А тэма па-ранейшаму на слыху. Абмяркоўваецца ў крамах і маршрутках, на працы і дома, на старонках парталаў і ў блогах. А відэа па тэме множацца проста ў геаметрычнай прагрэсіі!
Год таму, калі ўсё толькі пачыналася, мне шмат разоў дасылалі такое. Стаяць людзі на прыпынку. І раптам адна дзяўчына з доўгімі валасамі чхае, сагнуўшыся ледзьве не да зямлі. Не доўга думаючы, мужчына дастае пісталет і… страляе ў яе. Астатнія падскокваюць і пачынаюць пырскаць антысептыкамі – вакол, на сябе, а тады хапаюцца за тэлефоны…
А зараз каторы дзень дасылаюць у мэсэнджар пастановачнае відэа з акцёрамі. Справа адбываецца ў метро. Малады чалавек ідзе без маскі. За ім яшчэ людзі. І раптам ахоўнік накідваецца на хлопца з дубінкай і са словамі «Маска дзе?!» пачынае яго лупцаваць. Здымаюць некалькі сюжэтаў у розных месцах метро, з рознымі людзьмі за спіной акцёра. І гэта толькі трэба бачыць іх рэакцыю!
Амаль ва ўсіх, за рэдкім выключэннем, маскі адразу ж знаходзяцца і таропка нацягваюцца! А адзін хлопец, які спускаўся разам з усімі на эскалатары, раптам паворчваецца і спрабуе… ісці па ім уверх! Але, у рэшце рэшт, пад пільным позіркам ахоўніка таксама нацягвае маску і ідзе туды, куды яму трэба.
І смешна, і сумна… І адлюстроўвае нашу сучаснасць.
Днямі прачытала разважанні знаёмага, дзе ён кажа пра адсутнасць адказнасці людзей адно перад адным. І гэта праўда! А я зноўку прыгадала, што распавядала ў сваім блогу наша беларуска, якая жыве ў Японіі. Маўляў, калі там сказалі надзець маскі, у японцаў нават думкі не ўзнікла аслухацца.
А ў нас? Што, масачны рэжым адмянілі ўжо?! Ды наадварот. Шмат дзе гучыць, што маскі нам насіць, па ўсім відаць, да пачатку 2022 года. Калі пашанцуе. Я пакуль што не ўяўляю, як буду спраўляцца з дыханнем у масцы ўлетку. Але неяк буду. І ў грамадскіх месцах, у транспарце не здыму яе не толькі таму, што чалавек законапаслухмяны. А і таму, што на працягу гэтага года ўпэўнілася: яна сапраўды дапамагае…
У сэнсе, маска, надзетая правільна, не пад носам і не на падбароддзі. Так, шоу пад назвай «маска ёсць – маскі няма» таксама працягваецца. На жаль.
… Перад самым маім выхадам з маршруткі паразмаўлялі з вадзіцелем і на гэтую тэму. Ён сказаў, што яго напарнік перахварэў зусім нядаўна. А ўвогуле, перахварэлі ўсе вадзіцелі. Хто – лёгка, хто – цяжка, але – усе. І, маўляў, нічога добрага ў гэтым няма…
Вядома ж, што тут добрага? Асабліва, калі пасля даюць пра сябе ведаць розныя ўскладненні…
Але перад гэтым вадзіцель сказаў фразу: маўляў, каму лёсам наканавана памерці ў маладым ці іншым узросце, дык так і будзе, нічога не змяніць. Ну што ж…. Я дакладна гэтак жа лічыла, толькі… да нядаўняга часу. Да каранавіруса. А цяпер ужо зусім не ўпэўненая ў такім поглядзе на лёс і наша жыццё…
Дзівяць мяне і ў родным горадзе. То з прадаўшчыц знікнуць маскі, то з дзвярэй крамы – аб’явы пра неабходнасць іх насіць. Але тыя, хто адчувае адказнасць і за сябе, і за сваю сям’ю, і за навакольных, пад’язджаючы ці падыходзячы да крамы без аб’явы, усё роўна маскі надзяваюць. І такім – падзяка, рэспект і ўважуха!
А ў маршрутках па-ранейшаму ў масках – адзінкі… А ў метро многія без масак спакойна слухаюць на кожнай станцыі аб’явы пра тыя самыя маскі. А можа, і не слухаюць, а прапускаюць міма вушэй. Нават я, задумаўшыся, толькі праз пару прыпынкаў спахапілася: а гэта аб’явы няма ці я проста яе не чую? Не, аб’ява на месцы. 🙂
Так, хочацца, каб нішто дыханню не замінала. І памаду нармалёвую на вусны таксама хочацца. І каб кандэнсат ад маскі не размазваў туш… І… шмат чаго яшчэ – хочацца. Але… Масачны рэжым пакуль ніхто не адмяняў. Пацерпім?!
