Ужо некалькі год запар лясныя мясціны за дачнай сядзібай радуюць нас грыбамі. Тут пракідаюцца лісічкі, у грыбны год вылазяць крамяныя баравічкі, у сезон можна знайсці цэлыя паляны апенек… Але самая-самая адметнасць гэтага лесу – чырвонагаловікі.
Колькі гадоў таму пайшлі мы збіраць грыбы з двума вядзерцамі, а прынеслі… чатыры! Так, давялося складваць чырвонагаловікі (падасінавікі) ў пакеты. Такой іх колькасці я не бачыла ў сваім жыцці ніколі – ні да гэтай знаходкі, ні пасля!
Людзі там фактычна не хадзілі тады. А пабачыўшы паўсюль прыгажуноў на высокіх ножках… Я літаральна ашалела!:) Насілася, як параненая рысь!:) І літаральна за пару-тройку хвілін перада мной ужо высілася цэлая гара зрэзаных грыбоў! Шмат знайшоў і тата. У выніку, угінаючыся, прынеслі на сядзібу па вядру і пакету.
Дык вось з таго часу, здаецца, больш мяне гэты лес не меў чым здзівіць. Але ж не! Не колькасцю, дык… неспадзяванкай. Прыемнай, вядома ж.
На гэты раз у прыгожых мясцінах, дзе хапае сёлета вады, не знаходзілася нічога. Ідучы насустрач тату, раптам заўважаю незвычайны пень. А што гэта ў ім такое… рыжаваценькае? Падыходжу бліжэй… Грыб??? Чырвонагаловік??? Ці ў мяне галюцынацыі?!
Асцярожна спрабую падкалупнуць нажом кару. Яна вельмі лёгка паддаецца – пень, аказваецца, струхлеў усярэдзіне, толькі верхняя абалонка з мохам неяк трымалася. А там… Паказваецца ножка… Дык сапраўды чырвонагаловік!
Ніжэй, ніжэй, яшчэ ніжэй яе вызваляю… На колькі атрымліваецца. А вось ужо і грыбніца. І зусім мале-е-е-енечкі грыбочак ля ножкі, толькі мяккі. Ну што ж, неблагая знаходка, праўда?! Галоўнае – нечаканая. Вы калі-небудзь знаходзілі чырвонагаловік унутры пня?! Я дык не… Дома памерала ножку сваёй знаходкі. 26 сантыметраў! Якая сіла росту, якая прага да жыцця!
Нават уявіла сабе, як ён, маленькі, стараўся, цягнуўся да светлай адтуліны, якая змяшчалася высо-о-о-ка над ім, да блакітнага неба. А пасля, калі капялюшык апынуўся на паверхні, мусіць, азіраўся той грыб з цікаўнасцю вакол сябе.:) А тут і я раптоўна яго заўважыла. Вось гэта і сталася для мяне прыемнай неспадзяванкай. Дужа здзіўляльнай, але яшчэ не апошняй у тым лесе ў той дзень.
…Чую нейкае шаргаценне справа. Паварочваюся ў той бок і… не веру сваім вачам! Вавёрачка! Маленькая, рудая, з вострай цікаўнай пыскай, пушыстым, але досыць рэдзенькім хвастом. Скача па зямлі.
Выразна цокаючы, накіроўваюся за ёй у надзеі сфатаграфаваць. Але пачуўшы за сабой чужога, яна спрытна караскаецца па ствалу дуба. А затым… Бачу, што вавёрачак ужо дзве!
Як бы я ні хадзіла вакол дуба, як бы ні цокала, ні ўгаворвала папазіраваць… Ніяк рыжухі не згаджаліся. Ды хітрыя якія! Я з аднаго боку зайду, а яны спрытненька вакол ствала – на другі. Я за імі з фотаапаратам – яны далей. Атрымалася толькі вось што… Вавёрак бачыце?! А яны там ёсць!:) Шукайце дзве маленькія рыжанькія плямкі з лапкамі…
Ну, мурашнікам у лесе, здаецца, нікога не здзівіш. Хіба толькі яго памерам. І тым спрытам ды імпэтам, з якімі маленькія будаўнікі ўзводзяць такія гмахі. Ды і самі яны – памеру незвычайнага. Вялікія мурашы сёлета ўсюды шпацыруюць, і не толькі ў лесе.
Дзесьці іх хаты пабудаваныя нават па дзве побач, дзесьці па адной. Прычым на тых месцах, дзе нядаўна была толькі пустка. Вось гэта спрыт! Сапраўды, павучыцца варта…
Ну, і на заканчэнне яшчэ паганялася з фотаапаратам за страказой. Тата гукнуў паглядзець на прыгажуню, якая лётала туды-сюды над вадаёмчыкам на нашай дачнай сядзібе.
Так, прыгожая вельмі, вялікая, яркая… Сапраўдны верталёцік! Але таксама катэгарычна адмовілася ад фотасесіі. Толькі дражнілася. Паляціць у адзін бок, завісне, як сапраўдны верталёт, над пэўнай кропкай. Толькі туды фотаапарат, як яна – жух! – у іншае месца. Бягу туды. Жух! – і зноў знікае з аб’ектыву. Вось, толькі фактычна абрысы… Як доказ, што яна там сапраўды была.
…Той чырвонагаловік і зараз часцяком усплывае перад вачыма. Асабліва – працэс адкрыцця яго ножкі. Эмоцый станоўчых – мора! А што яшчэ патрэбна чалавеку ў нядзелю?!:
