось тут і пачаставалі мяне смачнай юшкай, зваранай на вогнішчы. І распавялі, як трэба рыбу варыць і як бульбу правільна рэзаць (спойлер: вялікімі кавалкамі). 🙂
Ну, і больш блізкія «стасункі» з юшкай і рыбай – гэта падчас журналісцкага прэс-тура ў наш рыбгас «Волма». Вось, бадай, і ўсё…
З усіх тэхнік прыгатавання штосьці абарала я адну – запяканне кавалкаў карпа (а яго мы найчасцей і купляем – свежага, з рыбгаса, акурат у сваім мікрараёне па чацвяргах… Рыбны дзень!) у фользе ў сваім соку. Без солі (прывітанне нашым беларуска-расійскім герантолагам Кірылу Прашчаеву і Андрэю Ільніцкаму! 🙂 ), з аднымі прыправамі, без усялякага там маянэзу альбо смятаны.
Праўда, калі рыбка маленькая, дык не дужа ўдала выходзіла, засыхала. Давялося прыдумаць выйсце: заліваць у скручаную ўжо фольгу з рыбай крыху вады. І выдатна! Галоўнае, каб фольга не прыліпла да чыгуннай патэльні і не прарвалася… Пакуль усё ўдала атрымліваецца. Асноўнае – злавіць патрэбную тэмпературу ў духоўцы…
Яшчэ вельмі люблю, калі рыбкай злоўленай частуюць. Праўда, пры той жа ўмове: калі гэта не зусім дробязь. 🙂 Таму на Сусветны дзень рыбалоўства ў мяне свой разлік (жартую!).
І, шчыра кажучы, рыбакоў тых і не разумею… Ехаць цёмначы… Прыязджаць цёмначы… Палову сутак, а то і болей правесці, утаропіўшыся ў ваду на паплавок… Ды яшчэ быць абкусаным камарамі. А яны сёлета ну проста азвярэлі!
Але ж самае цікавае, што пры ўсім гэтым людзі ловяць кайф! 🙂 Таму – кайфу сёння аматарам рыбнай лоўлі! А больш нічога жадаць не буду, каб не спудзіць рыбацкую ўдачу…
Фота з архіва аўтара і адкрытых інтэрнэт-крыніц.
