30.08.2021
30.08.2021

Велавандроўкі з Васілём Літвіным. Ч. 5. «І смоўжыка праз шашу таксама варта перавесці…»

logo
Падарожжы
0 48
Памер шрыфта:
  • A
  • A
  • A

Падарожжа даўно пераваліла за экватар… Здаецца, ужо і стомленасць павінна адчувацца… Але наш велавандроўнік Васіль Літвін яе быццам і не адчувае. Мяркуючы па відэа… У яго ўсё яшчэ стае імпэту ды сіл і круціць больш за 100 км у дзень (!), і захапляцца цікавосткамі ды здымаць іх для нас…

Дзякуючы вашым відэа, Васіль, я цяпер ведаю, што хачу пабачыць на свае вочы. Камаі!

Сапраўды, тамтэйшы касцёл варты гэтага. Ён вельмі незвычайны, спецыфічны, абарончага тыпу. Пачатак 17 стагоддзя. Я раней у нас у Беларусі такой архітэктуры і не бачыў… Да гэтага быў ужо аднойчы ў ім. Там такі класны арган…

І вам жа ўдалося зайсці ўнутр?!

Так! І ў папярэдні раз, і цяпер. Гадоў 15 таму я ездзіў у Камаі з чэрвеньскай групай турыстаў. І тады мы паслухалі арган, мне вельмі спадабалася. Але ж гэтым разам для аднаго мяне ніхто граць не стаў (смяецца). Глядзіце відэа вышэй па спасылцы – там усё ёсць.

А далей, міма шматлікіх азёраў, я паехаў у бок Астраўца. І па дарозе – вёска Варняны (першы пісьмовы ўспамін пра Варняны датуецца 1391. – аўт.) Таксама варта заехаць і палюбавацца на вялізны касцёл.

А далей у нас – БелАЭС.

І мы ўсё глядзім на відэа! У тым ліку і тое, як вы чакаеце, пакуль смоўж перапаўзе дарогу. Феерычна!

А затым вы кіруеце, нягледзячы, што дзень хіліцца да вечара…

… У Гервяты. Дзе адна з самых прыгожых жамчужынаў Беларусі – касцёл. Гэта такое цудоўнае месца! Я б сказаў – месца сілы. Даўно хацеў пабачыць на свае вочы – і ніяк у мяне не атрымлівалася чамусьці.

Так, і цямнела, і ўнутр не трапіў. Але там такая прыгожая тэрыторыя! І так велічна глядзіцца касцёл!

Велавандроўкі. Гервяты.

А мы вось патрапілі! І я не хацела з касцёла выходзіць, хаця таксама варта было ўжо паварочваць дахаты… Вялікі дзякуй сям’і брата, якая запрасіла мяне ў аўтамабільную вандроўку!

Значыць, мне трэба будзе яшчэ раз прыехаць, каб трапіць унутр! (смяемся)

А яшчэ на гэтым відэа паказаны быт велавандроўніка ў цемры! Каму цікава, абавязкова дагледзьце да заканчэння!

Ну, і такое бывае… Гэтае месца начоўкі ў мяне было запланаванае зараней – на беразе вадасховішча. Там таксама зона адпачынку з альтанкамі. І яна ёсць на картах. Я з Гервятаў хутчэй пакруціў. Бо сонца садзіцца, а мне ж трэба яшчэ пакупацца. І я паспеў!

Выдатна!

На раніцу – у Астравец. А непадалёк ад Астраўца ёсць вядомая чыгуначная станцыя Гудагай

А вось туды мы і не трапілі. Бо цямнела ўжо… Трэба было спяшацца дадому. Затое незапланавана заскочылі ў маё горача любімае Крэва!

Таксама цікава. А станцыя вельмі прыгожая. У старажытным стылі. Я туды прыехаў, дастаў відэакамеру – і давай здымаць. І тут прыходзіць чалавек у чыгуначнай форме і сварыцца. Маўляў, ніякіх здымкаў! Памежная станцыя!

Кажу яму:

– Дык я ж не ўнутры здымаю, а звонку…

– Нідзе нельга!

І прагнаў мяне. Але штосьці я паспеў зняць…

За станцыяй Гудагай ёсць вёска Малы Гудагай. Там касцёл, ён драўляны. А побач – вялізная тэрыторыя. Там сцэна, лаўкі. Мабыць, ладзяцца хрысціянскія святы.

Велавандроўкі. Драўляны касцёл у Малым Гудагаі.

У Малым Гудагаі мяне напаткала вялікая навальніца! І гэтая сцэна з навесам якраз мяне і выратавала. Я там зварыў сабе кавы, з’еў каўбасу з сырам…

З камфортам уладкаваліся! (смяемся)

Так! Вось для гэтага і патрэбныя запасы… Перачакаў навальніцу – і паехаў у бок Ашмянаў. Там мяне цікавіла сінагога. І я вельмі доўга, мусіць, з гадзіну ездзіў па горадзе ў пошуках яе.

