У доме ля невялікай дарогі раслі дрэвы. Тлумныя таполі, мяккія асінкі, вялікія бярозы і шырокія арэшнікі. Гаспадар з гаспаданяй садзілі новыя штогод, праводзячы час разам.
Сярод дарослых дрэваў, што пасадзілі даўно, расло адно невялічкае. Ні гаспадар, ні гаспадыня, ні суседзі не ведалі, што за яно. Толькі за шмат год яно вырасла нават не вышэй за чалавека.
Мела яно мяккія доўгія лісты на кароткіх тонкіх галінках і кожны раз, калі вецер калыхаў яго ствол, то здавалася, што тоненькі дзявочы голас спявае калыханку.
Увечары, калі гаспадары ўжо лягалі спаць, а птушкі хаваліся ў гнёзды, дрэва пачынала трапятаць і хутка самыя доўгія галінкі пераўтвараліся ў ногі і рукі, а мяккія лісты ў прыгожы зялёныя валасы.
На халодную зямлю басанож ставала дзяўчынка. З круглым тварам, у белай сукеначцы да кален, у ілбе асвячае ёй шлях ліст дрэва, што быў ёй маці.
Вераскавіца аглядзелася, зразумела, што нікога няма, мякка тупаючы па траве яна пабегла ў лес. Чым далей, тым больш яна рабілася. Варта было Веры перайсці невялікую дарогу і апынуцца ў лесе, то была яна вышэй за дрэвы.
Доўгія зялёныя валасы чапляліся за вярхушкі дрэваў, а тлусценькім ножкам трэба акуратна ступаць, каб не зламаць расліны. Акінуўшы ўважлівым вокам наваколле, Вера падыйшла да маладых дрэваў, што раслі ў самым гушчары. Ніякай дарогі побач.
Прысеўшы на кукішкі, Вераскавіца дакранулася да лістка на ілбе, вочы ззаззялі зялёным, з рук палілося святло. Мякка абняўшы адно дрэўца, істота з мяккай усмешкай назірала, як яно пачынае расці. Трошкі, яшчэ трошкі. Вось ужо яно дайшло да шыі дзяўчынцы.
З леса пачуўся тлум машыны і да святла Веры дадалося святло штучных ліхтароў. Істота спалохана заазіралася і адскочыла ад дрэва, што гадавала імгненне таму. Машына набліжалася.
— Каму гэта не спіцца ў такія часы? — незадаволена гудзеў бярозавы гай, што шумеў побач з маладымі дрэўцамі.
Дзяўчынка згодна кіўнула і пачала змяншацца ў памерах. Павольна. Трэба вяртацца дадому. Падгадаванае дрэўца зашумела лісцем на развітанне, у спіну дзяўчынцы. Тая ж хуценька зменшылася да памеру дрэўца, ды праскочыўшы праз плот сваіх гаспадара і гаспадыні падбегла да месца, дзе расла.
Секунда і вось замест дзяўчынкі з доўгімі валасамі і мяккай скурай ізноў невялікае дрэўца з мяккімі лісткамі і доўгімі галінкамі. Шапоціць ціхім голасам і падпявае ветру ў яго мелодыях.
Кажуць, што калі не спаць маленькім рабятам, а глядзець у вечары ў вакенца, то можна ўбачыць, як маленькая Вераскавіца бяжыць у лес, каб гадаваць там дрэвы.
https://bel.24health.by/tuman-kazka/