На карце ёсць. Еду ў той бок, а там двары, прыватныя домаўладанні. Бачу здалёк – сінагога. Але як жа да яе пад’ехаць? Гэта стары вялікі цагляны будынак…

Затым я ўсё ж знайшоў сцежку паміж дварамі. Можна пад’ехаць, але толькі з аднаго боку. З іншага падыходзяць агароды. Сінагога, канешне, старая, але не дзейнічае. На фасадзе барэльеф з габрэйскай сімволікай. Памятная таблічка, што ахоўваецца дзяржавай. І ёсць інфармацыя пра гэты помнік архітэктуры.

Велавандроўкі. Сінагога ў Ашмянах.

Сінагога перастала дзейнічаць пасля вайны, бо шмат габрэяў знішчылі фашысты. А тыя, хто ацалеў, відаць, пазней з’ехалі… Ну, і для такога вялікага будынка трэба шмат вернікаў.

І пасля Ашмянаў…

… было цудоўнае мястэчка Солы з касцёлам, затым – Смаргонь. Дзе я нечакана трапіў на баль выпускнікоў (смяемся).

І далей пакіраваў ужо ў бок Маладзечна. А па дарозе – цудоўнае возера Белае з месцам для адпачынку. Яно не абсталяванае, проста пляжык. І куча рыбакоў.

Так часта бывае… Раніцай прачынаешся, вылазіш з палаткі… Рыбакі падыходзяць:

– Ну што, налавіў чаго?!

– Ды я ўвогуле-то не рыбак…

І такое расчараванне (смяемся)…

Па шляху трапілася на вочы вёска Залессе. Таксама не думаў заязджаць. А там указальнік: «Музей-сядзіба Агінскага».

Велавандроўкі. Музей-сядзіба Агінскага ў Залессі.

Так, і мы былі! Толькі па дарозе туды… І дзякуй вам, Васіль, за відэа адтуль, за такое цудоўнае музычнае суправаджэнне – паланэз Агінскага «Развітанне з Радзімай»…

Мне там вельмі спадабалася! І тэрыторыя, і сам музей, хаця ўнутр не заходзіў, і альтанкі з гісторыяй…

І ў музеі вельмі хораша!

Далей у мяне была прамая дарога на Маладзечна. Але я вырашыў заехаць у вёску Кеўлы. Там невялікая царква, даволі старая. І адтуль паехаў добрай дарогай – не такой, як ажыўленая Смаргонь-Маладзечна. На шляху была вёска Беніца, дзе ёсць і царква, і касцёл. Сам вялікі і прыгожы, але не дзейнічае. Шкада…

А горад Маладзечна гэтым разам быў фінішам майго маршруту. Там я бываў не аднойчы. Праехаўся па пешаходнай вуліцы – і мяне накрыла навальніца. Таму я хуценька вярнуўся на вакзал і сядзеў у чаканні электрычкі. Паехаў да Мінска, адтуль – да Пухавічаў… І яшчэ каля 30 км – на веласіпедзе ў Чэрвень.

Васіль, шчыра дзякую вам за такі цікавы і падрабязны аповед, за досвед і лайфхакі, якімі вы падзяліліся з чытачамі сайта СЛУШНА пра Беларусь і беларусаў. І, наколькі я ведаю, у планах у вас усё ж такі Грузія ўвосень? Удачы!

Дзякуй!

Велавандроўкі. Вяртанне дахаты.

Фота і скрыншоты з архіва Васіля Літвіна.

Велавандроўкі з Васілём Літвіным. Ч. 1. «Ты памятаеш, як усё пачыналася?!» (+відэа)

Велавандроўкі з Васілём Літвіным. Ч. 2. «Я еду – і вітаюся з катамі…»

Велавандроўкі з Васілём Літвіным. Ч. 3. «Аўсянка, сэр!»

Велавандроўкі з Васілём Літвіным. Ч. 4. «Я ў Друі перайшоў мяжу…»

Матэрыялы на сайце slushna.by носяць інфармацыйны характар і прызначаныя для адукацыйных мэтаў. Інфармацыя не павінна выкарыстоўвацца ў якасці медыцынскіх рэкамендацый. Ставіць дыягназ і прызначае лячэнне толькі ваш урач. Рэдакцыя сайта не нясе адказнасці за магчымыя негатыўныя наступствы, якія ўзніклі ў выніку выкарыстання інфармацыі, размешчанай на сайце slushna.by

0 48

Журналіст, блогер. Вышэйшая філалагічная адукацыя. У 1996 годзе скончыла Беларускі дзяржаўны педагагічны ўніверсітэт імя Максіма Танка (дыплом з адзнакай) па спецыяльнасці «беларуская мова і літаратура». З 2003 па 2005 год па ўласнай ініцыятыве вучылася дыстанцыйна ў Еўрапейскай школе карэспандэнцкага навучання, маю пасведчанне аб заканчэнні курсу «Журналістыка». У журналістыцы – з 2001 года. Працавала загадчыкам аддзела пісьмаў і масавай работы, журналістам у газеце «Раённы веснік» (г.Чэрвень), уласным карэспандэнтам абласной газеты «Мінская праўда» па Чэрвеньскім, Уздзенскім і Старадарожскім раёнах. З 2018 года – рэдактар, аўтар блога «Думкі ўслых» на сайце "Слушна".
Глядзіце таксама